حسونه نواوی
حسونه بن عبدالله النووی الحنفی (1255 - 1343 ق) شیخ الازهر و مفتی بزرگ مصر. وی کتابی با عنوان "سلم المسترشدین فی أحکام الفقه والدین" نوشت[۱].
تولد و تربیت
وی در سال 1255 هجری قمری در روستای نوای مرکز ملوی استان المنیا متولد شد تا به سن رشد رسید و در الازهر حضور یافت و از شیوخ زمان خود کسب دانش کرد و با موفقیت‌های پی در پی، استعداد و نبوغ فراوان تحصیلات خود را ادامه داد تا زمانی که اهل علم بر فراوانی علمش صحه گذاشتند و در این دوران فقه حنفی را از عبدالرحمن البحراوی و علوم معقول را از محمد الإنبابی و علی بن خلیل الأسیوطی آموخت[۲].
فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی و ریاست الازهر
وی قبل از انتصاب به عنوان معاون الازهر در سال 1894 به عنوان استاد فقه در دانشکده دارالعلوم و دانشکده حقوق منصوب شد. ریاست شورای عالی دادگاه شرع از دیگر مناصب او بود در حالی که با حفظ سمت ریاست الازهر را نیز بر عهده داشت سپس در سال 1899 خدیو تصمیم بر عزل وی در 25 محرم 1317 هجری قمری مطابق با 4 ژوئن 1899 میلادی را گرفت.
در شانزدهم ذی الحجه سال 1324 هجری قمری مطابق با 30 ژانویه 1907 میلادی، شیخ حسونه برای بار دوم به ریاست الازهر بازگشت. تا سال 1327 ق که از ریاست جامع الازهر استعفا داد.
وی از سال 1895 تا 1899 به همراه شیخ الازهر مقام افتاء را بر عهده داشت و در این مدت حدود 287 فتاوا صادر کرد[۳].
آثار
از جمله کتاب‌های وی می‌توان به کتاب سلم المسترشدین فی أحکام الفقه والدین اشاره کرد. کتابی دو بخشی که وی در آن اصول شرعی را با ظرافتهای فقهی تلفیق کرد. این کتاب شهرت گسترده‌ای کسب کرد که باعث شد متولیان امر تصمیم گرفتند آن را در مدارس زیر نظر دولت آموزش دهند[۴]. از دیگر آثار او تنظیم قانون اصلاح و ساماندهی الازهر است که محققان آن را بسیار مهم دانسته‌اند[۵].
درگذشت
وی صبح روز یکشنبه 24 شوال 1343 ق / 1924 م درگذشت[۶].