جارودیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
| عنوان = جارودیه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = جارودیه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = 2 ق | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = ابوالنجم زیاد بن منذر عبدی معرف به «ابوالجارود» | |||
| عقیده = [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اسلام]]، [[علی بن ابی طالب|امام علی]] را به وصف امامت منصوص کرده | |||
}} | |||
'''جارودیه''' یا «سرحوبیه» از فرق «[[زیدیه]]»اند که پیروان «ابوالجارود» یا ابوالنجم زیاد بن منذر عبدی بودند. ابوالجارود خود از علمای «زیدیه» بود. | |||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
[[ | [[کشّی|کشّی]] می‌نویسد ابوعبداللّه [[جعفر بن محمد (صادق)|امام جعفر صادق (علیه السلام)]]، زیاد بن المنذر اعمی ابوالجارود را ملقب به سرحوب کرد (- سرحوبیه) و او را از دروغگویان دانست. [[نجاشی|نجاشی]] می‌نویسد که زیاد بن منذر ابوالجارود همدانی الخارقی اعمی کوفی که کور مادرزاد بود از اصحاب ابی جعفر [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام محمد باقر (علیه السلام)]] است. [[مامقانی|مامقانی]] می‌نویسد که زیاد بن منذر ابوالجارود از مردم [[خراسان]] بوده و حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) او را [[سب و لعن|لعنت]] کرد و فرمود: «انه اعمی القلب و اعمی البصر» یعنی او هم از ظاهر و هم از باطن کور است و او را موثق ندانسته و به سختی نکوهش کرده است<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و دخل و تصرف اندک در برخی از جملات.</ref>. | ||
==اعتقادات== | ==اعتقادات== | ||
جارودیه معتقدند که [[ | جارودیه معتقدند که [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اسلام]]، [[علی بن ابی طالب|امام علی]] را به وصف [[امامت]] منصوص کرده است. آنان پس از امامت «[[زید بن علی بن الحسین|زید بن علی بن الحسین]]» قایل به امامت [[محمد بن عبداللّه بن حسن]] بن حسن شدند و بعضی از جارودیه معتقدند که او نمرده یا کشته نشده است، بلکه خروج خواهد کرد. بعضی دیگر «قاسم علوی» صاحب طالقان و [[ری]] و برخی «یحیی بن عمر» صاحب [[کوفه]] را امام می‌شمردند. بیشتر جارودیه مانند دیگر «[[زیدیه|زیدیه]]» معقتدند که هر [[فاطمیان|فاطمی]] که شمشیر برکشد و قیام کند و سپس مردم را به [[دین]] و [[تقوا]] دعوت نماید، او امام است. | ||
پیشتر گفته شد که یکی از ائمه «جارودیه» محمد بن عبداللّه بن حسن بن حسن بود و می‌گویند [[ابوحنیفه|ابوحنیفه]] با وی [[بیعت]] کرد. چون این خبر به [[منصور عباسی|منصور خلیفه عباسی]] رسید وی را به زندان انداخت تا از دنیا رفت. بعد از [[مرگ]] محمد بن عبدالله بن حسن بن حسن، «جارودیه» به امامت محمد بن قاسم بن علی بن الحسین بن علی صاحب طالقان و ری یقین کردند. وی در ایام [[معتصم عباسی|معتصم خلیفه عباسی]] گرفتار زندان شد و از دنیا رفت. پس از وی گروهی از «جارودیه» امامت «یحیی بن عمر» صاحب کوفه را پذیرفتند. او نیز در زمان [[مستعین عباسی|مستعین خلیفه عباسی]] کشته شد و سر او را نزد [[محمد بن عبداللّه بن طاهر]] بردند<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و دخل و تصرف اندک در برخی از جملات.</ref>. | |||
==دیدگاه جارودیه درباره مهدویت== | ==دیدگاه جارودیه درباره مهدویت== | ||
[[ابوعیسی وراق]] دیدگاه‌های جارودیه را در بارۀ [[مهدویت]] به سه دسته تقسیم کرده است: | [[ابوعیسی وراق]] دیدگاه‌های جارودیه را در بارۀ [[مهدویت]] به سه دسته تقسیم کرده است: | ||
#کسانی که به مهدویت و [[رجعت]] محمدبن عبداللّه [[نفس زکیه]] (متوفی ۱۴۵) اعتقاد داشته‌اند. | |||
#کسانی که به مهدودیت محمدبن قاسم طالقانی (متوفی ۲۱۹) معتقد بودند. | |||
#کسانی که یحیی بن عمر را قائم می‌دانستند و منتظر رجعت وی بودند. | |||
دیگر نویسندگان ملل و نحل چون [[عبدالقاهر بغدادی]]، مولف ( | دیگر نویسندگان ملل و نحل چون [[عبدالقاهر بغدادی]]، مولف (الفرق بین الفرق) [[جمال‌الدین محمد بن حسین بن حسن رازی]]، (مؤلف تبصرة العوام) و [[عبدالکریم شهرستانی]]، (مولف [[الملل و النحل (کتاب)|الملل و النحل]]) با تفاوت‌‌هایی این مطالب را نقل کرده‌اند. [[علی بن حسین مسعودی]] نیز به نقل از ابوعیسی وراق، دربارۀ جارودیه و عقیدۀ آنان در این موضوع که امامت محدود به فرزندان [[حسن بن علی (مجتبی)|امام حسن]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|امام حسین]] (علیهما السلام) است مطالب مختصری آورده است<ref>https://fa.wikishia.net/view/%D8%AC%D8%A7%D8%B1%D9%88%D8%AF%DB%8C%D9%87</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده: فرق و مذاهب | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۲
| جارودیه | |
|---|---|
 | |
| نام | جارودیه |
| تاریخ شکل گیری | 2 ق، ۲ ش، ۶۲۳ م |
| موسس | ابوالنجم زیاد بن منذر عبدی معرف به «ابوالجارود» |
| عقیده | پیامبر اسلام، امام علی را به وصف امامت منصوص کرده |
جارودیه یا «سرحوبیه» از فرق «زیدیه»اند که پیروان «ابوالجارود» یا ابوالنجم زیاد بن منذر عبدی بودند. ابوالجارود خود از علمای «زیدیه» بود.
تاریخچه
کشّی می‌نویسد ابوعبداللّه امام جعفر صادق (علیه السلام)، زیاد بن المنذر اعمی ابوالجارود را ملقب به سرحوب کرد (- سرحوبیه) و او را از دروغگویان دانست. نجاشی می‌نویسد که زیاد بن منذر ابوالجارود همدانی الخارقی اعمی کوفی که کور مادرزاد بود از اصحاب ابی جعفر امام محمد باقر (علیه السلام) است. مامقانی می‌نویسد که زیاد بن منذر ابوالجارود از مردم خراسان بوده و حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) او را لعنت کرد و فرمود: «انه اعمی القلب و اعمی البصر» یعنی او هم از ظاهر و هم از باطن کور است و او را موثق ندانسته و به سختی نکوهش کرده است[۱].
اعتقادات
جارودیه معتقدند که پیامبر اسلام، امام علی را به وصف امامت منصوص کرده است. آنان پس از امامت «زید بن علی بن الحسین» قایل به امامت محمد بن عبداللّه بن حسن بن حسن شدند و بعضی از جارودیه معتقدند که او نمرده یا کشته نشده است، بلکه خروج خواهد کرد. بعضی دیگر «قاسم علوی» صاحب طالقان و ری و برخی «یحیی بن عمر» صاحب کوفه را امام می‌شمردند. بیشتر جارودیه مانند دیگر «زیدیه» معقتدند که هر فاطمی که شمشیر برکشد و قیام کند و سپس مردم را به دین و تقوا دعوت نماید، او امام است.
پیشتر گفته شد که یکی از ائمه «جارودیه» محمد بن عبداللّه بن حسن بن حسن بود و می‌گویند ابوحنیفه با وی بیعت کرد. چون این خبر به منصور خلیفه عباسی رسید وی را به زندان انداخت تا از دنیا رفت. بعد از مرگ محمد بن عبدالله بن حسن بن حسن، «جارودیه» به امامت محمد بن قاسم بن علی بن الحسین بن علی صاحب طالقان و ری یقین کردند. وی در ایام معتصم خلیفه عباسی گرفتار زندان شد و از دنیا رفت. پس از وی گروهی از «جارودیه» امامت «یحیی بن عمر» صاحب کوفه را پذیرفتند. او نیز در زمان مستعین خلیفه عباسی کشته شد و سر او را نزد محمد بن عبداللّه بن طاهر بردند[۲].
دیدگاه جارودیه درباره مهدویت
ابوعیسی وراق دیدگاه‌های جارودیه را در بارۀ مهدویت به سه دسته تقسیم کرده است:
- کسانی که به مهدویت و رجعت محمدبن عبداللّه نفس زکیه (متوفی ۱۴۵) اعتقاد داشته‌اند.
- کسانی که به مهدودیت محمدبن قاسم طالقانی (متوفی ۲۱۹) معتقد بودند.
- کسانی که یحیی بن عمر را قائم می‌دانستند و منتظر رجعت وی بودند.
دیگر نویسندگان ملل و نحل چون عبدالقاهر بغدادی، مولف (الفرق بین الفرق) جمال‌الدین محمد بن حسین بن حسن رازی، (مؤلف تبصرة العوام) و عبدالکریم شهرستانی، (مولف الملل و النحل) با تفاوت‌‌هایی این مطالب را نقل کرده‌اند. علی بن حسین مسعودی نیز به نقل از ابوعیسی وراق، دربارۀ جارودیه و عقیدۀ آنان در این موضوع که امامت محدود به فرزندان امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) است مطالب مختصری آورده است[۳].
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و دخل و تصرف اندک در برخی از جملات.
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 135 با ویرایش و دخل و تصرف اندک در برخی از جملات.
- ↑ https://fa.wikishia.net/view/%D8%AC%D8%A7%D8%B1%D9%88%D8%AF%DB%8C%D9%87
