پاول فقیریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱۵: خط ۱۵:


== خاستگاه ==
== خاستگاه ==
خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن [[بنگلادش]] می‌گویند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref> از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.
خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن [[بنگلادش]] می‌گویند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.


== جمعیت ==
== جمعیت ==
پیروان پاول‌فقیریه  حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>  
پیروان پاول‌فقیریه  حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>.


== عقاید عجیب ==
== عقاید عجیب ==
پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که [[فرقه ناجیه|فرقه‌ناجیه]] هستند. همچنین معتقدند [[قرآن]] در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت حضرت علی (ع) بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (ع) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است.
پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که [[فرقه ناجیه]] هستند. همچنین معتقدند [[قرآن]] در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت [[علی بن ابی‌طالب|حضرت علی (علیه‌السّلام)]] بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (علیه‌السّلام) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است.
پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده  است، چهار چیز است:
پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده  است، چهار چیز است:
بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و  آن‌را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند.
بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و  آن را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند.
بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.</ref>
بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.</ref>.


== پانویس ==
== پانویس ==
خط ۳۰: خط ۳۰:


{{فرق و مذاهب}}
{{فرق و مذاهب}}
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۴

پاول‌فقیریه
نامپاول‌فقیریه
مبدأ شکل گیریبنگلادش
عقیدهمنحرف از عقاید دینی و دارای عقاید خاص مذهبی

پاول‌فقیریه‏ فرقه‌ای است که در ایالت بنگاله هندوستان ظهور کرده است.

خاستگاه

خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن بنگلادش می‌گویند[۱]. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.

جمعیت

پیروان پاول‌فقیریه حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد[۲].

عقاید عجیب

پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که فرقه ناجیه هستند. همچنین معتقدند قرآن در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت حضرت علی (علیه‌السّلام) بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (علیه‌السّلام) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است. پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده است، چهار چیز است: بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و آن را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند. بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند[۳].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.