جنابیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| تاریخ شکل گیری = | | تاریخ شکل گیری = | ||
| قرن شکل گیری = | | قرن شکل گیری = | ||
| مبدأ شکل گیری = | | مبدأ شکل گیری =بحرین | ||
| موسس =ابوسعید‌بن‌بهرام جنابی | | موسس =ابوسعید‌بن‌بهرام جنابی | ||
| عقیده = اعتقاد به رجعت ابوسعید | | عقیده = اعتقاد به رجعت ابوسعید | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
[[ابوسعید حسن‌بن‌بهرام جنابی]] (گناوه‌ای) معروف به [[ابوسعید گناوه‌ای]] در قرن | [[ابوسعید حسن‌بن‌بهرام جنابی]] (گناوه‌ای) معروف به [[ابوسعید گناوه‌ای]] در قرن سوم هجری‌قمری در شهر جنابه (گناوه کنونی) در استان [[بوشهر]] در یکی از محله‌های قدیمی متولد شد<ref>حمیدی سید‌جعفر، نهضت ابوسعید دیلمی، تهران: نشر مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، چاپ سوم، سال 1372 شمسی، ص 75.</ref>. | ||
وی بنیان‌گذار [[قرمطیان]] در [[بحرین]] و [[احساء]] بود. زمانی که | وی بنیان‌گذار [[قرمطیان]] در [[بحرین]] و [[احساء]] بود. زمانی که [[مقتدر عباسی]] به خلافت رسید، ابوسعید جنّابی یکی از رهبران [[قرامطه]] بود که در [[بحرین]] قیام کرد. وی به کمک قبایل عبدالقیس و ربیعه بحرین، شهر الأحساء را تسخیر کرد و حکومت‌قرامطه را تشکیل داد. ابوسعید در نامه‌ای به [[معتضد‌عباسی]]، علت قیام خود را ظلم [[خلیفه]] دانست. | ||
بعد از | بعد از مرگ او در سال ۳۰۰ قمری (۹۱۳ میلادی)، پسرش ابوطاهر رهبر قرامطه بحرین شد. وی به مقتدر نامه نوشت و در آن سپاه خود را حزب‌خدا معرفی کرد. قرامطهٔ بحرین دردسرهای فراوانی برای [[عباسیان]] ایجاد کردند؛ از جمله [[حج]] را چند بار متروک کرده، [[حجرالاسود]] را ربودند. | ||
== درگذشت == | == درگذشت == | ||
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۰۳
| جنابیه | |
|---|---|
 | |
| نام | جنابیه |
| نام رایج | جنّابیه |
| موسس | ابوسعید‌بن‌بهرام جنابی |
| عقیده | اعتقاد به رجعت ابوسعید |
جنّابیه، پیروان ابوسعید‌بن‌بهرام جنّابی بودند[۱].
تاریخچه
ابوسعید حسن‌بن‌بهرام جنابی (گناوه‌ای) معروف به ابوسعید گناوه‌ای در قرن سوم هجری‌قمری در شهر جنابه (گناوه کنونی) در استان بوشهر در یکی از محله‌های قدیمی متولد شد[۲]. وی بنیان‌گذار قرمطیان در بحرین و احساء بود. زمانی که مقتدر عباسی به خلافت رسید، ابوسعید جنّابی یکی از رهبران قرامطه بود که در بحرین قیام کرد. وی به کمک قبایل عبدالقیس و ربیعه بحرین، شهر الأحساء را تسخیر کرد و حکومت‌قرامطه را تشکیل داد. ابوسعید در نامه‌ای به معتضد‌عباسی، علت قیام خود را ظلم خلیفه دانست.
بعد از مرگ او در سال ۳۰۰ قمری (۹۱۳ میلادی)، پسرش ابوطاهر رهبر قرامطه بحرین شد. وی به مقتدر نامه نوشت و در آن سپاه خود را حزب‌خدا معرفی کرد. قرامطهٔ بحرین دردسرهای فراوانی برای عباسیان ایجاد کردند؛ از جمله حج را چند بار متروک کرده، حجرالاسود را ربودند.
درگذشت
ابوسعید مردی دلاور و زیرک بود و پیروانش او را سید خطاب می‌کردند. یکی از خادمان سیسیلی، وی را در حمام کشت و پس از آن خودش نیز کشته شد. از ابوسعید پس از مرگ تجلیل بسیاری شد و پیروانش معتقد بودند که او دوباره زنده می‌شود و به این جهان بازمی‌‌گردد، بنابراین اسبی زین‌کرده را کنار قبرش آماده کرده بودند تا او هنگام بازگشت بر آن سوار شود. ابوسعید در زمان حیاتش، سعید را که بزرگ‌ترین فرزندش بود به ولایت‌‌عهدی خود گماشته بود، اما او از پس این کار برنیامد و برادر کوچک‌ترش ابوطاهر سلیمان بر او چیره شد و رهبری قرمطیان را پس از برادرش به‌عهده گرفت. ابوسعید شانزده سال حکومت کرد[۳] [۴] [۵] [۶][۷] [۸] [۹] [۱۰] [۱۱] [۱۲] [۱۳] [۱۴] [۱۵].[۱۶].
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص142
- ↑ حمیدی سید‌جعفر، نهضت ابوسعید دیلمی، تهران: نشر مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، چاپ سوم، سال 1372 شمسی، ص 75.
- ↑ ابناثیر، علی‌بن‌محمد، الکامل فی‌التاریخ، ج۸، ص۸۳.
- ↑ ابناثیر، علی‌بن‌محمد، الکامل فی‌التاریخ، ج۷، ص۴۹۴.
- ↑ ابن‌جوزی، عبدالرحمن‌بن‌علی، المنتظم، ج۱۳، ص۱۴۲.
- ↑ ابن‌جوزی، عبدالرحمن‌بن‌علی، المنتظم، ج۶، ص۳۰.
- ↑ ذهبی، محمد‌بن‌احمد، العبر، ج۱، ص۴۴۰.
- ↑ ابن‌کثیر، اسماعیل‌بن عمر، البدایة و‌النهایه، ج۱۱، ص۸۱.
- ↑ ابن‌تغری بردی، یوسف‌بن‌تغری بردی، النجوم‌الزاهره، ج۳، ص۱۱۹.
- ↑ ابن‌تغری بردی، یوسف‌بن تغری بردی، النجوم‌الزاهره، ج۳، ص۱۸۲.
- ↑ ابن‌تغری بردی، یوسف‌بن تغری بردی، النجوم‌الزاهره، ج۳، ص۱۲۲.
- ↑ ابن‌تغری‌بردی، یوسف‌بن‌تغری بردی، النجوم‌الزاهره، ج۳، ص۱۱۰.
- ↑ دواداری، ابوبکر‌بن‌عبدالله، کنز‌الدّرر، ص۶۱.
- ↑ ذهبی، محمد‌بن‌احمد، العبر، ج۱، ص۴۱۱.
- ↑ حرّانی‌‌صابی، ثابت‌بن‌سنان، تاریخ اخبار‌القرامطه، ص۲۰۱ به بعد.
- ↑ ابن‌خلکان، احمد‌بن‌محمد، وفیات‌الاعیان، ج۲، ص۱۴۷.
منابع
- عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۷۵.
