روحانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'می شوند' به 'می‌شوند')
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''روحانیه''' از جمله فرق [[اسلام|اسلامی]] است که خود دارای چند صنف می باشد.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =روحانیه  
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =روحانیه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =
| موسس =
| عقیده =1. برخی از ایشان معتقدند که به دلیل دوستی با خداوند قبح گناهانی نظیر سرقت، زنا و شرب خمر از آنان برداشته شده است. 2. برخی از ایشان زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده و خود را از نعمات و لذات دنیا محروم می‌کردند و حتی غذاهای ناسازگار می‌خوردند. 3. برخی دیگر از ایشان معتقد بودند که زهد در دنیا حرام است.
}}


==وجه تسمیه==
'''روحانیه''' از جمله فرقه‌های [[اسلام|اسلامی]] است که خود دارای چند صنف می‌باشد.
این فرقه را از آن جهت روحانیه می نامند که که آن ها به ملکوت آسمان ها نظر دارند و به توسط همان ملکوت بالعیان [[بهشت]] را می بینند و از نعمات آن بهره مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می گویند، زیرا که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه شان با خداوند سخن می گویند و با او مصافحه می‌کنند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205</ref>
==اعتقادات==
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل آن ها غلبه کرده و گناه سرقت و زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است زیرا هر چیزی را که بردارند همه مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او [[حلال]] است.  


==ریاضت==
== وجه تسمیه ==
برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری افکندند و غذاهای ناسازگار می خوردند و نیز خوراک های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال شان عسل و انگبین می انگاشتند. با این حال برخی از ایشان پس از آن که مدتى به دنیاپرستى گرائیدند، دنیا را ترک کرده و طعام هاى لذیذ و شراب هاى گوارا و لباس هاى نرم و عطریات خوش بو را فرو گذاردند و دل هاى خود را به ترک آن مشغول کردند.
این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند زیرا که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و آشکارا [[بهشت]] را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، به این دلیل که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205</ref>.
و برخی دیگر معتقدند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعام هاى نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref>  
<ref>ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد على اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثرى، قاهره  سال 1949 میلادی،  ص 92- 93.</ref>


==پانویس==
== اعتقادات ==
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل‌های‌شان غالب شده و گناه سرقت، زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه می‌دانند که مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او [[حلال]] است.


[[رده: کلام ]]
== ریاضت ==
[[رده: فرق و مذاهب کلامی ]]
برخی از روحانیه زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده خود را از نعمات و لذات محروم می‌کردند، مثلا غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این‌حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گراییدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند و برخی دیگر معتقد بودند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توان‌گران  نزد خداوند بیش از فقرا ارج و منزلت دارند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref><ref>ملطی ابو‌الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.</ref>.
<references />
 
== پانویس ==
{{پانویس}}
 
{{فرق و مذاهب}}
 
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۳

روحانیه
نامروحانیه
عقیده1. برخی از ایشان معتقدند که به دلیل دوستی با خداوند قبح گناهانی نظیر سرقت، زنا و شرب خمر از آنان برداشته شده است. 2. برخی از ایشان زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده و خود را از نعمات و لذات دنیا محروم می‌کردند و حتی غذاهای ناسازگار می‌خوردند. 3. برخی دیگر از ایشان معتقد بودند که زهد در دنیا حرام است.

روحانیه از جمله فرقه‌های اسلامی است که خود دارای چند صنف می‌باشد.

وجه تسمیه

این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند زیرا که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و آشکارا بهشت را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، به این دلیل که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند[۱].

اعتقادات

برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل‌های‌شان غالب شده و گناه سرقت، زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه می‌دانند که مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او حلال است.

ریاضت

برخی از روحانیه زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده خود را از نعمات و لذات محروم می‌کردند، مثلا غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این‌حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گراییدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند و برخی دیگر معتقد بودند که زهد در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توان‌گران نزد خداوند بیش از فقرا ارج و منزلت دارند[۲][۳].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات
  3. ملطی ابو‌الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.