هشامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

هشامیه‏
هشامیه‏
مبدأ شکل گیری	از فرق «معتزله»
موسس	هشام بن عمرو فوطی
عقیده	امامت وقتی می‌تواند مستقر شود که جامعه در حالت آرامش و امنیت باشد بنابراین در زمان اختلاف و آشوب نمی‌توان درباره استقرار امامت فکر کرد.
	v; t; e;

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۷

هشامیه‏ از فرق «معتزله» و پیروان هشام بن عمرو فوطی بودند.

شرح حال موسس

موسس این فرقه مطابق با عنوان فرقه شخصی به نام هشام بن عمر فوطی است. او یکی از متکلمان برجسته معتزله است که در قرن سوم هجری قمری زندگی می‌کرد. هشام درباره «قدر» تعصب بسیاری داشت و در این موضوع از یاران خود پیشی گرفت و به سبب آرای مخالفش از جمع ایشان فاصله گرفت. ثمره عقاید افراطی این شخصیت معتزلی جواز قتل مخالفین بود. هشام سر انجام در سال 226 هجری قمری درگذشت.

تاریخچه

ابوالحسن اشعری معتزله را یک فرقه به حساب آورده و تنها به بیان اختلاف علمای آنها پرداخته است. وی ضمن بیان نظرات هشام بن عمرو فوطی، از فرقه‌ای با عنوان هشامیه یاد نمی‌کند^[۱]. دکتر حسین صابری می‌نویسد: پیروان هشام بن عمرو را هشامیه و گاه‌ هاشمیه گفته‏‌اند. در دسته‌بندی احمد بن یحیی بن مرتضی، وی یکی از رجال طبقه ششم است. بوسهل عباد بن سلیمان ضمری (م:حدود250هـ. ق) مشهورترین شاگرد هشام بن عمرو است. به گزارش محمد شهرستانی، مبالغه هشام در نظریه‌های قدری بیش از دیگر هم‌مسلکانش بوده است^[۲].

عقاید

هشام معتقد بود که امامت وقتی می‌تواند مستقر شود که جامعه در حالت آرامش و امنیت باشد بنابراین در زمان اختلاف و آشوب نمی‌توان درباره استقرار امامت فکر کرد. وی همچنین معتقد بود که قتل یا ترور اشخاص مخالف و نیز سرقت و تصاحب اموال‌شان جایز است چون آنها کافر هستند^[۳] ^[۴] ^[۵]. وی معتقد است که گفتن جمله حسبنا الله و نعم الوکیل جایز نیست، زیرا که لازمه وکیل آن است که موکلی بر سر راهش باشد. او مردم را از گفتن بسیاری از چیزها که در قرآن آمده منع می‌کرد. همچنین می‌گفت که مردم نباید بگویند که خدا دل‌های مؤمن را فراهم می‌آورد و فاسقان را گمراه می‌کند. او می‌گفت که هیچ یک از عرض‌ها دلالت بر وجود خدای متعال نمی‌کند، زیرا دلایل وجود خداوند باید محسوس باشد، ولی عرض‌ها به دلایل نظری معلوم می‌شوند، زیرا هر دلیلی از آنها نیاز به دلیل دیگری دارد. درباره امامت می‏‌گفت که اگر مسلمانان بر یک سخن فراهم آیند و نیازمند به امامی‌گردند که کار آنها را تدبیر کند، اگر سرکشی کنند و امام خود را بکشند، دیگر آن بیعت بر امامت کسی درست نیست. او قائلان به مخلوق بودن بهشت و دوزخ را کافر می‏‌دانست. او کشتن عثمان را به چیرگی و زور انکار می‏‌کرد و می‌گفت گروهی اندک بدون ‏آنکه وی را محاصره کنند او را کشتند^[۶].

پانویس

↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص237
↑ http://www.wikiferaq.org/index.php/%D9%87%D8%B4%D8%A7%D9%85%DB%8C%D9%87_(%D8%A7%D8%B2_%D9%85%D8%B9%D8%AA%D8%B2%D9%84%D9%87)
↑ بغدادی، عبدالقاهر، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۰
↑ بغدادی عبدالقاهر بن طاهر، الفرق بین الفرق، ص۱۷۳.
↑ سفراینی شهفور بن طاهر، التبصیر فی الدین، ص۷۵.
↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 467 با ویرایش و اصلاح عبارات

[1] اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص237

[2] ttp://www.wikiferaq.org/index.php/%D9%87%D8%B4%D8%A7%D9%85%DB%8C%D9%87_(%D8%A7%D8%B2_%D9%85%D8%B9%D8%AA%D8%B2%D9%84%D9%87)

[3] بغدادی، عبدالقاهر، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۰

[4] بغدادی عبدالقاهر بن طاهر، الفرق بین الفرق، ص۱۷۳.

[5] سفراینی شهفور بن طاهر، التبصیر فی الدین، ص۷۵.

[6] مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 467 با ویرایش و اصلاح عبارات

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''هشامیه‏''' از فرق «معتزله» و پیروان هشام بن عمرو فوطى بودند.
+{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
+| عنوان = هشامیه‏
+| تصویر =
+| توضیح تصویر =
+| نام =
+| نام رایج =
+| تاریخ شکل گیری =
+| قرن شکل گیری =
+| مبدأ شکل گیری = از فرق «[[معتزله]]»
+| موسس = هشام بن عمرو فوطی
+| عقیده =  امامت وقتی می‌تواند مستقر شود که جامعه در حالت آرامش و امنیت باشد بنابراین در زمان اختلاف و آشوب نمی‌توان درباره استقرار امامت فکر کرد.
+}}
+'''هشامیه‏''' از فرق «[[معتزله]]» و پیروان هشام بن عمرو فوطی بودند.
 ==شرح حال موسس==
-موسس این فرقه مطابق با عنوان فرقه شخصی به نام هشام بن عمر فوطی است. او یکی از متکلمان برجسته [[معتزله]] است که در قرن سوم هجری قمری زندگی می کرد. هشام درباره «[[قضا و قدر|قدر]]» تعصب بسیاری داشت و در این موضوع از یاران خود پیشی گرفت و به سبب آرای مخالفش از جمع ایشان فاصله گرفت.
+موسس این فرقه مطابق با عنوان فرقه شخصی به نام هشام بن عمر فوطی است. او یکی از متکلمان برجسته [[معتزله]] است که در قرن سوم هجری قمری زندگی می‌کرد. هشام درباره «[[قضا و قدر|قدر]]» تعصب بسیاری داشت و در این موضوع از یاران خود پیشی گرفت و به سبب آرای مخالفش از جمع ایشان فاصله گرفت.
 ثمره عقاید افراطی این شخصیت معتزلی جواز قتل مخالفین بود. هشام سر انجام در سال 226 هجری قمری درگذشت.
 ==تاریخچه==
+ابوالحسن اشعری معتزله را یک فرقه به حساب آورده و تنها به بیان اختلاف علمای آنها پرداخته است. وی ضمن بیان نظرات هشام بن عمرو فوطی، از فرقه‌ای با عنوان هشامیه یاد نمی‌کند<ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص237</ref>. دکتر حسین صابری می‌نویسد: پیروان هشام بن عمرو را هشامیه و گاه‌ هاشمیه گفته‏‌اند. در دسته‌بندی احمد بن یحیی بن مرتضی، وی یکی از رجال طبقه ششم است. بوسهل عباد بن سلیمان ضمری (م:حدود250هـ. ق) مشهورترین شاگرد هشام بن عمرو است. به گزارش محمد شهرستانی، مبالغه هشام در نظریه‌های قدری بیش از دیگر هم‌مسلکانش بوده است<ref>http://www.wikiferaq.org/index.php/%D9%87%D8%B4%D8%A7%D9%85%DB%8C%D9%87_(%D8%A7%D8%B2_%D9%85%D8%B9%D8%AA%D8%B2%D9%84%D9%87)</ref>.
-ابوالحسن اشعری معتزله را یک فرقه به حساب آورده و تنها به بیان اختلاف علمای آن ها پرداخته است. وی ضمن بیان نظرات هشام بن عمرو فوطی، از فرقه ای با عنوان هشامیه یاد نمی کند.<ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص237</ref>
-دکتر حسین صابری می نویسد: پیروان هشام بن عمرو را هشامیه و گاه هاشمیه گفته اند. در دسته بندی احمد بن یحیی بن مرتضی، وی یکی از رجال طبقه ششم است. بوسهل عباد بن سلیمان ضمری (م:حدود250هـ.ق) مشهورترین شاگرد هشام بن عمرو است. به گزارش محمد شهرستانی، مبالغه هشام در نظریه های قدری بیش از دیگر هم مسلکانش بوده است. <ref>http://www.wikiferaq.org/index.php/%D9%87%D8%B4%D8%A7%D9%85%DB%8C%D9%87_(%D8%A7%D8%B2_%D9%85%D8%B9%D8%AA%D8%B2%D9%84%D9%87)</ref>
 ==عقاید==
-هشام معتقد بود که امامت وقتی می تواند مستقر شود که جامعه در حالت آرامش و امنیت باشد بنا بر این در زمان اختلاف و آشوب نمی توان در باره استقرار امامت فکر کرد. وی همچنین معتقد بود که قتل یا ترور اشخاص مخالف و نیز سرقت و تصاحب اموال شان جایز است چون آن ها کافر هستند. <ref>بغدادی، عبدالقاهر، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۰</ref>  <ref>بغدادی عبدالقاهر بن طاهر، الفرق بین الفرق، ص۱۷۳.</ref> ا<ref>سفراینی شهفور بن طاهر، التبصیر فی الدین، ص۷۵.</ref> وی معتقد است که گفتن جمله حسبنا الله و نعم الوكیل جایز نیست، زیرا که لازمه وکیل آن است که موکلی بر سر راهش باشد. او مردم را از گفتن بسیارى از چیزها كه در قرآن آمده منع می کرد.همچنین می گفت که مردم نباید بگویند كه خدا دل هاى مؤمن را فراهم مى ‏آورد و فاسقان را گمراه مى‏ کند. او می گفت که هیچ یك از عرض ها دلالت بر وجود خداى متعال نمی کند، زیرا دلایل وجود خداوند باید محسوس باشد، ولى عرض ها به دلایل نظرى معلوم مى ‏شوند، زیرا هر دلیلى از آن ها نیاز به دلیل دیگرى دارد.درباره امامت مى‏ گفت که اگر مسلمانان بر یك سخن فراهم آیند و نیازمند به امامى گردند كه کار آن ها را تدبیر کند، اگر سركشى كنند و امام خود را بكشند، دیگر آن بیعت بر امامت كسى درست نیست. او قائلان به مخلوق بودن بهشت و دوزخ را كافر مى‏دانست. او كشتن عثمان را به چیرگى و زور انكار مى‏كرد و می گفت گروهى اندك بى‏آن كه وى را محاصره کنند او را كشتند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 467 با ویرایش و اصلاح عبارات
+هشام معتقد بود که امامت وقتی می‌تواند مستقر شود که جامعه در حالت آرامش و امنیت باشد بنابراین در زمان اختلاف و آشوب نمی‌توان درباره استقرار امامت فکر کرد. وی همچنین معتقد بود که قتل یا ترور اشخاص مخالف و نیز سرقت و تصاحب اموال‌شان جایز است چون آنها کافر هستند<ref>بغدادی، عبدالقاهر، الملل و النحل، ج۱، ص۱۱۰</ref> <ref>بغدادی عبدالقاهر بن طاهر، الفرق بین الفرق، ص۱۷۳.</ref> <ref>سفراینی شهفور بن طاهر، التبصیر فی الدین، ص۷۵.</ref>. وی معتقد است که گفتن جمله حسبنا الله و نعم الوکیل جایز نیست، زیرا که لازمه وکیل آن است که موکلی بر سر راهش باشد. او مردم را از گفتن بسیاری از چیزها که در قرآن آمده منع می‌کرد. همچنین می‌گفت که مردم نباید بگویند که خدا دل‌های مؤمن را فراهم می‌آورد و فاسقان را گمراه می‌کند. او می‌گفت که هیچ یک از عرض‌ها دلالت بر وجود خدای متعال نمی‌کند، زیرا دلایل وجود خداوند باید محسوس باشد، ولی عرض‌ها به دلایل نظری معلوم می‌شوند، زیرا هر دلیلی از آنها نیاز به دلیل دیگری دارد. درباره امامت می‏‌گفت که اگر مسلمانان بر یک سخن فراهم آیند و نیازمند به امامی‌گردند که کار آنها را تدبیر کند، اگر سرکشی کنند و امام خود را بکشند، دیگر آن بیعت بر امامت کسی درست نیست. او قائلان به مخلوق بودن بهشت و دوزخ را کافر می‏‌دانست. او کشتن عثمان را به چیرگی و زور انکار می‏‌کرد و می‌گفت گروهی اندک بدون ‏آنکه وی را محاصره کنند او را کشتند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 467 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref>.
-</ref>
-==پانویس==
+==پانویس==
+{{پانویس}}
-<references />
+{{فرق و مذاهب}}
-[[رده: فرق و مذاهب]]
+[[رده:فرق و مذاهب]]
-[[رده: کلام ]]
-[[رده: مذاهب کلامی ]]