مرعشیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' آنها' به ' آنها') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
| عنوان = مرعشيه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = سلسله‌ای از سادات حسینی | |||
| موسس = علی‌بن‌عبدالله طالبی | |||
| عقیده = تشیع اثنی‌عشری | |||
}} | |||
'''مرعشيه''' سلسله‌ای از سادات حسینی و فرزندان سید علی مرعشی فرزند عبدالله بن محمد اکبر از نسل [[علی بن الحسین (زین العابدین)|علی بن الحسین (علیه‌السّلام)]] بودند. شاخه‌هایی از این سلسله در استان‌ها و شهرهای مختلف از جمله مازندران، شوشتر، قزوین، [[اصفهان]] و [[قم]] دیده می‌شوند. | |||
== وجه تسمیه == | ==وجه تسمیه== | ||
مورخان مسلمان ذیل حوادث سال ۲۵۱ هجری قمری از شخصی به نام علی‌بن‌عبدالله طالبی یاد کرده‌اند که مرعش یا مرعشی لقب داشته و از یاران داعی کبیر حسن‌بن‌زید بوده است. وی در حدود سال 300 هجری‌قمری از طرف حاکمان وقت، ناحیه‌ای بین سوریه و ترکیه به نام مرعش را در اختیار گرفت و در همان منطقه از دنیا رفت و به خاک سپرده شد<ref>عبیدلی، محمد بن ابی جعفرشیخ الشرف؛ ت‍ه‍ذی‍ب الان‍س‍اب و ن‍ه‍ای‍ه الاع‍ق‍اب؛ تحقیق محمد کاظم محمودی؛ قم، سال ۱۴۱۳ هجری قمری؛ ص 250.</ref>. | مورخان مسلمان ذیل حوادث سال ۲۵۱ هجری قمری از شخصی به نام علی‌بن‌عبدالله طالبی یاد کرده‌اند که مرعش یا مرعشی لقب داشته و از یاران داعی کبیر حسن‌بن‌زید بوده است. وی در حدود سال 300 هجری‌قمری از طرف حاکمان وقت، ناحیه‌ای بین سوریه و ترکیه به نام مرعش را در اختیار گرفت و در همان منطقه از دنیا رفت و به خاک سپرده شد<ref>عبیدلی، محمد بن ابی جعفرشیخ الشرف؛ ت‍ه‍ذی‍ب الان‍س‍اب و ن‍ه‍ای‍ه الاع‍ق‍اب؛ تحقیق محمد کاظم محمودی؛ قم، سال ۱۴۱۳ هجری قمری؛ ص 250.</ref>. | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه== | ||
مرعشیان در سال ۷۶۰ هجری قمری در طبرستان(مازندران)، حکومتی منسجم و مستقل به وجود آوردند. آنها تشیع اثنی‌عشری را مذهب رسمی مازندران اعلام کردند و سبب گسترش تشیع شدند. حکومت مستقل مرعشیان پس از شکست در برابر حمله تیمور‌لنگ در سال ۷۹۵ هجری قمری از میان رفت؛ ولی در قالب حکومت‌های دست‌نشانده تا سال ۱۰۰۵ هجری قمری ادامه پیدا کرد. | مرعشیان در سال ۷۶۰ هجری قمری در طبرستان (مازندران)، حکومتی منسجم و مستقل به وجود آوردند. آنها تشیع اثنی‌عشری را مذهب رسمی مازندران اعلام کردند و سبب گسترش تشیع شدند. حکومت مستقل مرعشیان پس از شکست در برابر حمله تیمور‌لنگ در سال ۷۹۵ هجری قمری از میان رفت؛ ولی در قالب حکومت‌های دست‌نشانده تا سال ۱۰۰۵ هجری قمری ادامه پیدا کرد. | ||
[[ | [[قاضى نور‌اللّه شوشترى]] مى نويسد: مرعشیه از ساداتی بودند که از مازندران به اصفهان آمدند و برخی در قزوین ساکن بوده و همواره به مذهب حقه امامان دوازده‌گانه پای‌بند بودند هر چند مورد آزار سنیان قرار می‌گرفتند<ref>مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 408 با ویرایش و اصلاح جملات.</ref>،<ref>شوشتری قاضی نور الله، مجالس المؤمنين، تبریز، چاپ سنگى، تهران، سال 1268 شمسی، ص 64.</ref>. | ||
== پانویس == | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۴
| مرعشيه | |
|---|---|
 | |
| مبدأ شکل گیری | سلسله‌ای از سادات حسینی |
| موسس | علی‌بن‌عبدالله طالبی |
| عقیده | تشیع اثنی‌عشری |
مرعشيه سلسله‌ای از سادات حسینی و فرزندان سید علی مرعشی فرزند عبدالله بن محمد اکبر از نسل علی بن الحسین (علیه‌السّلام) بودند. شاخه‌هایی از این سلسله در استان‌ها و شهرهای مختلف از جمله مازندران، شوشتر، قزوین، اصفهان و قم دیده می‌شوند.
وجه تسمیه
مورخان مسلمان ذیل حوادث سال ۲۵۱ هجری قمری از شخصی به نام علی‌بن‌عبدالله طالبی یاد کرده‌اند که مرعش یا مرعشی لقب داشته و از یاران داعی کبیر حسن‌بن‌زید بوده است. وی در حدود سال 300 هجری‌قمری از طرف حاکمان وقت، ناحیه‌ای بین سوریه و ترکیه به نام مرعش را در اختیار گرفت و در همان منطقه از دنیا رفت و به خاک سپرده شد[۱].
تاریخچه
مرعشیان در سال ۷۶۰ هجری قمری در طبرستان (مازندران)، حکومتی منسجم و مستقل به وجود آوردند. آنها تشیع اثنی‌عشری را مذهب رسمی مازندران اعلام کردند و سبب گسترش تشیع شدند. حکومت مستقل مرعشیان پس از شکست در برابر حمله تیمور‌لنگ در سال ۷۹۵ هجری قمری از میان رفت؛ ولی در قالب حکومت‌های دست‌نشانده تا سال ۱۰۰۵ هجری قمری ادامه پیدا کرد. قاضى نور‌اللّه شوشترى مى نويسد: مرعشیه از ساداتی بودند که از مازندران به اصفهان آمدند و برخی در قزوین ساکن بوده و همواره به مذهب حقه امامان دوازده‌گانه پای‌بند بودند هر چند مورد آزار سنیان قرار می‌گرفتند[۲]،[۳].
پانویس
- ↑ عبیدلی، محمد بن ابی جعفرشیخ الشرف؛ ت‍ه‍ذی‍ب الان‍س‍اب و ن‍ه‍ای‍ه الاع‍ق‍اب؛ تحقیق محمد کاظم محمودی؛ قم، سال ۱۴۱۳ هجری قمری؛ ص 250.
- ↑ مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 408 با ویرایش و اصلاح جملات.
- ↑ شوشتری قاضی نور الله، مجالس المؤمنين، تبریز، چاپ سنگى، تهران، سال 1268 شمسی، ص 64.
