شراة: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | |||
= | | عنوان =شراة | ||
شراة | | تصویر = | ||
== | | توضیح تصویر = | ||
خوارج | | نام =شراة | ||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = | |||
| عقیده = خوارج | |||
}} | |||
[[ | '''شراة''' یکی از القاب [[خوارج]] و یا نامی دیگر برای این فرقه است. | ||
[[رده: فرق و مذاهب | |||
== معنای لغوی شراة == | |||
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری می‌باشد<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چاپ دوم، ص 253.</ref>. | |||
== وجه تسمیه == | |||
خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» <ref>بقره (2) آیه 207</ref> می‌دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا میکردند.<ref>محمد جواد مشکور، ''همان''.</ref><ref>مطهربن طاهر مقدسی، ''البدء و التاریخ''، ج 5، ص 135.</ref><ref>محمد ملطی شافعی، ''التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ''، ص 47.</ref><ref>نشوان بن سعید الحمیری، ''الحور العین''، ص 200.</ref><ref>محمود بشبیشی، ''الفرق الاسلامیة''، ص 41.</ref><ref>تقی الدین احمد بن علی مقریزی، ا''لمواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار''، ج 2، ص 355.</ref>. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) می‌گویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروخته‌اند.<ref>ابوالحسن اشعری، ''مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین''، ج 1، ص 206.</ref>. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق می‌کند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج می‌داند<ref>محمد ملطی شافعی، ''همان''، ص 53.</ref>. | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۵۷
| شراة | |
|---|---|
 | |
| نام | شراة |
| عقیده | خوارج |
شراة یکی از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.
معنای لغوی شراة
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری می‌باشد[۱].
وجه تسمیه
خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» [۲] می‌دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را برای پاداش اخروی فدا میکردند.[۳][۴][۵][۶][۷][۸]. علاوه بر این، ابوالحسن اشعری آورده است که به خوارج شراة (جمع شاری) می‌گویند به این جهت که خود را در طاعت خدا فروخته‌اند.[۹]. ملطی شافعی نیز شراة را یک بار بر خود خوارج اطلاق می‌کند و بار دیگر آن را نام فرقه دهم خوارج می‌داند[۱۰].
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چاپ دوم، ص 253.
- ↑ بقره (2) آیه 207
- ↑ محمد جواد مشکور، همان.
- ↑ مطهربن طاهر مقدسی، البدء و التاریخ، ج 5، ص 135.
- ↑ محمد ملطی شافعی، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ، ص 47.
- ↑ نشوان بن سعید الحمیری، الحور العین، ص 200.
- ↑ محمود بشبیشی، الفرق الاسلامیة، ص 41.
- ↑ تقی الدین احمد بن علی مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج 2، ص 355.
- ↑ ابوالحسن اشعری، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج 1، ص 206.
- ↑ محمد ملطی شافعی، همان، ص 53.
