عاندیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی')
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''عاندیه‏''' پیروان ابو الفضل عاند و از شاخه  «[[كرّامیه]]» بودند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری = در زمان [[طاهریان]]
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری = در [[نیشابور]]
| موسس = ابوالفضل عاند
| عقیده =  از شاخۀ فرقۀ «[[کرامیه|کرّامیه]]
}}
'''عاندیه‏''' از شاخۀ فرقۀ «[[کرامیه|کرّامیه]]» و از پیروان ''ابوالفضل عاند'' بودند.


==شرح حال==
== شرح حال ==
موسس این فرقه علم خود را از نضر بن شمیل اخذ كرد و او از عبدان سمرقندى و سمرقندى از محمّد سجزى و وى از محمد بن كرام فراگرفت. مذهب ایشان در زمان  [[طاهریان]] در نیشابور ظاهر شد. <ref>مشکور محمد جواد،  فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر  آستان قدس رضوی،  سال  1372 شمسی، چاپ دوم، ص  329
مؤسس این فرقه نزد ''نضر بن شمیل'' درس خواند و او از ''عبدان سمرقندی'' و ''سمرقندی'' از ''محمد سجزی'' و وی از ''محمد بن کرام'' علوم را فراگرفت.  
</ref> <ref>یمانی یحیی بن مرتضی، المنیة و الأمل فى شرح الملل و النحل، تحقیق دكتر محمد جواد مشكور،  بیروت، ص 112</ref>


=پانویس=
مکتب ایشان در زمان [[طاهریان]] در [[نیشابور]]  تاسیس شد<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ ص 329 .</ref>،<ref>یمانی یحیی بن مرتضی؛ المنیة و الأمل فى شرح الملل و النحل؛ تحقیق دکتر محمد جواد مشکور؛ بیروت، ص 112.</ref>.


[[رده: کلام]]
== پانویس ==
[[رده: مذاهب کلامی ]]
{{پانویس}}
 
{{فرق و مذاهب}}
 
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۶

عاندیه
مبدأ شکل گیریدر نیشابور
موسسابوالفضل عاند
عقیدهاز شاخۀ فرقۀ «کرّامیه

عاندیه‏ از شاخۀ فرقۀ «کرّامیه» و از پیروان ابوالفضل عاند بودند.

شرح حال

مؤسس این فرقه نزد نضر بن شمیل درس خواند و او از عبدان سمرقندی و سمرقندی از محمد سجزی و وی از محمد بن کرام علوم را فراگرفت.

مکتب ایشان در زمان طاهریان در نیشابور تاسیس شد[۱]،[۲].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ ص 329 .
  2. یمانی یحیی بن مرتضی؛ المنیة و الأمل فى شرح الملل و النحل؛ تحقیق دکتر محمد جواد مشکور؛ بیروت، ص 112.