حبیبیه: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'نامگذاری' به 'نامگذاری') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حبیبیه''' | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
| عنوان = حبیبیه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = حبیبیه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده = هر کسی که جامی از [[شراب]] محبت حق بنوشد، [[عبادت]] از او ساقط خواهد شد. | |||
}} | |||
'''حبیبیه'''، فرقهای است با مشی [[تصوف|صوفیگری]]. | |||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
در کتاب | در کتاب «هفتادوسهملت»، فرقه فوق با نام حبیبیه آمده است. در این کتاب اعتقادات حبیبیه بیان میشود که: من شرب کأس المحبة، سقط عنه العبادة. یعنی هر کسی که جامی از [[شراب]] محبت حق بنوشد، [[عبادت]] از او ساقط خواهد شد. زیرا که دل و جانش بهدوستی و عشق عالم علوی در جوش و خروش آید و بهنوافل و عبادات بدان حضرت تقرب یابد و چون با سعادت قرین شود، خداوند وی را بهدوستی قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و قوایش مبدل خواهد شد. | ||
== استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان == | == استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان == | ||
چنانکه [[حدیث قدسی]] بر این ادعا گواه است: | |||
"لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان." | |||
یعنی [[خدا|خداوند]] میفرماید: همیشه بنده من بهوسیله نمازهای نافله بهمن نزدیک میشود تا این که او را دوست بدارم، پس هرگاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او میشوم در آنچه که میشنود و میبیند و سخن میگوید و کاری انجام میدهد. یعنی اینکه گوش او میشوم تا بهوسیله من بشنود، چشم او میشوم تا بهوسیله من ببیند، و زبان او میشوم تا بهوسیله من سخن بگوید، و دست او میشوم تا بهوسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته میشود<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150</ref>. | |||
== علت نامگذاری == | == علت نامگذاری == | ||
خوارزمی مینویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند که خداوند را | [[خوارزمی]] مینویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را بهدلیل طمع [[بهشت]] یا ترس از [[جهنم|دوزخ]] [[عبادت]] نمیکنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی میپرستند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150 با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.</ref> .<ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 27 و 28.</ref> .<ref>خوارزمی ابو عبدالله محمد بن احمد، مفاتیح العلوم، چاپ لندن، ص 20</ref>. | ||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[شراب]] | |||
* [[بهشت]] | |||
* [[جهنم|دوزخ]] | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
[[رده:صوفیه]] | [[رده:صوفیه]] |
نسخهٔ ۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۷
حبیبیه | |
---|---|
نام | حبیبیه |
عقیده | هر کسی که جامی از شراب محبت حق بنوشد، عبادت از او ساقط خواهد شد. |
حبیبیه، فرقهای است با مشی صوفیگری.
تاریخچه
در کتاب «هفتادوسهملت»، فرقه فوق با نام حبیبیه آمده است. در این کتاب اعتقادات حبیبیه بیان میشود که: من شرب کأس المحبة، سقط عنه العبادة. یعنی هر کسی که جامی از شراب محبت حق بنوشد، عبادت از او ساقط خواهد شد. زیرا که دل و جانش بهدوستی و عشق عالم علوی در جوش و خروش آید و بهنوافل و عبادات بدان حضرت تقرب یابد و چون با سعادت قرین شود، خداوند وی را بهدوستی قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و قوایش مبدل خواهد شد.
استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان
چنانکه حدیث قدسی بر این ادعا گواه است:
"لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان."
یعنی خداوند میفرماید: همیشه بنده من بهوسیله نمازهای نافله بهمن نزدیک میشود تا این که او را دوست بدارم، پس هرگاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او میشوم در آنچه که میشنود و میبیند و سخن میگوید و کاری انجام میدهد. یعنی اینکه گوش او میشوم تا بهوسیله من بشنود، چشم او میشوم تا بهوسیله من ببیند، و زبان او میشوم تا بهوسیله من سخن بگوید، و دست او میشوم تا بهوسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته میشود[۱].
علت نامگذاری
خوارزمی مینویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را بهدلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمیکنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی میپرستند[۲] .[۳] .[۴].
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150 با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.
- ↑ هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 27 و 28.
- ↑ خوارزمی ابو عبدالله محمد بن احمد، مفاتیح العلوم، چاپ لندن، ص 20