تمیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «تَمیمیّه (یا: زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
| عنوان =تمیمیه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =تمیمیه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری =قرن دوم هجری قمری | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس =زرارة بن اعین (مطابق با ادعای ابوالحسن اشعری) | |||
| عقیده = 1. علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. 2. پیرو تفکر واقفیه | |||
}} | |||
'''تَمیمیّه''' (یا زُراریه) شاخه‌ای از فرقه‌های [[غلاة (فرقه)|غُلاة]] شیعه است. این فرقه در باب [[امامت]] واقفی‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را [[حجت بن الحسن (مهدی)|قائم آل محمد]] می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد. | |||
== موسس == | |||
[[ابوالحسن اشعری]] می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام [[زرارة بن اعین]] است<ref>ر. ک، اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین،، ج1، ص 103</ref>. | |||
== تاریخچه == | |||
[[کشّی|کشّی]] مینویسد زراره در حدود سال 80 هجری‌قمری در دار‌الولید [[کوفه]] میزیست و از حواریین [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام محمد باقر]] (علیه‌السّلام) و [[جعفر بن محمد (صادق)|امام جعفر صادق]] (علیه‌السّلام) بود. | |||
به گفته [[نجاشی]]، زرارة‌بن‌اعین غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. [[شیخ صدوق|شیخ صدوق]] می‌گوید کتاب «الاستطاعة و الجبر» تألیف زرارة است. [[شیخ طوسی]] در «[[الفهرست (کتاب)|الفهرست]]» مینویسد: نام وی عبد‌ربّه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بندهای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی مینویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف‌السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (علیه‌السّلام)، زراره پسرش عبید را به [[مدینه|مدینه]] فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد، چون مرگ او فرا رسید [[قرآن]] را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 123 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارت.</ref>. | |||
== عقاید == | |||
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر‌آنند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref><ref>اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، ص 253</ref>. | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۱
| تمیمیه | |
|---|---|
 | |
| نام | تمیمیه |
| قرن شکل گیری | قرن دوم هجری قمری |
| موسس | زرارة بن اعین (مطابق با ادعای ابوالحسن اشعری) |
| عقیده | 1. علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. 2. پیرو تفکر واقفیه |
تَمیمیّه (یا زُراریه) شاخه‌ای از فرقه‌های غُلاة شیعه است. این فرقه در باب امامت واقفی‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و معتقدند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد.
موسس
ابوالحسن اشعری می‌گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است[۱].
تاریخچه
کشّی مینویسد زراره در حدود سال 80 هجری‌قمری در دار‌الولید کوفه میزیست و از حواریین امام محمد باقر (علیه‌السّلام) و امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) بود. به گفته نجاشی، زرارة‌بن‌اعین غلامی بود که او را آزاد کرده بودند. شیخ صدوق می‌گوید کتاب «الاستطاعة و الجبر» تألیف زرارة است. شیخ طوسی در «الفهرست» مینویسد: نام وی عبد‌ربّه مکنی به ابوالحسن، مردی احول و در اصل بندهای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر بن اعین و عبدالملک بن اعین داشت. مامقانی مینویسد. احادیثی که به وی منتسب است نشان می‌دهد که سخت ضعیف‌السند است. از اخبار وارده در مذمت او آن است که پس از وفات حضرت صادق (علیه‌السّلام)، زراره پسرش عبید را به مدینه فرستاد تا جانشین آن حضرت را بشناسد، چون مرگ او فرا رسید قرآن را در دست گرفت و گفت هرکسی که امامتش این مصحف را ثابت کند امام من است[۲].
عقاید
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر از ازل با خدا نبوده، بلکه خداوند این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر‌آنند که حضرت روزی ظهور خواهد کرد[۳][۴].
