روحانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
| عنوان =روحانیه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =روحانیه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده =1. برخی از ایشان معتقدند که به دلیل دوستی با خداوند قبح گناهانی نظیر سرقت، زنا و شرب خمر از آنان برداشته شده است. 2. برخی از ایشان زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده و خود را از نعمات و لذات دنیا محروم می‌کردند و حتی غذاهای ناسازگار می‌خوردند. 3. برخی دیگر از ایشان معتقد بودند که زهد در دنیا حرام است. | |||
}} | |||
'''روحانیه''' از جمله فرقه‌های [[اسلام|اسلامی]] است که خود دارای چند صنف می‌باشد. | '''روحانیه''' از جمله فرقه‌های [[اسلام|اسلامی]] است که خود دارای چند صنف می‌باشد. | ||
== وجه تسمیه == | == وجه تسمیه == | ||
این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند زیرا که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و آشکارا [[بهشت]] را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، به این دلیل که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند | این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند زیرا که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و آشکارا [[بهشت]] را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، به این دلیل که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205</ref>. | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل‌های‌شان غالب شده و گناه سرقت، زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه می‌دانند که مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او [[حلال]] است. | برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل‌های‌شان غالب شده و گناه سرقت، زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه می‌دانند که مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او [[حلال]] است. | ||
== ریاضت == | == ریاضت == | ||
برخی از روحانیه زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده خود را از نعمات و لذات محروم می‌کردند، مثلا | برخی از روحانیه زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده خود را از نعمات و لذات محروم می‌کردند، مثلا غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این‌حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گراییدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند و برخی دیگر معتقد بودند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران نزد خداوند بیش از فقرا ارج و منزلت دارند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref><ref>ملطی ابو‌الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.</ref>. | ||
و برخی دیگر | |||
<ref>ملطی | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۳
| روحانیه | |
|---|---|
 | |
| نام | روحانیه |
| عقیده | 1. برخی از ایشان معتقدند که به دلیل دوستی با خداوند قبح گناهانی نظیر سرقت، زنا و شرب خمر از آنان برداشته شده است. 2. برخی از ایشان زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده و خود را از نعمات و لذات دنیا محروم می‌کردند و حتی غذاهای ناسازگار می‌خوردند. 3. برخی دیگر از ایشان معتقد بودند که زهد در دنیا حرام است. |
روحانیه از جمله فرقه‌های اسلامی است که خود دارای چند صنف می‌باشد.
وجه تسمیه
این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند زیرا که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و آشکارا بهشت را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، به این دلیل که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند[۱].
اعتقادات
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل‌های‌شان غالب شده و گناه سرقت، زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه می‌دانند که مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او حلال است.
ریاضت
برخی از روحانیه زندگی دنیوی را بر خود دشوار کرده خود را از نعمات و لذات محروم می‌کردند، مثلا غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این‌حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گراییدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند و برخی دیگر معتقد بودند که زهد در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران نزد خداوند بیش از فقرا ارج و منزلت دارند[۲][۳].
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات
- ↑ ملطی ابو‌الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.
