سحابیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''سحابیه''' (غمامیه) از [[ | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
| عنوان =سحابیه(غمامیه) | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =سحابیه( غمامیه) | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده =معتقدند که امام علی علیه‌السلام از دنیا نرفته است، بلکه در ابرها حضور دارد. رعد آسمان، صدای اوست و برق آن، برق شمشیر اوست. | |||
}} | |||
'''سحابیه''' (غمامیه) از [[غلات|غُلاة]] شیعه و از قائلان به الوهیت و [[رجعت]] [[علی بن ابی‌طالب|علی بن ابی طالب]] (علیه‌السّلام) هستند. به نظر می‌رسد که این فرقه از شاخه‌های [[سبائیه|سبأییه]] باشند. | |||
== | == عقاید == | ||
سحابیه معتقدند که امام علی | سحابیه معتقدند که امام علی (علیه‌السّلام) از دنیا نرفته است، بلکه در ابرها حضور دارد. رعد آسمان صدای اوست و برق آن، برق شمشیر اوست. هرگاه ابر بر ایشان سایه افکند، خطاب به آن کرده می‌گویند: السلام علیک یا أبا‌الحسن. او خدایی است در صورت انسان. هیچ ازدواجی شکل نمی‌گیرد، مگر با شهادت و نظارت او. در هر نکاحی شهادت خداوند و رسولش کافی است. بنابراین، به شهادت آدمیان هیچ نیازی نیست. | ||
معتقدند که حضرت | معتقدند که حضرت برای انتقام از دشمنانش باز می‌گردد. اسحاق‌بن‌السوید العدوی در یکی از قصاید خود، [[خوارج]]، [[معتزله]] و این فرقه را نکوهیده و گفته است: | ||
«برئت من الخوارج لست منهم من الغزال منهم و ابن باب و من قوم اذا ذکروا علیا یردون السلام علی الحساب.» یعنی من از خوارج برائت جستم و از آنان نیستم از غزال و از ابن‌باب هم برائت جستم. | |||
و من قوم اذا ذکروا علیا | من از قومی برائت می‌جویم که هر وقت از علی یاد می‌کننند، بر ابرها جواب سلام می‌گویند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 226 با ویرایش و جابجایی و اصلاح گسترده عبارات</ref><ref>حمیری ابو سعید نشوان، الحور العین، تحقیق کمال مصطفی، چاپ مصر، سال 1948 میلادی، ص 154- 155.</ref><ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آی، آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 37.</ref><ref>الفرق و التواریخ، نسخه خطی آستان قدس رضوی، ص 249، 253.</ref><ref>بغدادی عبدالقاهر، الفرق بین الفرق، به اهتمام محمد زاهد بن حسن الکوثری، چاپ قاهره، سال 1948 میلادی، ص 71- 144.</ref>. | ||
یعنی من | |||
من از قومی برائت می‌جویم که هر وقت از علی یاد | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۳۶
| سحابیه(غمامیه) | |
|---|---|
 | |
| نام | سحابیه( غمامیه) |
| عقیده | معتقدند که امام علی علیه‌السلام از دنیا نرفته است، بلکه در ابرها حضور دارد. رعد آسمان، صدای اوست و برق آن، برق شمشیر اوست. |
سحابیه (غمامیه) از غُلاة شیعه و از قائلان به الوهیت و رجعت علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) هستند. به نظر می‌رسد که این فرقه از شاخه‌های سبأییه باشند.
عقاید
سحابیه معتقدند که امام علی (علیه‌السّلام) از دنیا نرفته است، بلکه در ابرها حضور دارد. رعد آسمان صدای اوست و برق آن، برق شمشیر اوست. هرگاه ابر بر ایشان سایه افکند، خطاب به آن کرده می‌گویند: السلام علیک یا أبا‌الحسن. او خدایی است در صورت انسان. هیچ ازدواجی شکل نمی‌گیرد، مگر با شهادت و نظارت او. در هر نکاحی شهادت خداوند و رسولش کافی است. بنابراین، به شهادت آدمیان هیچ نیازی نیست. معتقدند که حضرت برای انتقام از دشمنانش باز می‌گردد. اسحاق‌بن‌السوید العدوی در یکی از قصاید خود، خوارج، معتزله و این فرقه را نکوهیده و گفته است: «برئت من الخوارج لست منهم من الغزال منهم و ابن باب و من قوم اذا ذکروا علیا یردون السلام علی الحساب.» یعنی من از خوارج برائت جستم و از آنان نیستم از غزال و از ابن‌باب هم برائت جستم. من از قومی برائت می‌جویم که هر وقت از علی یاد می‌کننند، بر ابرها جواب سلام می‌گویند[۱][۲][۳][۴][۵].
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 226 با ویرایش و جابجایی و اصلاح گسترده عبارات
- ↑ حمیری ابو سعید نشوان، الحور العین، تحقیق کمال مصطفی، چاپ مصر، سال 1948 میلادی، ص 154- 155.
- ↑ عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آی، آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 37.
- ↑ الفرق و التواریخ، نسخه خطی آستان قدس رضوی، ص 249، 253.
- ↑ بغدادی عبدالقاهر، الفرق بین الفرق، به اهتمام محمد زاهد بن حسن الکوثری، چاپ قاهره، سال 1948 میلادی، ص 71- 144.
