نجاریه (شیعه): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '=پانویس=↵ ↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''نجاريه''' از | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
==تاریخچه== | | عنوان = نجاريه | ||
جدّ این طایفه فردی به نام سيد جلال رازی بود که از [[عراق]] به بخارا | | تصویر = | ||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = طايفهای بزرگ از سادات [[هند]] | |||
| موسس = سيد جلال رازی | |||
| عقیده = [[شيعه]] | |||
}} | |||
'''نجاريه''' از فرقه‌های «[[شيعه]]» و طايفهای بزرگ از سادات [[هند]] هستند. | |||
== تاریخچه == | |||
جدّ این طایفه فردی به نام سيد جلال رازی بود که از [[عراق]] به بخارا آمد و چون اقامت در بخارا به دلیل حضور مروانیان و نیز اشرار آن دیار برای او سخت و آزار دهنده شده بود، مجبور شد که از آن شهر به دار‌الحرب کابل برود. اهالی کابل نیز مثل مردم بخارا دل‌هایی از سنگ داشتند، بنابراین از آن‌جا نیز نقل مکان کرده به ولايت هند رفت و در میان اهالی هند با حالت [[تقیه]] زندگی می‌کرد. با این‌حال برخی از نجاریه چون سید راجو که در جستجوی حق و صاحب فضل و کرامت بودند، زندگی بدون تقیه را آغاز کردند<ref>مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 437 با ویرایش و بازنویسی کامل جملات</ref> <ref>شوشتری قاضی نورالله، مجالس المؤمنين، تبریز، چاپ سنگی، تهران، سال 1268، ص 63</ref>. | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: فرق و مذاهب]] | {{فرق و مذاهب}} | ||
[[رده:فرق و مذاهب]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۱۰
| نجاريه | |
|---|---|
 | |
| موسس | سيد جلال رازی |
| عقیده | شيعه |
نجاريه از فرقه‌های «شيعه» و طايفهای بزرگ از سادات هند هستند.
تاریخچه
جدّ این طایفه فردی به نام سيد جلال رازی بود که از عراق به بخارا آمد و چون اقامت در بخارا به دلیل حضور مروانیان و نیز اشرار آن دیار برای او سخت و آزار دهنده شده بود، مجبور شد که از آن شهر به دار‌الحرب کابل برود. اهالی کابل نیز مثل مردم بخارا دل‌هایی از سنگ داشتند، بنابراین از آن‌جا نیز نقل مکان کرده به ولايت هند رفت و در میان اهالی هند با حالت تقیه زندگی می‌کرد. با این‌حال برخی از نجاریه چون سید راجو که در جستجوی حق و صاحب فضل و کرامت بودند، زندگی بدون تقیه را آغاز کردند[۱] [۲].
