ثوریه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ثوریه''' مذهبی فقهی است که شامل پیروان ابوعبداللّه سفیان بن سعید | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
| عنوان = ثوریه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =ثوریه | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = 2 ق | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = | |||
| موسس = ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی | |||
| عقیده =در علم کلام سفیان ثوری از صفاتیه بود اما در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. همچنین معتقد بود که یک مسلمان باید از اولوالامر اطاعت کند، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. | |||
}} | |||
'''ثوریه''' مذهبی فقهی است که شامل پیروان ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی می‌‌شود. | |||
==وجه تسمیه== | == وجه تسمیه == | ||
سفیان بن سیعد را از آن جهت ثوری می‌خوانند که | سفیان بن سیعد را از آن جهت ثوری می‌خوانند که یکی از اجداد او ثور بن عبد منات نام داشت<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132.</ref>. | ||
</ref> | |||
== | == زندگی‌نامه == | ||
ثوری در سال 96 در [[کوفه]] متولد شد و در همان جا علم حدیث را آموخت. او | ثوری در سال 96 در [[کوفه]] متولد شد و در همان جا علم حدیث را آموخت. او مردی زاهد و بی اعتنای به خلفا و درباریان بود. بنابراین مورد تعقیب دو خلیفه عباسی منصور و مهدی قرار گرفت و ناچار به ترک وطن شد و مدتی در [[یمن|یمن]] و [[حجاز]] و در [[مکه]] بسر برد. در آن شهر بر وی سخت گرفتند و به [[بصره]] رفته و در آن شهر ساکن شد. وی سر انجام در شعبان سال 161 هجری و در 64 سالگی درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد. | ||
==آرای فقهی و کلامی سفیان ثوری== | == آرای فقهی و کلامی سفیان ثوری == | ||
ثوری در فقه از پیروان [[اهل حدیث|اهل حدیث]] بود و از ثقات آن طایفه به شمار میرفت. | ثوری در فقه از پیروان [[اهل حدیث|اهل حدیث]] بود و از ثقات آن طایفه به شمار میرفت. بعضی او را برتر از مالک بن انس دانسته‌اند. | ||
[[ابن ندیم]] از | [[ابن ندیم|ابن‌ندیم]] از بعضی از مؤلفات او یاد کرده که از جمله آنها «الجامع‌الکبیر و الجامع‌الصغیر» و «کتاب الفرائض» و دو رساله دیگر است. | ||
وی تفسیری بر [[قرآن]] نوشته است که [[ابواسحاق ثعلبی|ابواسحاق ثعلبی]] به آن استشهاد کرده است. امّا در علم کلام سفیان ثوری از «[[صفاتیه|صفاتیه]]» بود و صفاتی را که برای خداوند در قرآن کریم آمده از خصائص ذات او می‌دانست. او در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. وی ترجیح میداد که بسمله را با بانگی خفیف تلاوت کند و جهاد را تا روز قیامت باقی و واجب می‌دانست. وی میگفت یک [[مسلمان]] باید از [[اولوالامر|اولوالامر]] اطاعت نماید، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. با این حال او به [[شیعه|شیعه]] تمایل داشت و به قول صاحب کتاب «طبقات الحفاظ» [[جعفر بن محمد (صادق)|جعفر بن محمد (علیه‌السلام)]] یکی از شیوخ او بود. البته بعضی گفتهاند که او [[زیدیه|زیدی مذهب]] بود و چون مردی زاهد و گوشهگیر بود [[صوفیه|صوفیه]] او را از پیشوایان پیشین خود شمردهاند. چنان که شیخ [[عطار نیشابوری|فرید‌الدین عطّار نیشابوری]] در کتاب «[[تذکرة الاولیاء (کتاب)|تذکرة الاولیاء]]» او را از بزرگان صوفیه دانسته است<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 132 با ویرایش و دخل و تصرف در عبارات.</ref>. | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده: فرق و مذاهب | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۸
| ثوریه | |
|---|---|
 | |
| نام | ثوریه |
| تاریخ شکل گیری | 2 ق، ۲ ش، ۶۲۳ م |
| موسس | ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی |
| عقیده | در علم کلام سفیان ثوری از صفاتیه بود اما در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. همچنین معتقد بود که یک مسلمان باید از اولوالامر اطاعت کند، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. |
ثوریه مذهبی فقهی است که شامل پیروان ابوعبداللّه سفیان بن سعید ثوری کوفی می‌‌شود.
وجه تسمیه
سفیان بن سیعد را از آن جهت ثوری می‌خوانند که یکی از اجداد او ثور بن عبد منات نام داشت[۱].
زندگی‌نامه
ثوری در سال 96 در کوفه متولد شد و در همان جا علم حدیث را آموخت. او مردی زاهد و بی اعتنای به خلفا و درباریان بود. بنابراین مورد تعقیب دو خلیفه عباسی منصور و مهدی قرار گرفت و ناچار به ترک وطن شد و مدتی در یمن و حجاز و در مکه بسر برد. در آن شهر بر وی سخت گرفتند و به بصره رفته و در آن شهر ساکن شد. وی سر انجام در شعبان سال 161 هجری و در 64 سالگی درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.
آرای فقهی و کلامی سفیان ثوری
ثوری در فقه از پیروان اهل حدیث بود و از ثقات آن طایفه به شمار میرفت. بعضی او را برتر از مالک بن انس دانسته‌اند. ابن‌ندیم از بعضی از مؤلفات او یاد کرده که از جمله آنها «الجامع‌الکبیر و الجامع‌الصغیر» و «کتاب الفرائض» و دو رساله دیگر است. وی تفسیری بر قرآن نوشته است که ابواسحاق ثعلبی به آن استشهاد کرده است. امّا در علم کلام سفیان ثوری از «صفاتیه» بود و صفاتی را که برای خداوند در قرآن کریم آمده از خصائص ذات او می‌دانست. او در روایات فقهی غالبا به رویه شیخین استناد می‌کرد. وی ترجیح میداد که بسمله را با بانگی خفیف تلاوت کند و جهاد را تا روز قیامت باقی و واجب می‌دانست. وی میگفت یک مسلمان باید از اولوالامر اطاعت نماید، خواه متّصف به عدل باشد یا جور. با این حال او به شیعه تمایل داشت و به قول صاحب کتاب «طبقات الحفاظ» جعفر بن محمد (علیه‌السلام) یکی از شیوخ او بود. البته بعضی گفتهاند که او زیدی مذهب بود و چون مردی زاهد و گوشهگیر بود صوفیه او را از پیشوایان پیشین خود شمردهاند. چنان که شیخ فرید‌الدین عطّار نیشابوری در کتاب «تذکرة الاولیاء» او را از بزرگان صوفیه دانسته است[۲].
