شراة: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'می دانند' به 'میدانند') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
= | | عنوان =شراة | ||
شراة | | تصویر = | ||
== | | توضیح تصویر = | ||
| نام =شراة | |||
= | | نام رایج = | ||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده = | |||
}} | |||
[[ | '''شراة''' یکی از القاب [[خوارج]] و یا نامی دیگر برای این فرقه است. | ||
[[رده: فرق و مذاهب | |||
== معنای لغوی شراة == | |||
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری میباشد<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253</ref>. | |||
== وجه تسمیه == | |||
خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» میدانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا میکردند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253</ref><ref>مقدسی مطهر، البدء و التاریخ، ج5، ص 135</ref><ref>ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد، ص47</ref><ref>حمیری نشوان، الحور العین، ص 200</ref><ref>بشیشی محمود، الفرق الاسلامیة، ص 41</ref><ref>مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج2، ص355</ref>. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) میگویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروختهاند<ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص206</ref>. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق میکند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج میداند<ref>ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص53</ref>. | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۶
شراة | |
---|---|
نام | شراة |
شراة یکی از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.
معنای لغوی شراة
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری میباشد[۱].
وجه تسمیه
خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» میدانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا میکردند[۲][۳][۴][۵][۶][۷]. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) میگویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروختهاند[۸]. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق میکند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج میداند[۹].
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
- ↑ مقدسی مطهر، البدء و التاریخ، ج5، ص 135
- ↑ ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد، ص47
- ↑ حمیری نشوان، الحور العین، ص 200
- ↑ بشیشی محمود، الفرق الاسلامیة، ص 41
- ↑ مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج2، ص355
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص206
- ↑ ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص53