ثوریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''ثوریه''' مذهبی فقهی است که شامل پیروان ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثورى کوفى می‌‌شود.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان = ثوریه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =ثوریه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری = 2  ق
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =
| موسس = ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی
| عقیده =در علم کلام سفیان ثوری از صفاتیه بود  اما در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد.  همچنین معتقد بود  که یک مسلمان باید از اولوالامر اطاعت کند، خواه متّصف به عدل باشد یا جور.
}}
'''ثوریه''' مذهبی فقهی است که شامل پیروان ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی می‌‌شود.


==وجه تسمیه==
== وجه تسمیه ==
سفیان بن سیعد را از آن جهت ثوری می‌خوانند که یکى از اجداد او ثور بن عبد منات نام داشت. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132
سفیان بن سیعد را از آن جهت ثوری می‌خوانند که یکی از اجداد او ثور بن عبد منات نام داشت<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132.</ref>.
</ref>


==زندگی نامه==
== زندگی‌نامه ==
ثوری در سال 96 در [[کوفه]] متولد شد و در همان جا علم حدیث را آموخت. او مردى زاهد و بى ‏اعتناى به خلفا و درباریان بود. بنابراین مورد تعقیب دو خلیفه عباسى منصور و مهدى قرار گرفت و ناچار به ترک وطن شد و مدتى در [[یمن|یمن]] و [[حجاز]] و در [[مکه]] بسر برد. در آن شهر بر وى سخت گرفتند و به [[بصره]] رفته و در آن شهر ساکن شد. وی سر انجام در شعبان سال 161 هجرى و در 64 سالگی درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.
ثوری در سال 96 در [[کوفه]] متولد شد و در همان جا علم حدیث را آموخت. او مردی زاهد و بی ‏اعتنای به خلفا و درباریان بود. بنابراین مورد تعقیب دو خلیفه عباسی منصور و مهدی قرار گرفت و ناچار به ترک وطن شد و مدتی در [[یمن|یمن]] و [[حجاز]] و در [[مکه]] بسر برد. در آن شهر بر وی سخت گرفتند و به [[بصره]] رفته و در آن شهر ساکن شد. وی سر انجام در شعبان سال 161 هجری و در 64 سالگی درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.


==آرای فقهی و کلامی سفیان ثوری==
== آرای فقهی و کلامی سفیان ثوری ==
ثوری در فقه از پیروان [[اهل حدیث|اهل حدیث]] بود و از ثقات آن طایفه به شمار می‌‏رفت. بعضى او را برتر از مالک بن انس دانسته ‏اند.
ثوری در فقه از پیروان [[اهل حدیث|اهل حدیث]] بود و از ثقات آن طایفه به شمار می‌‏رفت. بعضی او را برتر از مالک بن انس دانسته‌اند.
[[ابن ندیم]] از بعضى از مؤلفات او یاد کرده که از جمله آن‌ها «الجامع الکبیر و الجامع الصغیر» و «کتاب الفرائض» و دو رساله دیگر است.
[[ابن ندیم|ابن‌ندیم]] از بعضی از مؤلفات او یاد کرده که از جمله آنها «الجامع‌الکبیر و الجامع‌الصغیر» و «کتاب الفرائض» و دو رساله دیگر است.
وى تفسیرى بر [[قرآن]] نوشته است که [[ابواسحاق ثعلبى]] به آن استشهاد کرده است. امّا در علم کلام سفیان ثوری از «[[صفاتیه|صفاتیه]]» بود و صفاتى را که براى خداوند در قرآن کریم آمده از خصائص ذات او می‌دانست. او در روایات فقهى غالبا به رویه شیخین استناد مى ‏کرد. وى ترجیح می‌‏داد که بسمله را با بانگى خفیف تلاوت کند و جهاد را تا روز قیامت باقى و واجب می‌‏دانست. وى می‌‏گفت یک [[مسلمان]] باید از [[اولو الامر]] اطاعت نماید، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. با این حال او به [[شیعه|شیعه]] تمایل داشت و به قول صاحب کتاب «طبقات الحفاظ» [[امام جعفر صادق]] (ع) یکى از شیوخ او بود. البته بعضى گفته‏‌اند که او زیدى مذهب بود و چون مردى زاهد و گوشه‏ گیر بود [[صوفیه|صوفیه]] او را از پیشوایان پیشین خود شمرده‏‌اند. چنان که شیخ [[فرید الدین عطّار نیشابورى|فرید الدین عطّار نیشابورى]] در کتاب «[[تذکرة الاولیاء|تذکرة الاولیاء]]» او را از بزرگان صوفیه دانسته است. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات</ref>
وی تفسیری بر [[قرآن]] نوشته است که [[ابواسحاق ثعلبی|ابواسحاق ثعلبی]] به آن استشهاد کرده است. امّا در علم کلام سفیان ثوری از «[[صفاتیه|صفاتیه]]» بود و صفاتی را که برای خداوند در قرآن کریم آمده از خصائص ذات او می‌دانست. او در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. وی ترجیح می‌‏داد که بسمله را با بانگی خفیف تلاوت کند و جهاد را تا روز قیامت باقی و واجب می‌‏دانست. وی می‌‏گفت یک [[مسلمان]] باید از [[اولوالامر|اولو‌الامر]] اطاعت نماید، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. با این حال او به [[شیعه|شیعه]] تمایل داشت و به قول صاحب کتاب «طبقات الحفاظ» [[جعفر بن محمد (صادق)|جعفر بن محمد (علیه‌السلام)]] یکی از شیوخ او بود. البته بعضی گفته‏‌اند که او [[زیدیه|زیدی مذهب]] بود و چون مردی زاهد و گوشه‏‌گیر بود [[صوفیه|صوفیه]] او را از پیشوایان پیشین خود شمرده‏‌اند. چنان که شیخ [[عطار نیشابوری|فرید‌الدین عطّار نیشابوری]] در کتاب «[[تذکرة الاولیاء (کتاب)|تذکرة الاولیاء]]» او را از بزرگان صوفیه دانسته است<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات.</ref>.


==پانویس==
== پانویس ==  
{{پانویس}}


<references />
{{فرق و مذاهب}}


[[رده: فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده: فقه]]
[[رده: مذاهب فقهی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۸

ثوریه
نامثوریه
تاریخ شکل گیری2 ق، ۲ ش‌، ۶۲۳ م
موسسابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی
عقیدهدر علم کلام سفیان ثوری از صفاتیه بود اما در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. همچنین معتقد بود که یک مسلمان باید از اولوالامر اطاعت کند، خواه متّصف به عدل باشد یا جور.

ثوریه مذهبی فقهی است که شامل پیروان ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی می‌‌شود.

وجه تسمیه

سفیان بن سیعد را از آن جهت ثوری می‌خوانند که یکی از اجداد او ثور بن عبد منات نام داشت[۱].

زندگی‌نامه

ثوری در سال 96 در کوفه متولد شد و در همان جا علم حدیث را آموخت. او مردی زاهد و بی ‏اعتنای به خلفا و درباریان بود. بنابراین مورد تعقیب دو خلیفه عباسی منصور و مهدی قرار گرفت و ناچار به ترک وطن شد و مدتی در یمن و حجاز و در مکه بسر برد. در آن شهر بر وی سخت گرفتند و به بصره رفته و در آن شهر ساکن شد. وی سر انجام در شعبان سال 161 هجری و در 64 سالگی درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.

آرای فقهی و کلامی سفیان ثوری

ثوری در فقه از پیروان اهل حدیث بود و از ثقات آن طایفه به شمار می‌‏رفت. بعضی او را برتر از مالک بن انس دانسته‌اند. ابن‌ندیم از بعضی از مؤلفات او یاد کرده که از جمله آنها «الجامع‌الکبیر و الجامع‌الصغیر» و «کتاب الفرائض» و دو رساله دیگر است. وی تفسیری بر قرآن نوشته است که ابواسحاق ثعلبی به آن استشهاد کرده است. امّا در علم کلام سفیان ثوری از «صفاتیه» بود و صفاتی را که برای خداوند در قرآن کریم آمده از خصائص ذات او می‌دانست. او در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. وی ترجیح می‌‏داد که بسمله را با بانگی خفیف تلاوت کند و جهاد را تا روز قیامت باقی و واجب می‌‏دانست. وی می‌‏گفت یک مسلمان باید از اولو‌الامر اطاعت نماید، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. با این حال او به شیعه تمایل داشت و به قول صاحب کتاب «طبقات الحفاظ» جعفر بن محمد (علیه‌السلام) یکی از شیوخ او بود. البته بعضی گفته‏‌اند که او زیدی مذهب بود و چون مردی زاهد و گوشه‏‌گیر بود صوفیه او را از پیشوایان پیشین خود شمرده‏‌اند. چنان که شیخ فرید‌الدین عطّار نیشابوری در کتاب «تذکرة الاولیاء» او را از بزرگان صوفیه دانسته است[۲].

پانویس

  1. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132.
  2. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات.