رافضه
| رافضه (پیروان زید بن علی بن حسین) | |
|---|---|
 | |
| نام | رافضه |
| موسس | زید بن علی بن حسین |
رافضه (روافض) در آغاز فرقهای از شیعیان کوفه و از پیروان زید بن علی بن حسین بودند که چون او به امامت مفضول با وجود فاضل قائل گشتند و از لعن خلفای اول، دوم و سوم خودداری کرده از وی روی گردانیده و او را رفض ( ترک) کردند و به همین جهت رافضه نامیده شدند.
معنای لغوی رافضه
رفض به معنای ترک کردن[۱][۲] و مفرد آن رافضه و جمع آن روافض است.
معنای اصطلاحی رافضه
این کلمه در اصطلاح اهلسنت بر کسانی اطلاق میشود که شیعه باشند یا عقائد مخصوصی از شیعه چون حبّ اهلبیت (علیهمالسّلام) در سینهشان باشد و نیز امیرالمومنین علی (علیهالسّلام) را بر سایر خلفا افضل بدانند. اهل سنت و جماعت، عموم فِرق شیعه را به سبب این که خلفای سه گانه را ترک نمودند «رافضه» میخوانند. در منابع نوشتهاند: چون زید بن علی قصد خروج کرد، قومی از شیعه گرد او جمع شدند و گمان میکردند که زید با اجازه جعفر بن محمد (علیهالسّلام) خروج کرده است. اما وقتی متوجه شدند که حضرت زید را از خروج منع کرده بود، از او رویگردان شدند. زید به آنها خطاب کرد و گفت: «رفضتمونی» آیا مرا ترک میکنید؟ از این جهت ایشان را «رافضه» خواندند. و باز آوردهاند که چون زید بن علی بن حسین بر هشام بن عبدالملک خروج کرد، لشکریان او که از شیعیان کوفه بودند، خلیفه اول را مورد طعن خود قرار دادند، اما زید آنان را از این کار منع کرد و آنان در اعتراض به زید او را ترک کردند و جز دویست نفر با او نماندند در این هنگام، زید به افرادی که در حال ترک وی بودند گفت: «رفضتمونی»؟ آنها در پاسخ دادن: آری و این نام بر شیعه ماند و این اصطلاح اکنون از طرف اهل سنت به چهار طایفه زیدیه، امامیه، کیسانیه و اسماعیلیه اطلاق میشود[۳][۴][۵][۶][۷].
هممعنایی رافضه و شیعه
با گذشت زمان و گسترش تشیع، اصطلاح رافضه به شیعیان اهلبیت (علیهمالسّلام) اختصاص پیدا کرد و بهکارگیری آن به حدی شایع شد که حتی در حضور ائمه اطهار (علیهمالسّلام)، خصوصا امام باقر، امام صادق، امام کاظم، امام رضا، امام جواد، امام هادی، امام حسن عسگری و امام زمان (علیهم الصّلاة و السّلام)، امام رافضه گفته میشد و فقط رافضیان را معتقدان به امامت ائمه اطهار معرفی میکردند[۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴].
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج ۷، ص ۲۹.
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۷، ص ۱۵۶.
- ↑ محمدجواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ دوم، ص 199، با ویرایش و اصلاح عبارات.
- ↑ ابوالحسن اشعری، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین ، مصر، ص 491.
- ↑ ا بنتیمیه، منهاج السنة النبویة فی نقص کلام الشیعة و القدریة، مصر، سال 1321 ق، ج 1، ص 6- 8 و 171.
- ↑ فخر رازی، اعتقادات فرق المسلمین و المشرکین، با اهتمام علی سامی النشار، قاهره، ص 52.
- ↑ شهفور اسفرایینی، التبصیر فی الدین، تحقیق شیخ محمد زاهد بن الحسن الکوثری، مصر، سال 1940 م، ص 75.
- ↑ محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، بیروت، انتشارات مؤسسة الوفاء، سال ۱۴۰۴ ق، ج ۴۹، ص ۵۵.
- ↑ همان، ج 50، ص ۵4.
- ↑ همان، ج ۵۰، ص ۱۴۱ ۱۴۲.
- ↑ همان، ص 327.
- ↑ همان، ج۶۸، ص ۹۷.
- ↑ میرزا حسین محدث نوری، مستدرک الوسائل، قم، انتشارات مؤسسه آلالبیت علیهمالسّلام، سال ۱۴۰۸ ق، ج ۱۲، ص ۲۶۳.
- ↑ همان، ج ۱۳، ص ۳۲۳.
