شمریه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
}} | }} | ||
'''شمریه''' شاخه‌ای از فرقه شش‌گانه [[مرجئه]] و از پیروان شخصی به نام ابوشمر بودند. نام سایر فرقه‌های منشعب از مرجئه عبارت است از: [[رزّامیه]]، [[غیلانیه]]، [[تومنیه]]، [[صالحیه]] و [[جهمیه]]. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 263</ref> <ref>لغت نامه دهخدا</ref> | '''شمریه''' شاخه‌ای از فرقه شش‌گانه [[مرجئه]] و از پیروان شخصی به نام ابوشمر بودند. نام سایر فرقه‌های منشعب از مرجئه عبارت است از: [[رزامیه|رزّامیه]]، [[غیلانیه]]، [[تومنیه]]، [[صالحیه]] و [[جهمیه]]. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 263</ref> <ref>لغت نامه دهخدا</ref> | ||
=عقاید= | =عقاید= | ||
نسخهٔ ۱ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۷
| شمریه | |
|---|---|
 | |
| نام | شمریه |
| موسس | ابوشمر |
| عقیده | 1. ایمان مجموعه خصال از معارف همراه با اقرار است. 2. ایمان یعنی معرفت به خداوند و محبت قلبی به او همراه با اظهار خضوع. 3. معتقد به یکی از ادیان الهی، فاسق ملّی نیست. |
شمریه شاخه‌ای از فرقه شش‌گانه مرجئه و از پیروان شخصی به نام ابوشمر بودند. نام سایر فرقه‌های منشعب از مرجئه عبارت است از: رزّامیه، غیلانیه، تومنیه، صالحیه و جهمیه. [۱] [۲]
عقاید
این فرقه معتقد بودند که ایمان یعنی معرفت به خداوند و محبت قلبی به او همراه با اظهار خضوع. در این‌صورت اگر پیامبری مبعوث شود، ایمان، معرفت به همه آن چیزی است که آن پیامبر از طرف خداوند بیاورد. علاوه، ایمان فقط نام یک خصلت از معارف نیست، بلکه ایمان مجموعه خصال از معارف همراه با اقرار است. موسس این فرقه می‌گفت من به کسی که معتقد به یکی از ادیان الهی است، فاسق ملّی نمی‌گویم جز آنکه این اصطلاح را درباره او مقید کرده می‌گویم او در فلان امر فاسق است. [۳] [۴] [۵]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 263
- ↑ لغت نامه دهخدا
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 263 با ویرایش و جابجایی و اصلاح عبارات
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، و اختلاف المصلین، مصر، ص 199.
- ↑ دبستان المذاهب، به اهتمام رضا زاده ملک، تهران، ج 2، ص 97، 98.
