سکاکیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
سكاكيه‏ از فرق كلامى شيعه كه پيرو ابو جعفر محمد بن خليل سكاك از متكلمان اماميه بودند.
'''سکاکیه‏''' شاخه‌ای از فرقه‌های  کلامی [[شیعه]] و پیرو ابوجعفر محمد‌بن‌خلیل سکاک از متکلمان [[امامیه]] بودند.


==شرح حال==
== شرح حال ==
وى شاگرد ابو محمد هاشم بن حكم (در گذشته در سال 199 هجری قمری) و از معاصرين چند تن از مشاهير «معتزله» مانند ابو عثمان عمرو بن بحر جاحظ و ابو جعفر محمد بن عبد الله اسكافى و ابو الفضل جعفر بن حرب بوده و در نيمه اول قرن سوم هجرى مى ‏زيسته است.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی،مشهد، نشر  آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229  با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> 
ابوجعفر محمد‌بن‌خلیل‌سکاک شاگرد [[ابو محمد هاشم بن حکم]] (در گذشته در سال 199 هجری قمری) و از معاصرین چند تن از مشاهیر [[معتزله|«معتزله]]» مانند [[ابو عثمان عمرو بن بحر جاحظ|ابوعثمان عمرو بن بحر جاحظ]]، [[ابوجعفر محمد بن عبدالله اسکافی]] و [[ابوالفضل جعفر بن حرب]] بوده و در نیمه اول قرن سوم هجری می ‏زیست.


==لقب==
== لقب ==
لقب او در بیشتر كتاب های قديم به تحريف، شكال، سكال، سكاك و شكاك ضبط شده ولى در واقع اصل این واژه سكاك است و به معنای كسى كه كار او ساختن سكه يعنى گاو آهن باشد.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی،مشهد، نشر  آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> 
لقب این شخصیت در بیشتر کتاب‌های قدیم به تحریف، شکال، سکال، سکاک و شکاک ضبط شده، ولی در واقع اصل این واژه سکاک و به معنای سازنده سکه یعنی گاو آهن است.


==اعتقادات==  
== اعتقادات ==  
این فرقه خداوند را به خودى خود عالم مى‏ دانستند و وصف عالميت او را در وى از صفات ذاتى او مى ‏شمردند. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی،مشهد، نشر  آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> 
این فرقه وصف عالمیت را از صفات ذات خداوند می دانستند.  


==آثار==  
== آثار ==  
از جمله تأليفات او كتاب «المعرفه» در باب استطاعت و كتابى در امامت و كتاب «التوحيد» بوده كه در آن سكاك قايل به تشبيه شده است، و كتاب ديگرى در رد منكران امامت نوشته است<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی،مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref>
از جمله تألیفات ابوجعفر محمد‌بن‌خلیل سکاک، کتاب «المعرفة» در باب استطاعت و کتابی در باره امامت و نیز کتابی در ردّ منکران امامت بوده است. همچنین کتابی به نام «التوحید» نوشته که در آن قائل به تشبیه شده است<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref><ref>شیخ طوسی، الفهرست، نجف، سال 1961 میلادی، ص 292</ref><ref>ابن الخیاط، الانتصار فی الرد علی ابن الراوندی الملحد، با مقدمه و تعلیقات دکتر ینبرگ سوئدی، مصر، سال 1925 میلادی، فهرست اعلام</ref><ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، 2 جلدی، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ج 4، ص 429.</ref>.


== پانویس ==
{{پانویس}}


==پانویس==
{{فرق و مذاهب}}


[[رده: کلام اسلامی]]
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده: فرقه های دینی ]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۲۱

سکاکیه‏ شاخه‌ای از فرقه‌های کلامی شیعه و پیرو ابوجعفر محمد‌بن‌خلیل سکاک از متکلمان امامیه بودند.

شرح حال

ابوجعفر محمد‌بن‌خلیل‌سکاک شاگرد ابو محمد هاشم بن حکم (در گذشته در سال 199 هجری قمری) و از معاصرین چند تن از مشاهیر «معتزله» مانند ابوعثمان عمرو بن بحر جاحظ، ابوجعفر محمد بن عبدالله اسکافی و ابوالفضل جعفر بن حرب بوده و در نیمه اول قرن سوم هجری می ‏زیست.

لقب

لقب این شخصیت در بیشتر کتاب‌های قدیم به تحریف، شکال، سکال، سکاک و شکاک ضبط شده، ولی در واقع اصل این واژه سکاک و به معنای سازنده سکه یعنی گاو آهن است.

اعتقادات

این فرقه وصف عالمیت را از صفات ذات خداوند می دانستند.

آثار

از جمله تألیفات ابوجعفر محمد‌بن‌خلیل سکاک، کتاب «المعرفة» در باب استطاعت و کتابی در باره امامت و نیز کتابی در ردّ منکران امامت بوده است. همچنین کتابی به نام «التوحید» نوشته که در آن قائل به تشبیه شده است[۱][۲][۳][۴].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229 با ویرایش و اصلاح عبارات
  2. شیخ طوسی، الفهرست، نجف، سال 1961 میلادی، ص 292
  3. ابن الخیاط، الانتصار فی الرد علی ابن الراوندی الملحد، با مقدمه و تعلیقات دکتر ینبرگ سوئدی، مصر، سال 1925 میلادی، فهرست اعلام
  4. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، 2 جلدی، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ج 4، ص 429.