معاذیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''معاذیه‏''' از فرق «[[مرجئه]]» پیروان یحیى بن معاذ رازى بودند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =معاذیه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =معاذیه
| نام رایج =معاذیه
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل‌ گیری =
| موسس =یحیی بن معاذ رازی
| عقیده = معتقد بودند که خدای متعال به جهت جود،  فضل و رحمتی که دارد، گناه کار را عذاب نمی‌کند، مگر که آن گناه مستوجب کفر شود
}}


==شرح حال موسس==
یحیی بن معاذ از جمله زاهدان صوفی مسلک و از روسای طریقت ایرانی در قرن سوم هجری قمری بود.
وی از مردم ری و عارفی اندرزگو در روزگار خود بود. در سفرش به [[بغداد]] مشاهیر صوفیه و عابدان بزرگ گرد او جمع شده برایش منبری آماده کردند تا به مواعظش گوش دهند. از ابن معاذ  جملات و اشارات زیبایی به یادگار مانده است. از جمله می گفت: سخن خوب، خوب است و بهتر از آن، معنای آن است و بهتر از معنایش، عمل به آن است و بهتر از عمل به آن، پاداش عمل به آن است و از آن بالاتر و بهتر، خشنودی کسی است که این عمل برای او انجام شده است.»


او در بلخ زیست و در نیشابور درگذشت.


==عقاید==
'''معاذیه‏''' از فرق «[[مرجئه]]» پیروان یحیی‌بن‌معاذ رازی بودند.
معاذیه معتقد بودند که خداى متعال به جهت جود و فضل و رحمتى یه دارد، کسى را نسبت به گناهش عذاب نمی‌کند مگر که آن گناه مستوجب [[کفر]] شود. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، با اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 145</ref>. <ref>ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۶، ص۱۶۵.ابونعیم اصفهانی،احمد بن عبدالله، حلیة الاولیاء، ج۱۰، ص۵۱</ref>.<ref>ذهبی، محمد بن احمد، العبر، ج۱، ص۳۷۱.</ref><ref>ابن عماد حنبلی، عبدالحی بن احمد، شذرات الذهب، ج۳، ص۲۶۰</ref>. <ref>زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۸، ص۱۷۲.</ref>  
 
== شرح حال موسس ==
یحیی‌بن‌معاذ از زاهدان [[صوفی]] مسلک و از روسای طریقت ایرانی در قرن سوم هجری قمری بود. او از مردم [[ری]] بود که در [[بلخ]] می‌زیست و در [[نیشابور]] درگذشت.
وی عارفی اندرزگو در روزگار خود بود. در سفرش به [[بغداد]]، مشاهیر صوفیه و عابدان بزرگ گرد او جمع شده برایش منبری آماده کردند تا به مواعظش گوش دهند. از ابن معاذ جملات و اشارات زیبایی به یادگار مانده است. از جمله می‌گفت: «سخن خوب، خوب است و بهتر از آن، معنای آن است و بهتر از معنایش، عمل به آن است و بهتر از عمل به آن، پاداش عمل به آن است و از آن بالاتر و بهتر، خشنودی کسی است که این عمل برای او انجام شده است».
 
== عقاید ==
معاذیه معتقد بودند که خدای متعال به جهت جود،  فضل و رحمتی که دارد، گناه کار را عذاب نمی‌کند مگر که آن گناه مستوجب [[کفر]] شود<ref>مشکور، محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>،<ref>مقدسی، مطهر بن طاهر؛ البدء و التاريخ؛ با اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 145.</ref>،<ref>ابن خلکان، احمد بن محمد؛ وفیات الاعیان، ج۶، ص۱۶۵؛ ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله؛ حلیة الاولیاء؛ ج۱۰، ص۵۱.</ref>،<ref>ذهبی؛ محمد بن احمد؛ العبر، ج۱، ص۳۷۱.</ref>،<ref>ابن عماد حنبلی؛ عبدالحی بن احمد؛ شذرات الذهب، ج۳، ص۲۶۰.</ref>،<ref>زرکلی؛ خیرالدین؛ الاعلام؛ ج۸، ص۱۷۲.</ref>.


==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{فرق و مذاهب}}


[[رده: کلام اسلامی]]
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده: فرق و مذاهب کلامی]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۳۴

معاذیه
ناممعاذیه
نام رایجمعاذیه
موسسیحیی بن معاذ رازی
عقیدهمعتقد بودند که خدای متعال به جهت جود، فضل و رحمتی که دارد، گناه کار را عذاب نمی‌کند، مگر که آن گناه مستوجب کفر شود


معاذیه‏ از فرق «مرجئه» پیروان یحیی‌بن‌معاذ رازی بودند.

شرح حال موسس

یحیی‌بن‌معاذ از زاهدان صوفی مسلک و از روسای طریقت ایرانی در قرن سوم هجری قمری بود. او از مردم ری بود که در بلخ می‌زیست و در نیشابور درگذشت. وی عارفی اندرزگو در روزگار خود بود. در سفرش به بغداد، مشاهیر صوفیه و عابدان بزرگ گرد او جمع شده برایش منبری آماده کردند تا به مواعظش گوش دهند. از ابن معاذ جملات و اشارات زیبایی به یادگار مانده است. از جمله می‌گفت: «سخن خوب، خوب است و بهتر از آن، معنای آن است و بهتر از معنایش، عمل به آن است و بهتر از عمل به آن، پاداش عمل به آن است و از آن بالاتر و بهتر، خشنودی کسی است که این عمل برای او انجام شده است».

عقاید

معاذیه معتقد بودند که خدای متعال به جهت جود، فضل و رحمتی که دارد، گناه کار را عذاب نمی‌کند مگر که آن گناه مستوجب کفر شود[۱]،[۲]،[۳]،[۴]،[۵]،[۶].

پانویس

  1. مشکور، محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح عبارات.
  2. مقدسی، مطهر بن طاهر؛ البدء و التاريخ؛ با اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 145.
  3. ابن خلکان، احمد بن محمد؛ وفیات الاعیان، ج۶، ص۱۶۵؛ ابونعیم اصفهانی، احمد بن عبدالله؛ حلیة الاولیاء؛ ج۱۰، ص۵۱.
  4. ذهبی؛ محمد بن احمد؛ العبر، ج۱، ص۳۷۱.
  5. ابن عماد حنبلی؛ عبدالحی بن احمد؛ شذرات الذهب، ج۳، ص۲۶۰.
  6. زرکلی؛ خیرالدین؛ الاعلام؛ ج۸، ص۱۷۲.