احمد بن زیاد بن جعفر همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
 
خط ۴۴: خط ۴۴:
* من لا یحضره الفقیه(کتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛
* من لا یحضره الفقیه(کتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛
* کفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274.
* کفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274.
*


{{علمای اسلام}}


[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان شیعه]]
[[رده:عالمان شیعه]]
[[رده:محدثان شیعه]]
[[رده:محدثان شیعه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۰

احمد بن زیاد بن جعفر همدانی
عالمان شیعه.jpg
نام کاملاحمد بن زیاد بن جعفر همدانی
نام‌های دیگر
  • ابوعلی
  • احمد بن محمد بن زیاد
  • احمد بن جعفر همدانی
اطلاعات شخصی
سال تولد285 ق، ۲۷۷ ش‌، ۸۹۸ م
محل تولدهمدان
دیناسلام، شیعه
استادان
  • علی بن ابراهیم بن هاشم قمی
  • ابوبكر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری
  • جعفر بن احمد علوی عریضی
شاگردان
  • ابن عیاش جوهری
  • شیخ صدوق
  • ابوالقاسم خزاز قمی رازی
فعالیت‌هامحدث شیعی

احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. «شیخ صدوق» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی حدیث شنیده است. ابن عیاش جوهری در بغداد از شاگردان خاص وی بوده است.

معرفی اجمالی

احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در کتاب أمالی با کنیه «ابوعلی» از او یاد کرده است. هم‌چنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذکر شده است. وی در ناحیه غربی ایران (اطراف دینور و همدان) در اواخر قرن سوم حدود 285 هجری چشم به جهان گشود و زمانی که در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی» حضور می‏‌یافت از سن کافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما می‌‏توان آن را در اواسط قرن چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینکه «شیخ صدوق» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع حدیث نموده، درمی‏‌یابیم که وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است.

بلکه گزارش نمودن احمد بن عبدون از وی حاکی از آن است‏ که وی سال‏‌های زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت واز دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است که در سال 293 هجری با جمعی از بزرگان شیعه در بیت‏‌الله الحرام به دیدار امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) شرفیاب شد. قرائن نشان می‌‏دهند که وی پس از قم، به بغداد سفر کرد و در آن‌جا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری» است که یک‌سره در بغداد اقامت داشته و تنها یک‏‌بار به ری سفر کرده است. شیخ صدوق که از دیگر شاگردان اوست ضمن این‌که در کتاب‌‏هایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در کتاب کمال‏‌الدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راستگو معرفی کرده است. هم‌چنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م 400 ق) از شاگردان دیگر اوست که احادیثی در کتاب کفایه الاثر از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است.

استادان

در همدان از ابوبکر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری حدیث شنیده است. سپس به قم رفت و در کنار هم‌‏بحثان خود نظیر حسین بن ابراهیم ناتانه، احمد بن علی بن ابراهیم قمی، محمد بن موسی بن متوکل و محمد بن علی ماجیلویه، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی علی بن ابراهیم بن هاشم قمی بیشترین بهره‌‏ها را برد.

شاگردان

از شاگردان بغدادی ابن عیاش جوهری از شاگردان ایرانی او می‌توان شیخ صدوق و ابوالقاسم خزاز قمی رازی نام برد.

جستارهای وابسته

منابع

  • الامالی، شیخ صدوق، صص 279، 284، 289، 401، 484؛
  • الانساب، سمعانی، ج 4 ص 479، ذیل کلمه قرمیسینی؛
  • طبقات اعلام الشیعه، ج 1 صص 22، 27 و 68؛
  • الفهرست، طوسی، ص 35 شماره 5؛
  • کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج 2 ص 58، انتهای باب 34؛
  • من لا یحضره الفقیه(کتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛
  • کفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274.