غیبیه‏ از شاخه‌های فرقه «نصیریه» بودند.

تاریخچه

این طایفه به نام حیدریه نیز خوانده می‌شدند، زیرا پیشوا‎ی آنها مرد‎ی به نام علی حیدر‎ی بود که در قرن نهم هجر‎ی قمری زندگی می‌کرد.

عقاید

غیبیه معتقد بودند که خداوند تجلی کرده و سپس پنهان شده و اکنون زمان غیبت اوست و افزون برآن، غایب خدایی است که همان علی (علیه‌السلام) باشد. آنان مانند «اسماعیلیه» خداوند را از صفات مجرد می‏‌دانستند.

تقسیمات

غیبیه به دو طایفه «شمالیه (شمسیه)» و «میمیه» تقسیم شده بودند[۱]،[۲].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی؛ چاپ دوم، ص 347 با ویرایش و اصلاح و جابجایی جملات.
  2. بدوی عبدالرحمن؛ مذاهب الاسلامیین؛ بیروت؛ سال 73- 1971 میلادی؛ ج 2 ص 495- 496.