جنابیه: تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| تاریخ شکل گیری = | | تاریخ شکل گیری = | ||
| قرن شکل گیری = | | قرن شکل گیری = | ||
| مبدأ شکل گیری = | | مبدأ شکل گیری =بحرین | ||
| موسس = | | موسس =ابوسعید‌بن‌بهرام جنابی | ||
| عقیده = | | عقیده = اعتقاد به رجعت ابوسعید | ||
}} | }} | ||
'''جنّابیه'''، پیروان ابوسعید‌بن‌بهرام | '''جنّابیه'''، پیروان ابوسعید‌بن‌بهرام جنّابی بودند.<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 142.</ref>. | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
ابوسعید حسن‌بن‌بهرام جنابی (گناوه‌ای) معروف به [[ابوسعید گناوه‌ای]] در قرن سوم هجری‌قمری در شهر جنابه (گناوه کنونی) در استان بوشهر در یکی از محله‌های قدیمی متولد شد<ref> سید‌جعفر حمیدی، ''نهضت ابوسعید دیلمی''، تهران، انتشارات مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، چ سوم، سال 1372 ش، ص 75.</ref>. | |||
وی بنیان‌گذار [[قرمطیان]] در [[بحرین]] و [[احساء]] بود. زمانی که | وی بنیان‌گذار [[قرامطه|قرمطیان]] در [[بحرین]] و [[احساء]] بود. زمانی که [[مقتدر عباسی]] به خلافت رسید، ابوسعید جنّابی یکی از رهبران [[قرامطه]] بود که در [[بحرین]] قیام کرد. وی به کمک قبایل عبدالقیس و ربیعه بحرین، شهر الأحساء را تسخیر کرد و حکومت قرامطه را تشکیل داد. ابوسعید در نامه‌ای به [[معتضد عباسی]]، علت قیام خود را ظلم [[خلیفه]] دانست. | ||
بعد از | بعد از مرگ او در سال ۳۰۰ قمری (۹۱۳ میلادی)، پسرش ابوطاهر رهبر قرامطه بحرین شد. وی به مقتدر نامه نوشت و در آن سپاه خود را حزب خدا معرفی کرد. قرامطهٔ بحرین دردسرهای فراوانی برای [[عباسیان]] ایجاد کردند؛ از جمله [[حج]] را چند بار متروک کرده، [[حجرالاسود]] را ربودند. | ||
== درگذشت == | == درگذشت == | ||
ابوسعید مردی دلاور و زیرک بود و پیروانش او را سید خطاب می‌کردند. یکی از خادمان سیسیلی، وی را در حمام کشت و پس از آن خودش نیز کشته شد. از ابوسعید پس از مرگ تجلیل بسیاری شد و پیروانش معتقد بودند که او دوباره زنده می‌شود و به این جهان بازمی‌‌گردد، بنابراین اسبی زین‌کرده را کنار قبرش آماده کرده بودند تا او هنگام بازگشت بر آن سوار شود. ابوسعید در زمان حیاتش، سعید را که بزرگ‌ترین فرزندش بود به ولایت‌‌عهدی خود گماشته بود، اما او از پس این کار برنیامد و برادر کوچک‌ترش ابوطاهر سلیمان بر او چیره شد و رهبری قرمطیان را پس از برادرش به‌عهده گرفت. ابوسعید شانزده سال حکومت کرد<ref> | ابوسعید مردی دلاور و زیرک بود و پیروانش او را سید خطاب می‌کردند. یکی از خادمان سیسیلی، وی را در حمام کشت و پس از آن خودش نیز کشته شد. از ابوسعید پس از مرگ تجلیل بسیاری شد و پیروانش معتقد بودند که او دوباره زنده می‌شود و به این جهان بازمی‌‌گردد، بنابراین اسبی زین‌کرده را کنار قبرش آماده کرده بودند تا او هنگام بازگشت بر آن سوار شود. ابوسعید در زمان حیاتش، سعید را که بزرگ‌ترین فرزندش بود به ولایت‌‌عهدی خود گماشته بود، اما او از پس این کار برنیامد و برادر کوچک‌ترش ابوطاهر سلیمان بر او چیره شد و رهبری قرمطیان را پس از برادرش به‌عهده گرفت. ابوسعید شانزده سال حکومت کرد<ref> علی‌بن‌محمد ابن اثیر، ''الکامل فی‌التاریخ''، ج ۸، ص ۸۳.</ref> <ref>''همان''، ج ۷، ص ۴۹۴.</ref> <ref> ابن جوزی، ''المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم''، ج ۱۳، ص ۱۴۲. | ||
</ref> <ref> | </ref> <ref> ''همان''، ج ۶، ص۳۰.</ref><ref>محمد‌بن احمد ذهبی، ''العبر فی خبر من غبر''، ج 1، ص ۴۴۰.</ref> <ref>ابن‌کثیر، ''البدایة و‌النهایة''، ج ۱۱، ص ۸۱.</ref> <ref>ابن‌تغری بردی، ''النجوم‌الزاهرة''، ج ۳، ص ۱۱۹.</ref> <ref>''همان''، ص۱۸۲.</ref> <ref>''همان''، ص۱۲۲.</ref> <ref> ''همان''، ص۱۱۰.</ref> <ref> ابوبکر‌بن‌عبدالله دواداری، ''کنز‌الدّرر''، ص۶۱. | ||
</ref> <ref>ذهبی، | </ref> <ref> محمد بن احمد ذهبی، ''همان''، ص۴۱۱.</ref> <ref>، ثابت‌بن‌سنان حرّانی‌‌صابی، ''تاریخ اخبار‌القرامطة''، ص ۲۰۱ به بعد.</ref> <ref>احمد‌بن‌محمد ابن خلّکان، ''وفیات‌الاعیان''، ج ۲، ص ۱۴۷.</ref>. | ||
<ref> | |||
== جستارهای وابسته == | |||
* [[بحرین]] | |||
* [[خلیفه]] | |||
* [[عباسیان]] | |||
== پانویس == | |||
{{ پانویس}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
* عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۷۵. | * عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۷۵. | ||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۱:۳۲
| جنابیه | |
|---|---|
 | |
| نام | جنابیه |
| نام رایج | جنّابیه |
| موسس | ابوسعید‌بن‌بهرام جنابی |
| عقیده | اعتقاد به رجعت ابوسعید |
جنّابیه، پیروان ابوسعید‌بن‌بهرام جنّابی بودند.[۱].
تاریخچه
ابوسعید حسن‌بن‌بهرام جنابی (گناوه‌ای) معروف به ابوسعید گناوه‌ای در قرن سوم هجری‌قمری در شهر جنابه (گناوه کنونی) در استان بوشهر در یکی از محله‌های قدیمی متولد شد[۲]. وی بنیان‌گذار قرمطیان در بحرین و احساء بود. زمانی که مقتدر عباسی به خلافت رسید، ابوسعید جنّابی یکی از رهبران قرامطه بود که در بحرین قیام کرد. وی به کمک قبایل عبدالقیس و ربیعه بحرین، شهر الأحساء را تسخیر کرد و حکومت قرامطه را تشکیل داد. ابوسعید در نامه‌ای به معتضد عباسی، علت قیام خود را ظلم خلیفه دانست.
بعد از مرگ او در سال ۳۰۰ قمری (۹۱۳ میلادی)، پسرش ابوطاهر رهبر قرامطه بحرین شد. وی به مقتدر نامه نوشت و در آن سپاه خود را حزب خدا معرفی کرد. قرامطهٔ بحرین دردسرهای فراوانی برای عباسیان ایجاد کردند؛ از جمله حج را چند بار متروک کرده، حجرالاسود را ربودند.
درگذشت
ابوسعید مردی دلاور و زیرک بود و پیروانش او را سید خطاب می‌کردند. یکی از خادمان سیسیلی، وی را در حمام کشت و پس از آن خودش نیز کشته شد. از ابوسعید پس از مرگ تجلیل بسیاری شد و پیروانش معتقد بودند که او دوباره زنده می‌شود و به این جهان بازمی‌‌گردد، بنابراین اسبی زین‌کرده را کنار قبرش آماده کرده بودند تا او هنگام بازگشت بر آن سوار شود. ابوسعید در زمان حیاتش، سعید را که بزرگ‌ترین فرزندش بود به ولایت‌‌عهدی خود گماشته بود، اما او از پس این کار برنیامد و برادر کوچک‌ترش ابوطاهر سلیمان بر او چیره شد و رهبری قرمطیان را پس از برادرش به‌عهده گرفت. ابوسعید شانزده سال حکومت کرد[۳] [۴] [۵] [۶][۷] [۸] [۹] [۱۰] [۱۱] [۱۲] [۱۳] [۱۴] [۱۵] [۱۶].
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 142.
- ↑ سید‌جعفر حمیدی، نهضت ابوسعید دیلمی، تهران، انتشارات مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، چ سوم، سال 1372 ش، ص 75.
- ↑ علی‌بن‌محمد ابن اثیر، الکامل فی‌التاریخ، ج ۸، ص ۸۳.
- ↑ همان، ج ۷، ص ۴۹۴.
- ↑ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج ۱۳، ص ۱۴۲.
- ↑ همان، ج ۶، ص۳۰.
- ↑ محمد‌بن احمد ذهبی، العبر فی خبر من غبر، ج 1، ص ۴۴۰.
- ↑ ابن‌کثیر، البدایة و‌النهایة، ج ۱۱، ص ۸۱.
- ↑ ابن‌تغری بردی، النجوم‌الزاهرة، ج ۳، ص ۱۱۹.
- ↑ همان، ص۱۸۲.
- ↑ همان، ص۱۲۲.
- ↑ همان، ص۱۱۰.
- ↑ ابوبکر‌بن‌عبدالله دواداری، کنز‌الدّرر، ص۶۱.
- ↑ محمد بن احمد ذهبی، همان، ص۴۱۱.
- ↑ ، ثابت‌بن‌سنان حرّانی‌‌صابی، تاریخ اخبار‌القرامطة، ص ۲۰۱ به بعد.
- ↑ احمد‌بن‌محمد ابن خلّکان، وفیات‌الاعیان، ج ۲، ص ۱۴۷.
منابع
- عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۷۵.
