جرودیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'رده: مذاهب کلامی ' به ' ')
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''جرودیه‏''' از فرق «[[خوارج]]» شعبه‏ اى از «[[ثعالبه]]» هستند که یاران عبدالله بن جرود بودند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
حافظ رجب البرسى در «مشارق الانوار» نام این فرقه را ظاهرا به اشتباه «جروریه» آورده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 137</ref>  <ref>برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین، ص 205
| عنوان =جرودیه 
</ref> <ref>ابوالمعالی محمد بن نعمت بن عبیدالله، بیان الادیان، ص 49</ref>
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =جرودیه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =
| موسس =عبدالله‌بن‌جرود
| عقیده =1. گرفتن زکات از بندگان (بردگان) هنگامی که غنی‌اند و دادن زکات به آنها هنگامی که فقیرند رواست. 2.گفته شده است که جرودیه منکر قضا و قدر الهی بودند.
}}


==پانویس==
'''جرودیه‏''' شاخه‌ای از فرقه «[[خوارج]]» و شعبه‏‌ای از «[[ثعالبه]]» هستند که یاران عبدالله‌بن‌جرود بودند.
در برخی از منابع، نام این فرقه ظاهرا به اشتباه «جروریه» آمده است <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 137</ref> <ref>برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین، ص 205
</ref> <ref>ابوالمعالی محمد بن نعمت بن عبیدالله، بیان الادیان، ص 49</ref>.


[[رده: فرق و مذاهب]]
== پانویس ==
[[رده: کلام ]]
{{پانویس}}
 
ّ
 
<references />
{{فرق و مذاهب}}
 
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۱۳

جرودیه
نامجرودیه
موسسعبدالله‌بن‌جرود
عقیده1. گرفتن زکات از بندگان (بردگان) هنگامی که غنی‌اند و دادن زکات به آنها هنگامی که فقیرند رواست. 2.گفته شده است که جرودیه منکر قضا و قدر الهی بودند.

جرودیه‏ شاخه‌ای از فرقه «خوارج» و شعبه‏‌ای از «ثعالبه» هستند که یاران عبدالله‌بن‌جرود بودند. در برخی از منابع، نام این فرقه ظاهرا به اشتباه «جروریه» آمده است [۱] [۲] [۳].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 137
  2. برسی حافظ رجب، مشارق انوار الیقین، ص 205
  3. ابوالمعالی محمد بن نعمت بن عبیدالله، بیان الادیان، ص 49