بشیریه (غلاة شیعه): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'رده: مذاهب کلامی ' به ' ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''بَشیریه''' از «[[غلاة]]» [[شیعه]] و پیروان | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
| عنوان = بشیریه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = بشیریه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = قرن دوم هجری قمری | |||
| مبدأ شکل گیری = کوفه | |||
| موسس = محمد‌بن‌بشیر کوفی | |||
| عقیده = از واقفیه بودند (توقف امامان پس از امام موسی‌بن‌جعفر علیه‌السّلام) | |||
}} | |||
'''بَشیریه''' از «[[غلاة|غُلاة]]» [[شیعه]] و پیروان محمد‌بن‌بشیر کوفی از موالی بنی‌اسد بودند. | |||
==شرح حال موسس فرقه== | ==شرح حال موسس فرقه== | ||
درباره او | درباره او نوشته‌اند که وی اهل [[کوفه]] و نیرنگ‌باز و شعبدهباز بوده و از «واقفیه» به‌شمار می‌رفته است. یعنی کسانی که درباره امامان پس از حضرت [[موسی بن جعفر (کاظم)|موسی‌بن‌جعفر]] (علیه‌السّلام) قائل به توقف شدند و امامت آنان را نپذیرفتند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104 با اصلاح عبارات. | ||
</ref> | </ref>. | ||
==جایگاه رجالی== | ==جایگاه رجالی== | ||
وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن | وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام‌کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است، زیرا به ایشان دروغ می‌بست<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104 | ||
<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104 | </ref><ref> مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۸</ref>. | ||
</ref> <ref> مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۸</ref> | |||
==اعتقادات== | ==اعتقادات== | ||
در منابع آمده است که محمد‌بن‌بشیر معتقد بود حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السّلام) غایب شده و خود را به اهل‌نور، نورانی و به اهل‌ظلمت، ظلمانی نشان می‌دهد. از دیدگاه وی، آن‌حضرت نمرده و به زندان نیفتاده، بلکه غایب و قائم آل‌محمد است که در وقت غیبت، محمد‌بن‌بشیر را جانشین خود کرده انگشتر خود را به وی داده و آنچه را پیروانش از امر دین و دنیا احتیاج دارند به محمد‌بن‌بشیر آموخته است و بعد از وی، محمد‌بن‌بشیر امام است. | |||
</ref> <ref>تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.</ref> | |||
همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلی است<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104 </ref><ref>تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.</ref>. | |||
==آثار== | ==آثار== | ||
برخی از | برخی از مدخل‌نویسان بدون نام بردن از اسم اثر، فقط درباره او نوشته‌اند که وی دارای کتابی نیز بوده است<ref>تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.</ref>. | ||
==تذکر لازم== | |||
تذکّر لازم اینکه دو راوی به نام «محمّد‌بن‌بشیر» وجود دارد: | |||
الف: محمّد‌بن بشیر کوفی، همزمان با موسی بن جعفر (کاظم) (علیه‌السّلام) بوده و شخصی ملعون است و بشیریه پیروان او هستند. | |||
ب: [[محمد بن بشیر کوفی|محمّد‌بن بشیر کوفی]] که برادر [[علی بن بشیر کوفی|علی‌بن بشیر کوفی]] است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آنها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است<ref>نجاشی احمد بن عباس، رجال النجاشی، ص ۳۴۴</ref> و در قم از دنیا رفته است. نکته قابل ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز این دو نفر هم‌نام بیان نکرده‌اند<ref>تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵.</ref>. | |||
==پانویس== | |||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده: فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۴
| بشیریه | |
|---|---|
 | |
| نام | بشیریه |
| قرن شکل گیری | قرن دوم هجری قمری |
| مبدأ شکل گیری | کوفه |
| موسس | محمد‌بن‌بشیر کوفی |
| عقیده | از واقفیه بودند (توقف امامان پس از امام موسی‌بن‌جعفر علیه‌السّلام) |
بَشیریه از «غُلاة» شیعه و پیروان محمد‌بن‌بشیر کوفی از موالی بنی‌اسد بودند.
شرح حال موسس فرقه
درباره او نوشته‌اند که وی اهل کوفه و نیرنگ‌باز و شعبدهباز بوده و از «واقفیه» به‌شمار می‌رفته است. یعنی کسانی که درباره امامان پس از حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السّلام) قائل به توقف شدند و امامت آنان را نپذیرفتند[۱].
جایگاه رجالی
وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام‌کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است، زیرا به ایشان دروغ می‌بست[۲][۳].
اعتقادات
در منابع آمده است که محمد‌بن‌بشیر معتقد بود حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السّلام) غایب شده و خود را به اهل‌نور، نورانی و به اهل‌ظلمت، ظلمانی نشان می‌دهد. از دیدگاه وی، آن‌حضرت نمرده و به زندان نیفتاده، بلکه غایب و قائم آل‌محمد است که در وقت غیبت، محمد‌بن‌بشیر را جانشین خود کرده انگشتر خود را به وی داده و آنچه را پیروانش از امر دین و دنیا احتیاج دارند به محمد‌بن‌بشیر آموخته است و بعد از وی، محمد‌بن‌بشیر امام است.
همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلی است[۴][۵].
آثار
برخی از مدخل‌نویسان بدون نام بردن از اسم اثر، فقط درباره او نوشته‌اند که وی دارای کتابی نیز بوده است[۶].
تذکر لازم
تذکّر لازم اینکه دو راوی به نام «محمّد‌بن‌بشیر» وجود دارد:
الف: محمّد‌بن بشیر کوفی، همزمان با موسی بن جعفر (کاظم) (علیه‌السّلام) بوده و شخصی ملعون است و بشیریه پیروان او هستند.
ب: محمّد‌بن بشیر کوفی که برادر علی‌بن بشیر کوفی است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آنها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است[۷] و در قم از دنیا رفته است. نکته قابل ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز این دو نفر هم‌نام بیان نکرده‌اند[۸].
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104 با اصلاح عبارات.
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
- ↑ مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۸
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104
- ↑ تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
- ↑ تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
- ↑ نجاشی احمد بن عباس، رجال النجاشی، ص ۳۴۴
- ↑ تبریزی، علی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵.
