عقیراویه: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌وحدت
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    '''عقيراويه''' طايفه‏ اى از شیعیان [[امامیه]] بودند که داخل شهر [[بصره]] زندگی می کردند و از مجاورت با خارجیان( [[خوارج]]) رنج می بردند. با این حال، به کوری چشم منافقان به لوازم [[ایمان]] ملتزم بودند. رییس ایشان شخصی به نام خواجه یعقوب بوده و حضور افرادی چون او در میان اهل ایمان، مطلوب(ارزش) به حساب می آمد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، ص 335 با ویرایش و اصلاح عبارات. </ref> <ref>شوشتری قاضی نورالله، مجالس المؤمنين، تبریز، چاپ سنگی، بی تا، تهران، سال 1268 شمسی، ص 61.</ref>
    {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
    | عنوان = عقیراویه
    | تصویر =
    | توضیح تصویر =
    | نام =
    | نام رایج =
    | تاریخ شکل گیری =
    | قرن شکل گیری =
    | مبدأ شکل گیری = طایفه‏‌ای از شیعیان [[امامیه]] بودند که داخل شهر [[بصره]] زندگی می‌کردند.
    | موسس = خواجه یعقوب
    | عقیده = از مجاورت با خارجیان ([[خوارج]]) رنج می‌بردند، با این حال به لوازم [[ایمان]] ملتزم بودند.
    }}
    '''عقیراویه''' طایفه‏‌ای از شیعیان [[امامیه]] بودند که داخل شهر [[بصره]] زندگی می‌کردند و از مجاورت با خارجیان ([[خوارج]]) رنج می‌بردند. با این حال به کوری چشم منافقان به لوازم [[ایمان]] ملتزم بودند. رییس ایشان شخصی به نام خواجه یعقوب بوده و حضور افرادی چون او در میان اهل ایمان، مطلوب (ارزش) به حساب می‌آمد<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، ص 335، با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref><ref>قاضی نورالله شوشتری، ''مجالس المؤمنین''، تبریز، چاپ سنگی، بی تا، تهران، سال 1268 ش، ص 61.</ref>.


    =پانویس=
    == پانویس ==
    {{پانویس}}


    [[رده: کلام]]
    {{فرق و مذاهب}}
    [[رده: مذاهب کلامی ]]
     
    [[رده:فرق و مذاهب]]  
    <references />

    نسخهٔ کنونی تا ‏۹ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۵۰

    عقیراویه
    موسسخواجه یعقوب
    عقیدهاز مجاورت با خارجیان (خوارج) رنج می‌بردند، با این حال به لوازم ایمان ملتزم بودند.

    عقیراویه طایفه‏‌ای از شیعیان امامیه بودند که داخل شهر بصره زندگی می‌کردند و از مجاورت با خارجیان (خوارج) رنج می‌بردند. با این حال به کوری چشم منافقان به لوازم ایمان ملتزم بودند. رییس ایشان شخصی به نام خواجه یعقوب بوده و حضور افرادی چون او در میان اهل ایمان، مطلوب (ارزش) به حساب می‌آمد[۱][۲].

    پانویس

    1. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، ص 335، با ویرایش و اصلاح عبارات.
    2. قاضی نورالله شوشتری، مجالس المؤمنین، تبریز، چاپ سنگی، بی تا، تهران، سال 1268 ش، ص 61.