متربصیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''متربصیه''' نام گروهی از [[شيعه|شیعه]] است که متربص( منتظر) خروج حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بودند. بر همین اساس این فرقه در هر عصری از دوره انتظار، یک نفر را به ولایت امر بر می‌گزیدند و او را مهدی میپنداشتند و همین که او می‌مرد، شخص دیگری را به این سمت می‌گماردند. متربصیه مشی زاهدانه(درویشانه) داشتند و معتقد بودند که خروج بر پادشاهان مسلمان حرام نیست | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
</ref> <ref>خطط، مقريزى، ج 4، ص 108.</ref> <ref>تلبيس ابليس، ص 22.</ref> <ref>معرفة المذاهب، ص 8.</ref> | | عنوان = متربصیه | ||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = گروهی از [[شيعه|شیعه]] | |||
| موسس = | |||
| عقیده = متربص (منتظر) خروج حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بودند. | |||
}} | |||
'''متربصیه''' نام گروهی از [[شيعه|شیعه]] است که متربص (منتظر) خروج حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بودند. بر همین اساس این فرقه در هر عصری از دوره انتظار، یک نفر را به ولایت امر بر می‌گزیدند و او را مهدی میپنداشتند و همین که او می‌مرد، شخص دیگری را به این سمت می‌گماردند. متربصیه مشی زاهدانه (درویشانه) داشتند و معتقد بودند که خروج بر پادشاهان مسلمان حرام نیست<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 388</ref>، <ref>خطط، مقريزى، ج 4، ص 108.</ref> <ref>تلبيس ابليس، ص 22.</ref> <ref>معرفة المذاهب، ص 8.</ref>. | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ ۱۹ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۲
| متربصیه | |
|---|---|
 | |
| مبدأ شکل گیری | گروهی از شیعه |
| عقیده | متربص (منتظر) خروج حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بودند. |
متربصیه نام گروهی از شیعه است که متربص (منتظر) خروج حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بودند. بر همین اساس این فرقه در هر عصری از دوره انتظار، یک نفر را به ولایت امر بر می‌گزیدند و او را مهدی میپنداشتند و همین که او می‌مرد، شخص دیگری را به این سمت می‌گماردند. متربصیه مشی زاهدانه (درویشانه) داشتند و معتقد بودند که خروج بر پادشاهان مسلمان حرام نیست[۱]، [۲] [۳] [۴].
