پاول فقیریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''پاول فقيريه‏''' فرقه ای است که در ایالت بنگاله [[هند|هندوستان]] ظهور کرده و خود را مسلمان دانسته و فرقه شان را [[فرقه ناجیه]] می شمارند. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی گذرد.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =پاول‌فقیریه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام = پاول‌فقیریه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =بنگلادش
| موسس =
| عقیده =منحرف از عقاید دینی و دارای عقاید خاص مذهبی 
}}


==خاستگاه==
'''پاول‌فقیریه‏''' فرقه‌ای است که در ایالت بنگاله [[هند|هندوستان]] ظهور کرده است.  
این فرقه در ایالت بنگاله [[هند|هندوستان]] که امروزه به آن [[بنگلادش]] می گویند به وجود آمده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>


==جمعیت==
== خاستگاه ==
پیروان پاول فقیریه در حدود نیم میلیون نفر می باشد که خود را از مسلمانان و [[فرقه ناجیه]] می شمرند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>  
خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن [[بنگلادش]] می‌گویند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.


==اعتقادات عجیب==
== جمعیت ==
معتقدند [[قرآن]] در زمانى كه به اتمام رسيده است چهل جزء بوده که ده جزء آن كه حاوى دستورات عالى درباره سير و سلوك و امامت [[حضرت على (ع)]] بوده و از بین رفته است. اين ده جزء را حضرت على (ع) در سينه خود محفوظ مى ‏داشت و سينه به سينه به ائمه و علماى جانشين ايشان منتقل شده و اكنون آن قرآن چهل جزئى پيش بزرگان اين فرقه است. هم چنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلى بيشتر براى عوام است و خواص بايد به ده جزء ديگر كه در سينه بزرگان اين طايفه محفوظ است، توسل جويند! آن ها راه رسیدن به حقیقت را پيروى از طبيعت می دانند و می گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمى بردارد، كافر است.
پیروان پاول‌فقیریه حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>.
پاول فقیریه معتقدند که مواهب طبيعت كه به انسان داده شده است، چهار چيز است:
بول (نورى)- غايط (جورى)- خون حيض (جبورى)- منى (ستورى). ايشان از اين نجاسات استفاده کرده و پرستش مى ‏كنند و آن را از بزرگ ترين عبادت ها مى ‏شمارند. هر يك از افراد اين طايفه ظرف چوبى مخصوص دارد كه نجاسات خود را در آن ضبط كرده در موقع لزوم از آن استفاده می کند.
بر هر شخصی كه معتقد به اين مذهب باشد واجب است كه هر صبح پس از بيدارى در آن ظرف چوبى بول كند و خداى را براى اين نعمت بزرگ سپاس گزارد. ايشان در هر ماه يك روز را عيد مى‏ گيرند و آن هنگامى است كه ماه به‏ صورت بدر طالع مى‏ شود. اين شب را «يهود شب» می خوانند. در شب مذكور زنان و مردان در جايى جمع مى ‏شوند و مقدارى آرد بر روى زمين مى ‏ريزند و روى آن مى ‏نشينند و به باده ‏گسارى و نواختن ساز مشغول مى ‏شوند، و در تاريكى شب زن و مرد با هم در مى‏ آميزند و صبحگاهان آردهايى را كه به نجاست آلوده شد جمع مى‏ كنند، در ميان خود تقسيم مى‏ كنند و از آن  نان مى ‏پزند و آن نان را مانند طعام مقدسى مى ‏خورند.در ميان اين طايفه عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همين كه زن پیر شود، او را از جرگه خود بيرون مى ‏كنند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.</ref>


==پانویس==  
== عقاید عجیب ==
پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که [[فرقه ناجیه]] هستند. همچنین معتقدند [[قرآن]] در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت [[علی بن ابی‌طالب|حضرت علی (علیه‌السّلام)]] بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (علیه‌السّلام) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است.
پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده  است، چهار چیز است:
بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و  آن را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند.
بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.</ref>.


[[رده: فرق و مذاهب]]
== پانویس ==
[[رده: کلام ]]
{{پانویس}}
[[رده: مذاهب کلامی ]]
 
<references />
{{فرق و مذاهب}}
 
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۴

پاول‌فقیریه
نامپاول‌فقیریه
مبدأ شکل گیریبنگلادش
عقیدهمنحرف از عقاید دینی و دارای عقاید خاص مذهبی

پاول‌فقیریه‏ فرقه‌ای است که در ایالت بنگاله هندوستان ظهور کرده است.

خاستگاه

خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن بنگلادش می‌گویند[۱]. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.

جمعیت

پیروان پاول‌فقیریه حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد[۲].

عقاید عجیب

پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که فرقه ناجیه هستند. همچنین معتقدند قرآن در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت حضرت علی (علیه‌السّلام) بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (علیه‌السّلام) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است. پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده است، چهار چیز است: بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و آن را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند. بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند[۳].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.