پاول فقیریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'رده: مذاهب کلامی ' به ' ')
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''پاول فقیریه‏''' فرقه ای است که در ایالت بنگاله [[هند|هندوستان]] ظهور کرده است. پیروان این فرقه خود را مسلمان دانسته و فرقه شان را [[فرقه ناجیه]] می شمارند. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =پاول‌فقیریه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام = پاول‌فقیریه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =بنگلادش
| موسس =
| عقیده =منحرف از عقاید دینی و دارای عقاید خاص مذهبی 
}}


==خاستگاه==
'''پاول‌فقیریه‏''' فرقه‌ای است که در ایالت بنگاله [[هند|هندوستان]] ظهور کرده است.  
این فرقه در ایالت بنگاله [[هند|هندوستان]] که امروزه به آن [[بنگلادش]] می‌گویند به وجود آمده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>


==جمعیت==
== خاستگاه ==
پیروان پاول فقیریه در حدود نیم میلیون نفر می باشد که خود را از مسلمانان و [[فرقه ناجیه]] می شمرند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>  
خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن [[بنگلادش]] می‌گویند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.


==اعتقادات عجیب==
== جمعیت ==
معتقدند [[قرآن]] در زمانى که به اتمام رسیده است چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوى دستورات عالى درباره سیر و سلوک و امامت [[حضرت على (ع)]] بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت على (ع) در سینه خود محفوظ مى ‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علماى جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئى پیش بزرگان این فرقه است. هم چنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلى بیشتر براى عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آن ها راه رسیدن به حقیقت را پیروى از طبیعت می دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمى بردارد، کافر است.
پیروان پاول‌فقیریه حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش</ref>.
پاول فقیریه معتقدند که مواهب طبیعت که به انسان داده شده است، چهار چیز است:
بول (نورى)- غایط (جورى)- خون حیض (جبورى)- منى (ستورى). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و پرستش مى ‏کنند و آن را از بزرگ‌ترین عبادت ها مى ‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبى مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می کند.
بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد واجب است که هر صبح پس از بیدارى در آن ظرف چوبى بول کند و خداى را براى این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید مى‏ گیرند و آن هنگامى است که ماه به‏ صورت بدر طالع مى‏ شود. این شب را «یهود شب» می خوانند. در شب مذکور زنان و مردان در جایى جمع مى ‏شوند و مقدارى آرد بر روى زمین مى ‏ریزند و روى آن مى ‏نشینند و به باده ‏گسارى و نواختن ساز مشغول مى ‏شوند، و در تاریکى شب زن و مرد با هم در مى‏ آمیزند و صبحگاهان آردهایى را که به نجاست آلوده شد جمع مى‌کنند، در میان خود تقسیم مى‌کنند و از آن  نان مى ‏پزند و آن نان را مانند طعام مقدسى مى ‏خورند.در میان این طایفه عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون مى ‏کنند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.</ref>


==پانویس==  
== عقاید عجیب ==
پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که [[فرقه ناجیه]] هستند. همچنین معتقدند [[قرآن]] در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت [[علی بن ابی‌طالب|حضرت علی (علیه‌السّلام)]] بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (علیه‌السّلام) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است.
پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده  است، چهار چیز است:
بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و  آن را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند.
بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.</ref>.


[[رده: فرق و مذاهب]]
== پانویس ==
[[رده: کلام ]]
{{پانویس}}
 
<references />
{{فرق و مذاهب}}
 
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۴

پاول‌فقیریه
نامپاول‌فقیریه
مبدأ شکل گیریبنگلادش
عقیدهمنحرف از عقاید دینی و دارای عقاید خاص مذهبی

پاول‌فقیریه‏ فرقه‌ای است که در ایالت بنگاله هندوستان ظهور کرده است.

خاستگاه

خاستگاه این فرقه ایالت بنگاله هندوستان است که امروزه به آن بنگلادش می‌گویند[۱]. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی‌گذرد.

جمعیت

پیروان پاول‌فقیریه حدود نیم‌میلیون نفر می‌باشد[۲].

عقاید عجیب

پاول‌فقیریه خود را مسلمان دانسته و می‌پندراند که فرقه ناجیه هستند. همچنین معتقدند قرآن در زمانی که به اتمام رسیده است، چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوی دستورهای عالی درباره سیر و سلوک و امامت حضرت علی (علیه‌السّلام) بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت علی (علیه‌السّلام) در سینه خود محفوظ می‌‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علمای جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئی پیش بزرگان این فرقه است. همچنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلی بیشتر برای عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آنها راه رسیدن به حقیقت را پیروی از طبیعت می‌دانند و می‌گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمی بردارد، کافر است. پاول‌فقیریه معتقدند که مواهبی که طبیعت که به انسان داده است، چهار چیز است: بول (نوری)- غایط (جوری)- خون حیض (جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و آن را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می‌کند. بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد، واجب است که هر صبح پس از بیداری در آن ظرف چوبی بول کند و خدای را برای این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید می‏‌گیرند و آن هنگامی است که ماه به‏‌صورت بدر طالع می‏‌شود. این شب را «یهود‌شب» می‌خوانند. در شب مذکور، زنان و مردان در جایی جمع می‌‏شوند و مقداری آرد بر روی زمین می‌‏ریزند و روی آن می‌‏نشینند و به باده‌گساری و نواختن ساز مشغول می‌‏شوند و در تاریکی شب زن و مرد با هم در می‏‌آمیزند و صبحگاهان آردهایی را که به نجاست آلوده شده جمع کرده میان خود تقسیم می‌کنند و از آن نان می‌‏پزند و آن نان را مانند طعامی مقدس می‌‏خورند. در میان این طایفه، عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون می‌‏کنند[۳].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 115 با ویرایش
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 116 با ویرایش و اصلاح مختصر در عبارات.