حشویه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
| عنوان =حشویه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =حشویه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده =1. واجب و سنت و نقل هر سه یکی است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد میشود. 2. سخن گفتن در جاییکه شنونده نباشد، عبث و بیهوده و امر کردن در جایی که مأموری نباشد، بینتیجه است. در ازل، غیر از خداوند، هیچ موجودی نبوده است. «کان اللّه و لم یکن معه شیء» بنابر این، هیچ موجودی نبود تا مورد خطاب خدواند قرار گیرد و یا خطابش را بشنود. | |||
}} | |||
'''حشویه''' لقبی طعنآمیز برای طیفی از گرایشهای سیاسی ـ اعتقادی در تاریخ [[اسلام]] است که منسوبان به آن، همواره از سوی مخالفان متهم به جهل و بیاعتنایی به روشهای عقلانی بودهاند. | |||
'''حشویه''' لقبی طعنآمیز برای طیفی از | |||
== معنای لغوی حشو == | |||
==معنای لغوی حشو== | حشو در لغت به معنای چیزهایی از پنبه و پشم و غیر آن است که لحاف و بالش و تشک را با آنها پُر میکنند و همچنین به کلام زاید که در ادای مطلب واقع شود، حشو میگویند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات | ||
حشو در لغت به | |||
</ref> | </ref> | ||
==تاریخچه و | == تاریخچه و علت نامگذاری == | ||
حشویه در اسلام لقب | حشویه در اسلام لقب تحقیرآمیزی است که بعضی از علمای [[کلام]] مانند «[[معتزله]]» به «[[اصحاب حدیث]]» دادند، زیرا اصحاب حدیث غالبا قائل به «تجسّم» و «تشبیه» خداوند بودند. دیگر آن که حشویه را از آن جهت به این لقب خواندند که [[حدیث|احادیث]] روایت شده از [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اکرم(صلیالله علیه و آله)]] که اصلی برای آن نیست، بدون تحقیق در کلام خود وارد کنند. | ||
اکنون چون معلوم است در ازل | ==عقاید== | ||
</ref> <ref>غزالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، تصحیح دکتر علی اصغر حکمت، چاپ تهران، ص 15.</ref> <ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، | جمیع [[جبریه]] قائل به جبر و تشبیهاند. در رساله «معرفة المذاهب» آمده است که حشویه معتقدند واجب و سنت و نقل هر سه یکی است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد میشود. همچنین معتقدند که سخن گفتن در جاییکه شنونده نباشد، عبث و بیهوده و امر کردن در جایی که مأموری نباشد، بینتیجه است. | ||
اکنون چون معلوم است در ازل غیر از خداوند، هیچ موجودی نبوده است. «کان اللّه و لم یکن معه شیء» بنابراین، هیچ موجودی نبود تا مورد خطاب خدواند قرار گیرد و یا خطابش را بشنود.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات | |||
</ref> <ref>غزالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، تصحیح دکتر علی اصغر حکمت، چاپ تهران، ص 15.</ref> <ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 68. | |||
</ref> <ref>دائرة المعارف الاسلامیه، ج 7، ص 439.</ref> | </ref> <ref>دائرة المعارف الاسلامیه، ج 7، ص 439.</ref> | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده: | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۷
حشویه | |
---|---|
نام | حشویه |
عقیده | 1. واجب و سنت و نقل هر سه یکی است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد میشود. 2. سخن گفتن در جاییکه شنونده نباشد، عبث و بیهوده و امر کردن در جایی که مأموری نباشد، بینتیجه است. در ازل، غیر از خداوند، هیچ موجودی نبوده است. «کان اللّه و لم یکن معه شیء» بنابر این، هیچ موجودی نبود تا مورد خطاب خدواند قرار گیرد و یا خطابش را بشنود. |
حشویه لقبی طعنآمیز برای طیفی از گرایشهای سیاسی ـ اعتقادی در تاریخ اسلام است که منسوبان به آن، همواره از سوی مخالفان متهم به جهل و بیاعتنایی به روشهای عقلانی بودهاند.
معنای لغوی حشو
حشو در لغت به معنای چیزهایی از پنبه و پشم و غیر آن است که لحاف و بالش و تشک را با آنها پُر میکنند و همچنین به کلام زاید که در ادای مطلب واقع شود، حشو میگویند. [۱]
تاریخچه و علت نامگذاری
حشویه در اسلام لقب تحقیرآمیزی است که بعضی از علمای کلام مانند «معتزله» به «اصحاب حدیث» دادند، زیرا اصحاب حدیث غالبا قائل به «تجسّم» و «تشبیه» خداوند بودند. دیگر آن که حشویه را از آن جهت به این لقب خواندند که احادیث روایت شده از پیامبر اکرم(صلیالله علیه و آله) که اصلی برای آن نیست، بدون تحقیق در کلام خود وارد کنند.
عقاید
جمیع جبریه قائل به جبر و تشبیهاند. در رساله «معرفة المذاهب» آمده است که حشویه معتقدند واجب و سنت و نقل هر سه یکی است، زیرا هر سه بر یک لفظ وارد میشود. همچنین معتقدند که سخن گفتن در جاییکه شنونده نباشد، عبث و بیهوده و امر کردن در جایی که مأموری نباشد، بینتیجه است. اکنون چون معلوم است در ازل غیر از خداوند، هیچ موجودی نبوده است. «کان اللّه و لم یکن معه شیء» بنابراین، هیچ موجودی نبود تا مورد خطاب خدواند قرار گیرد و یا خطابش را بشنود.[۲] [۳] [۴] [۵]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات
- ↑ غزالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، تصحیح دکتر علی اصغر حکمت، چاپ تهران، ص 15.
- ↑ هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 68.
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیه، ج 7، ص 439.