رافضه

    از ویکی‌وحدت
    (تغییرمسیر از رافضی)
    رافضه (پیروان زیدبن علی بن حسین)
    نامرافضه
    موسسزید بن علی بن حسین

    رافضه‏ (روافض) در آغاز فرقه‏‌ای از شیعیان کوفه و از پیروان زید بن علی بن حسین بودند که چون او به امامت مفضول با وجود فاضل‏ قائل گشتند و از لعن خلفای اول، دوم و سوم خودداری کرده از وی روی گردانیده و او را رفض و ترک کردند و به همین جهت رافضه نامیده شدند.

    معنای لغوی رافضه

    رفض به معنی ترک کردن است[۱][۲]، و مفرد آن رافضه و جمع آن روافض است.

    معنای اصطلاحی رافضه

    این کلمه در اصطلاح اهل‌سنت بر کسانی اطلاق می‌شود که شیعه باشند یا عقائد مخصوصی از شیعه چون حبّ اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) در سینه‌شان باشد و نیز امیرالمومنین علی (علیه‌السّلام) را بر سایر خلفا افضل بدانند. اهل سنت و جماعت، عموم فِرق شیعه را به سبب این که خلفای سه ‏گانه را ترک نمودند «رافضه» می‏‌خوانند. در منابع نوشته‌اند: چون زید بن علی خواست خروج کند، قومی از شیعه گرد او جمع شدند و گمان می‌کردند که زید با اجازه جعفر بن محمد (علیه‌السّلام) خروج کرده است. اما وقتی متوجه شدند که حضرت زید را از خروج منع کرده بود، از او روی‌گردان شدند. زید به آنها خطاب کرد و گفت: «رفضتمونی» آیا مرا ترک می‌کنید؟ از این جهت ایشان را «رافضه» خواندند. و باز آورده‌اند که چون زید بن علی بن حسین بر هشام بن عبدالملک خروج کرد، لشکریان او که از شیعیان کوفه بودند، خلیفه اول را مورد طعن خود قرار دادند، اما زید آنان را از این کار منع کرد و آنان در اعتراض به زید او را ترک کردند و جز دویست نفر با او نماندند در این هنگام زید به افرادی که در حال ترک وی بودند گفت: «رفضتمونی»؟ آنها در پاسخ دادن: آری و این نام بر شیعه ماند و این اصطلاح اکنون از طرف اهل سنت به چهار طایفه زیدیه، امامیه، کیسانیه و اسماعیلیه اطلاق می‌شود[۳][۴][۵][۶][۷].

    هم معنایی رافضه و شیعه

    با گذشت زمان و گسترش تشیع، اصطلاح رافضه به شیعیان اهل بیت (علیهم‌السّلام) اختصاص پیدا کرد و به‌کار‌گیری آن به حدی شایع شد که حتی در حضور ائمه اطهار (علیهم‌السّلام)، بخصوص امام باقر، امام صادق، امام کاظم، امام رضا، امام جواد، امام هادی، امام حسن عسگری و امام زمان (علیهم الصّلاة والسّلام)، امام رافضه گفته می‌شد و فقط رافضیان را معتقدان به امامت ائمه اطهار معرفی می‌نمودند[۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲][۱۳][۱۴].

    پانویس

    1. خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج ۷، ص ۲۹.
    2. ابن منظور، لسان العرب، ج ۷، ص ۱۵۶.
    3. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ دوم، ص 199، باویرایش و اصلاح عبارات.
    4. ابوالحسن اشعری،مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، مصر، ص 491.
    5. ا بن‌تیمیه، منهاج السنة النبویة فی نقص کلام الشیعة و القدریة، مصر، سال 1321 ق، ج 1، ص 6- 8 و 171.
    6. فخر رازی، اعتقادات فرق المسلمین و المشرکین ، با اهتمام علی سامی النشار، قاهره، ص 52.
    7. شهفور اسفرایینی، التبصیر فی الدین، تحقیق شیخ محمد زاهد بن الحسن الکوثری، مصر، سال 1940 م، ص 75.
    8. محمدباقر مجلسی، بحار الانوار، بیروت، انتشارات مؤسسة الوفاء، سال ۱۴۰۴ ق، ج ۴۹، ص ۵۵.
    9. همان، ج 50، ص ۵4.
    10. همان، ج ۵۰، ص ۱۴۱ ۱۴۲.
    11. همان، ص 327.
    12. همان، ج۶۸، ص ۹۷.
    13. میرزا حسین محدث نوری، مستدرک الوسائل، قم، انتشارات مؤسسه آل البیت علیهم‌السلام، سال ۱۴۰۸ ق، ج ۱۲، ص ۲۶۳.
    14. همان، ج ۱۳، ص ۳۲۳.