شکیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'نمی توان' به 'نمی‌توان') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
| عنوان =شکّیّه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =شکّیّه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده =1.افرادی که به دلیل ارتکاب گناهان کبیره مستحق حدّ شرعی شده‌اند، از دایره اسلام خارج نمی شوند و مستحق طلب آمرزش‌اند. البته قضاوت حال آنها در قیامت، نزد خداوند محفوظ است.2. مخالفان این فرقه کافر هستند. | |||
}} | |||
==اعتقادات== | '''شکّیّه''' یکی از شاخه‌های فرقۀ «[[خوارج]]» بودند. | ||
و درباره | == اعتقادات == | ||
شکّیّه معتقدند افرادی که حدّ الهی بر‌ایشان واجب شده است، چه سرقت کرده باشند یا [[زنا]] و یا مرتکب [[قذف]] شده باشند، [[مسلمان]] هستند. و درباره کشته‌شدگان می‌گویند: ما آنها را دوست داریم و از [[خداوند]] برایشان‌طلب آمرزش می‌کنیم، ولی نمی‌توانیم دربارۀ نجات آنها شهادت دهیم؛ زیرا خداوند به رازهای پنهان ایشان آگاه‌تر از ما است. پس هیچ تکلیفی برای شهادت متوجه ما نخواهد بود. همچنین شکّیّه مخالفان خود را [[کافر]] می‌شمرند<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ ص 257.</ref>،<ref>ملطی محمد بن احمد؛ التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع؛ تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری؛ قاهره؛ سال 1949 میلادی؛ ص 168.</ref>. | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | |||
[[رده: فرق و مذاهب | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۶
| شکّیّه | |
|---|---|
 | |
| نام | شکّیّه |
| عقیده | 1.افرادی که به دلیل ارتکاب گناهان کبیره مستحق حدّ شرعی شده‌اند، از دایره اسلام خارج نمی شوند و مستحق طلب آمرزش‌اند. البته قضاوت حال آنها در قیامت، نزد خداوند محفوظ است.2. مخالفان این فرقه کافر هستند. |
شکّیّه یکی از شاخه‌های فرقۀ «خوارج» بودند.
اعتقادات
شکّیّه معتقدند افرادی که حدّ الهی بر‌ایشان واجب شده است، چه سرقت کرده باشند یا زنا و یا مرتکب قذف شده باشند، مسلمان هستند. و درباره کشته‌شدگان می‌گویند: ما آنها را دوست داریم و از خداوند برایشان‌طلب آمرزش می‌کنیم، ولی نمی‌توانیم دربارۀ نجات آنها شهادت دهیم؛ زیرا خداوند به رازهای پنهان ایشان آگاه‌تر از ما است. پس هیچ تکلیفی برای شهادت متوجه ما نخواهد بود. همچنین شکّیّه مخالفان خود را کافر می‌شمرند[۱]،[۲].
