تمیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵۰ق) است و به همین دلیل این فرقه زراریه هم خوانده می شوند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =تمیمیه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =تمیمیه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =قرن دوم هجری قمری
| مبدأ شکل گیری =
| موسس =زرارة بن اعین (مطابق با ادعای ابوالحسن اشعری)
| عقیده = 1.  علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است.  2. پیرو تفکر واقفیه 
}}


==موسس==
'''تَمیمیّه''' (یا زُراریه) شاخه‌ای از فرقه‌های [[غلاة (فرقه)|غلاة]] شیعه است. این فرقه در باب [[امامت]] واقفی‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را [[حجت بن الحسن (مهدی)|قائم آل محمد]] می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.  
ابو الحسن اشعری می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.<ref>ر.ک، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص 103</ref>


==تاریخچه==
== موسس ==
كشى مى‏ نويسد زرارة در حدود سال 80 هجرى در دار الوليد كوفه مى‏ زيست و از حواريين امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود.
[[ابوالحسن اشعری]] می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است.<ref>ر. ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103</ref>
نجاشى مى ‏نويسد كه زرارة بن اعين بن سنسن، غلامی است که او را آزاد کرده بودند. ابو جعفر محمد بن على بن حسين بن بابويه می گوید كتاب «الاستطاعه و الجبر» تأليف زرارة است.شيخ طوسى در «الفهرست» مى‏ نويسد: نام وى عبد ربه، مكنى به ابو الحسن، مردى احول  و در اصل بنده‏ اى رومى بود كه او را مردى ازبنى شيبان آزاد كرد. جدّ وى سنسن در روم، راهب بود.وى برادرانى به نام های حمران نحوى، بكير بن اعين و عبد الملك بن اعين داشت.مامقانى مى‏ نويسد از احاديثى كه از او روايت مى ‏كنند معلوم مى‏ شود كه اخبار او سخت ضعيف السند است.از اخبار وارده در ذمّ او آن است كه پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبيد را به مدينه فرستاد تا جانشين آن حضرت را بشناسد. چون مرگ او فرا رسيد قرآن را در دست گرفت و گفت هركسی كه امامتش اين مصحف را ثابت كند امام من است.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref>


==عقاید==
== تاریخچه ==
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر برای خداوند حادث است و از ازل با او نبوده، بلکه حق‌ تعالی این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>عباس اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ص 253</ref>
[[کشّی|کشّی]] می‏‌نویسد زراره در حدود سال 80 هجری‌قمری در دار‌الولید [[کوفه]] می‏‌زیست و از حواریین [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام محمد باقر]] (ع) و [[جعفر بن محمد (صادق‌)|امام جعفر صادق]] (ع) بود.
به گفته نجاشی، زرارة‌بن‌اعین غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[محمد بن علی بن بابویه قمی|شیخ‌ صدوق]] می‌گوید کتاب «الاستطاعة و الجبر» تألیف زرارة است. [[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]] در «الفهرست» می‏‌نویسد: نام وی عبد‌ربّه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بنده‏‌ای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی می‏‌نویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف‌السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد، چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref>


== عقاید ==
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر‌آنند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد. <ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، ص 253</ref>


==پانویس==
== پانویس ==  
{{پانویس}}


[[رده: کلام اسلامی]]
{{فرق و مذاهب}}
[[رده: فرقه های دینی ]]
 
[[رده: مذاهب کلامی ]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۹

تمیمیه
نامتمیمیه
قرن شکل گیریقرن دوم هجری قمری
موسسزرارة بن اعین (مطابق با ادعای ابوالحسن اشعری)
عقیده1. علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. 2. پیرو تفکر واقفیه

تَمیمیّه (یا زُراریه) شاخه‌ای از فرقه‌های غلاة شیعه است. این فرقه در باب امامت واقفی‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.

موسس

ابوالحسن اشعری می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.[۱]

تاریخچه

کشّی می‏‌نویسد زراره در حدود سال 80 هجری‌قمری در دار‌الولید کوفه می‏‌زیست و از حواریین امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود. به گفته نجاشی، زرارة‌بن‌اعین غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. شیخ‌ صدوق می‌گوید کتاب «الاستطاعة و الجبر» تألیف زرارة است. شیخ طوسی در «الفهرست» می‏‌نویسد: نام وی عبد‌ربّه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بنده‏‌ای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی می‏‌نویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف‌السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (ع) زراره پسرش عبید را به مدینه فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد، چون مرگ او فرا رسید قرآن را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است.[۲]

عقاید

تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر‌آنند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد. [۳] [۴]

پانویس

  1. ر. ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124
  4. اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، ص 253