نمیریه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' | '''نمیریه''' از «[[غلات|غلاة]]» [[شیعه]] و پیروان محمد بن نصیر نمیری بودند که در زمان [[علی بن محمد (هادی)|امام علی بن محمد (ع)]] به امامت او گرائیدند و پس از وی به مردی به نام محمدبن نصیر نمیری که ادعای پیامبری داشت گرویدند. | ||
==پیشینه== | == پیشینه == | ||
[[ | [[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]] در کتاب رجال خود وی را از یاران [[محمد بن علی (جواد)|امام محمد تقی (ع)]] و در کتاب «الغیبه» او را از یاران [[امام حسن عسكری (ع)|امام حسن عسکری (ع)]] شمرده است و چون آن امام در گذشت، ادعای بابیت کرده و مقام محمد بن عثمان را که از [[نواب اربعه]] و اصحاب [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام زمان (عجل الله فرجه الشریف)]] بود، از آن خود می‌دانست. ابو جعفر محمد بن عثمان وی را لعنت نمود و از وی تبری جست. [[حسن بن یوسف حلی|علّامه حلّی]] در قسمت دوم از رجال خود می‌گوید که محمد بن نصیر از بزرگان [[بصره]] بود و مردی دانشمند به شمار می‌رفت، ولی در حدیث و روایت او را از ضعفا شمرده است. | ||
برخی محمد بن نصیر نمیری را موسس فرقه نصیریه می‌دانستند. | |||
==عقاید == | == عقاید == | ||
===حلول=== | === حلول === | ||
نمیریه معتقد بودند که | نمیریه معتقد بودند که خدای تعالی برخی از اوقات در بدن [[علی بن ابی‌طالب|امام علی (ع)]] حلول می‌کرد. | ||
===ادعای نبوت=== | === ادعای نبوت === | ||
موسس این فرقه ادعای نبوت | موسس این فرقه ادعای نبوت می‌کرد و می‌گفت که امام حسن العسکری (ع) وی را بدان کار برانگیخته و او خدا است. | ||
===گزافه گویی=== | === گزافه گویی === | ||
وی درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و درباره امام حسن عسکری (ع) گزافهگویی می‌کرد. | |||
===زناشویی با محارم و نزدیکی با هم جنس=== | === زناشویی با محارم و نزدیکی با هم جنس === | ||
محمد بن | محمد بن نصیر زناشویی با محارم و نزدیکی با مردان را روا می‌شمرد و آن کار را نوعی از فروتنی و خدمتگزاری می‌دانست و می‌گفت که این کار از شهوت‌رانی‌های نیک است و خداوند آن را ناروا نشمرده است.<ref>مشکور محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 450 با ویرایش اندک</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشيعة، با تحقیق محمد جواد مشکور، تهران، نشر مرکز انتشارات علمی و فرهنگی، ص 93- 94.</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلین، مصر، ص 84</ref> | ||
<ref>بدوی عبدالرحمن، مذاهب الاسلاميين، بيروت، 2 جلدی، سال 73- 1971 میلادی، ص 441</ref>. | <ref>بدوی عبدالرحمن، مذاهب الاسلاميين، بيروت، 2 جلدی، سال 73- 1971 میلادی، ص 441</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده:فرق و مذاهب]] | |||
[[رده: فرق و مذاهب | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۴۳
نمیریه از «غلاة» شیعه و پیروان محمد بن نصیر نمیری بودند که در زمان امام علی بن محمد (ع) به امامت او گرائیدند و پس از وی به مردی به نام محمدبن نصیر نمیری که ادعای پیامبری داشت گرویدند.
پیشینه
شیخ طوسی در کتاب رجال خود وی را از یاران امام محمد تقی (ع) و در کتاب «الغیبه» او را از یاران امام حسن عسکری (ع) شمرده است و چون آن امام در گذشت، ادعای بابیت کرده و مقام محمد بن عثمان را که از نواب اربعه و اصحاب امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) بود، از آن خود می‌دانست. ابو جعفر محمد بن عثمان وی را لعنت نمود و از وی تبری جست. علّامه حلّی در قسمت دوم از رجال خود می‌گوید که محمد بن نصیر از بزرگان بصره بود و مردی دانشمند به شمار می‌رفت، ولی در حدیث و روایت او را از ضعفا شمرده است. برخی محمد بن نصیر نمیری را موسس فرقه نصیریه می‌دانستند.
عقاید
حلول
نمیریه معتقد بودند که خدای تعالی برخی از اوقات در بدن امام علی (ع) حلول می‌کرد.
ادعای نبوت
موسس این فرقه ادعای نبوت می‌کرد و می‌گفت که امام حسن العسکری (ع) وی را بدان کار برانگیخته و او خدا است.
گزافه گویی
وی درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و درباره امام حسن عسکری (ع) گزافهگویی می‌کرد.
زناشویی با محارم و نزدیکی با هم جنس
محمد بن نصیر زناشویی با محارم و نزدیکی با مردان را روا می‌شمرد و آن کار را نوعی از فروتنی و خدمتگزاری می‌دانست و می‌گفت که این کار از شهوت‌رانی‌های نیک است و خداوند آن را ناروا نشمرده است.[۱] [۲] [۳] [۴].
پانویس
- ↑ مشکور محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 450 با ویرایش اندک
- ↑ نوبختی حسن بن موسی، فرق الشيعة، با تحقیق محمد جواد مشکور، تهران، نشر مرکز انتشارات علمی و فرهنگی، ص 93- 94.
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلین، مصر، ص 84
- ↑ بدوی عبدالرحمن، مذاهب الاسلاميين، بيروت، 2 جلدی، سال 73- 1971 میلادی، ص 441