حسینیه (پیروان شهید فخ): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''حسینیه''' از پیروان حسین‌بن‌علی‌بن حسن بن حسن بن‌علی‌بن‌ابی‌طالب معروف به [[شهید فخ|شهید‌فخّ]] هستند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان = حسینیه( پیروان شهید فخ)
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =حسینیه( پیروان شهید فخ)
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری = 2 ق
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =مدینه
| موسس =حسین‌بن‌علی‌بن حسن بن حسن بن‌علی‌بن‌ابی‌طالب
| عقیده = 
}}
'''حسینیه''' از پیروان حسین‌بن‌علی‌بن‌حسن‌بن‌حسن‌بن‌علی (علیهم‌السّلام) معروف به [[شهید فخ|شهید‌فخّ]] هستند.


== تاریخچه و شرح حال ==
== تاریخچه و شرح حال ==
حسین‌بن‌علی بن‌حسن بن‌حسن بن حسن‌بن علی(ع) با کنیه اباعبدالله شناخته می‌شود. <ref>زرکلی خیر الدین، الأعلام، بیروت، نشر دار العلم للملایین، چاپ هشتم، سال ۱۹۸۹میلادی، ج۲، ص۲۴۴.</ref>وی مشهور به شهید‌فخّ، از نسل حضرت مجتبی‏، یکی از رجال برجسته، با فضیلت و شهامت و عالی‌قدر هاشمی بود. او مردی وارسته و بخشنده و بزرگوار بود و از نظر صفات عالی انسانی، یک چهره معروف و ممتاز به‌شمار می‏‌رفت.<ref>اصفهانی ابوالفرج، مقاتل‏ الطالبیین، نجف، نشر‏ المکتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 302</ref>او از پدر و مادر با فضیلت و پاکدامنی که در پرتو صفات عالی انسانی؛ خود به «زوج‌صالح» مشهور بودند، در خانواده فضیلت، تقوا و شهامت به‌دنیا آمده و پرورش یافته‌ بود.
حسین‌بن‌علی‌بن‌حسن‌بن‌حسن‌بن‌علی (علیهم‌السّلام) با کنیه اباعبدالله شناخته می‌شود<ref>زرکلی خیر الدین، الأعلام، بیروت، نشر دار العلم للملایین، چاپ هشتم، سال ۱۹۸۹میلادی، ج۲، ص۲۴۴.</ref>. وی مشهور به شهید‌فخّ، از نسل [[حسن بن علی (مجتبی)|حضرت مجتبی (علیه‌السّلام]])‏، یکی از رجال برجسته و با فضیلت هاشمی و مردی وارسته، بخشنده و بزرگوار بود و همچنین از نظر صفات اخلاقی، یک چهره معروف و ممتاز به‌شمار می‏‌رفت<ref>اصفهانی ابوالفرج، مقاتل‏ الطالبیین، نجف، نشر‏ المکتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 302</ref>. او از پدر و مادر با فضیلت و پاکدامنی که در پرتو صفات عالی انسانی؛ خود به «زوج‌صالح» مشهور بودند، به‌دنیا آمده و در محیطی پاک، پرورش یافته‌ بود.
جد، پدر، دایی، عموی مادری و عده‌‏ای دیگر از خویشان و نزدیکان او را «منصور‌دوانیقی» به‌شهادت رسانده بود و این خانواده بزرگ که چندین نفر از مردان خود را در راه مبارزه با دشمنان اسلام قربانی کرده بود، پیوسته در غم و اندوه عمیقی فرو رفته بود.
منصور دوانیقی، جدّ، پدر، دایی، عموی مادری و عده‌‏ای دیگر از خویشان و نزدیکان این شخصیت را به‌شهادت رساند و این خانواده بزرگ را که چندین نفر از مردانش در راه مبارزه با دشمنان اسلام قربانی شده بودند، در غم و اندوه عمیقی فرو رفته برد<ref>اصفهانی ابوالفرج، مقاتل‏ الطالبیین، نجف، نشر‏ المکتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 285.</ref>.
<ref>اصفهانی ابوالفرج، مقاتل‏ الطالبیین، نجف، نشر‏ المکتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 285.</ref>
 
او که در چنین خانواده‌ای پرورش یافته بود، هرگز خاطره شهادت پدر و بستگان خود را به‌دست دژخیمان «منصور» فراموش نمی‌کرد و خاطره شهادت آنان، روح پر شور و دلیر او را که لبریز از احساسات ضد‌عباسی بود، سخت آزرده می‌کرد، ولی به‌علت نامساعد بودن اوضاع، ناگزیر بر سکوت درد‌آلودی بود. حسین که قبلاً احساساتش جریحه‏‌دار شده بود، بیدادگری‌های هادی‌عباسی و مخصوصاً حاکم مدینه، کاسه صبرش را لبریز نموده او را به‌سوی قیام بر ضدّ حکومت‌ هادی‌عباسی پیش برد. در مدینه قیام کرده و بر آن مسلط شد و سپس به مکه رفت تا از جمعیت ایام حجّ علیه بنی‌عباس استفاده کند که در سرزمین فخ که در نزدیکی مکه و در فاصله شش‌میلی از این شهر قرار دارد، با سپاه هادی‌عباسی مواجه شده و در جنگی نابرابر او و یارانش به شهادت رسیدند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 185</ref><ref>مروج الذهب، تألیف مسعودی، طبع پاریس، سال 1861 میلادی، ج 3، ص 248.</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، چاپ مصر، سال 1950 میلادی، ص 80.</ref> <ref>اصفهانی ابوالفرج، مقاتل الطالبین، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، چاپ تهران، ص 150- 161.
او که در چنین خانواده‌ای پرورش یافته بود، هرگز خاطره شهادت پدر و بستگان خود را به‌دست دژخیمان «منصور» فراموش نمی‌کرد و آن حادثه تلخ، روح پر شور و دلیر او را که لبریز از احساسات ضد‌عباسی بود، سخت آزرده می‌کرد، ولی به‌علت نامساعد بودن اوضاع، ناگزیر بر تحمل سکوت درد‌آلودی بود. حسین که قبلاً احساساتش جریحه‏‌دار شده بود، بیدادگری‌های هادی‌عباسی و مخصوصاً حاکم مدینه، کاسه صبرش را لبریز نموده او را بر قیام علیه حکومت‌ هادی‌عباسی تحریک کرد. ابتدا در مدینه قیام کرده و بر آن مسلط شد و سپس به مکه رفت تا از جمعیت موسم‌حجّ، علیه [[عباسیان|بنی‌عباس]] استفاده کند، اما در سرزمین فخّ که در نزدیکی مکه و در فاصله شش‌میلی این شهر قرار دارد، با سپاه هادی‌عباسی مواجه شده و در جنگی نابرابر او و یارانش به شهادت رسیدند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 185</ref><ref>مروج الذهب، تألیف مسعودی، طبع پاریس، سال 1861 میلادی، ج 3، ص 248.</ref><ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، چاپ مصر، سال 1950 میلادی، ص 80.</ref><ref>اصفهانی ابوالفرج، مقاتل الطالبین، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، چاپ تهران، ص 150- 161.
</ref> <ref>ر. ک، پیشوایی مهدی، قم، نشر موسسه امام صادق(‌علیه‌السلام)، سال 1390 هجری شمسی، ص 426.</ref>
</ref><ref>ر. ک، پیشوایی مهدی، قم، نشر موسسه امام صادق(‌علیه‌السلام)، سال 1390 هجری شمسی، ص 426.</ref>.
پس از شهادت حسین‌بن‌علی، هنگامی که سر بریده او را به مدینه آوردند، امام‌کاظم ‌علیه‌السلام از دیدن آن سخت متاثر و اندوهگین شد و فرمود: به خدا قسم او یک مسلمان نیکوکار بود. او بسیار روزه می‌‏گرفت و فراوان نماز می‏‌خواند. با فساد و آلودگی مبارزه می‏‌کرد. وظیفه امر به‌معروف و نهی از منکر را انجام می‌‏داد. او در میان خاندانش بی ‏نظیر بود.<ref>اصفهانی ابو لفرج، مقاتل الطالبیین، بیروت، نشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، سال 1419 قمری، چاپ سوم، ص 380</ref>  
 
پس از شهادت حسین‌بن‌علی، هنگامی که سر بریده او را به مدینه آوردند، [[موسی بن جعفر (کاظم)|امام‌کاظم]] (علیه‌السّلام) از دیدن آن سخت متاثر و اندوهگین شد و فرمود: به خدا قسم او یک مسلمان نیکوکار بود. بسیار روزه می‌‏گرفت و فراوان نماز می‏‌خواند. با فساد و آلودگی مبارزه می‏‌کرد. امر به‌معروف و نهی از منکر را انجام می‌‏داد و در میان خاندانش بی‌نظیر بود<ref>اصفهانی ابو لفرج، مقاتل الطالبیین، بیروت، نشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، سال 1419 قمری، چاپ سوم، ص 380</ref>.
   
   
== پانویس ==  
== پانویس ==
{{پانویس}}
 
{{فرق و مذاهب}}
   
   
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۰

حسینیه( پیروان شهید فخ)
نامحسینیه( پیروان شهید فخ)
تاریخ شکل گیری2 ق، ۲ ش‌، ۶۲۳ م
مبدأ شکل گیریمدینه
موسسحسین‌بن‌علی‌بن حسن بن حسن بن‌علی‌بن‌ابی‌طالب

حسینیه از پیروان حسین‌بن‌علی‌بن‌حسن‌بن‌حسن‌بن‌علی (علیهم‌السّلام) معروف به شهید‌فخّ هستند.

تاریخچه و شرح حال

حسین‌بن‌علی‌بن‌حسن‌بن‌حسن‌بن‌علی (علیهم‌السّلام) با کنیه اباعبدالله شناخته می‌شود[۱]. وی مشهور به شهید‌فخّ، از نسل حضرت مجتبی (علیه‌السّلام)‏، یکی از رجال برجسته و با فضیلت هاشمی و مردی وارسته، بخشنده و بزرگوار بود و همچنین از نظر صفات اخلاقی، یک چهره معروف و ممتاز به‌شمار می‏‌رفت[۲]. او از پدر و مادر با فضیلت و پاکدامنی که در پرتو صفات عالی انسانی؛ خود به «زوج‌صالح» مشهور بودند، به‌دنیا آمده و در محیطی پاک، پرورش یافته‌ بود. منصور دوانیقی، جدّ، پدر، دایی، عموی مادری و عده‌‏ای دیگر از خویشان و نزدیکان این شخصیت را به‌شهادت رساند و این خانواده بزرگ را که چندین نفر از مردانش در راه مبارزه با دشمنان اسلام قربانی شده بودند، در غم و اندوه عمیقی فرو رفته برد[۳].

او که در چنین خانواده‌ای پرورش یافته بود، هرگز خاطره شهادت پدر و بستگان خود را به‌دست دژخیمان «منصور» فراموش نمی‌کرد و آن حادثه تلخ، روح پر شور و دلیر او را که لبریز از احساسات ضد‌عباسی بود، سخت آزرده می‌کرد، ولی به‌علت نامساعد بودن اوضاع، ناگزیر بر تحمل سکوت درد‌آلودی بود. حسین که قبلاً احساساتش جریحه‏‌دار شده بود، بیدادگری‌های هادی‌عباسی و مخصوصاً حاکم مدینه، کاسه صبرش را لبریز نموده او را بر قیام علیه حکومت‌ هادی‌عباسی تحریک کرد. ابتدا در مدینه قیام کرده و بر آن مسلط شد و سپس به مکه رفت تا از جمعیت موسم‌حجّ، علیه بنی‌عباس استفاده کند، اما در سرزمین فخّ که در نزدیکی مکه و در فاصله شش‌میلی این شهر قرار دارد، با سپاه هادی‌عباسی مواجه شده و در جنگی نابرابر او و یارانش به شهادت رسیدند[۴][۵][۶][۷][۸].

پس از شهادت حسین‌بن‌علی، هنگامی که سر بریده او را به مدینه آوردند، امام‌کاظم (علیه‌السّلام) از دیدن آن سخت متاثر و اندوهگین شد و فرمود: به خدا قسم او یک مسلمان نیکوکار بود. بسیار روزه می‌‏گرفت و فراوان نماز می‏‌خواند. با فساد و آلودگی مبارزه می‏‌کرد. امر به‌معروف و نهی از منکر را انجام می‌‏داد و در میان خاندانش بی‌نظیر بود[۹].

پانویس

  1. زرکلی خیر الدین، الأعلام، بیروت، نشر دار العلم للملایین، چاپ هشتم، سال ۱۹۸۹میلادی، ج۲، ص۲۴۴.
  2. اصفهانی ابوالفرج، مقاتل‏ الطالبیین، نجف، نشر‏ المکتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 302
  3. اصفهانی ابوالفرج، مقاتل‏ الطالبیین، نجف، نشر‏ المکتبه الحیدریه، سال 1385 هجری قمری، ص 285.
  4. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 185
  5. مروج الذهب، تألیف مسعودی، طبع پاریس، سال 1861 میلادی، ج 3، ص 248.
  6. اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، چاپ مصر، سال 1950 میلادی، ص 80.
  7. اصفهانی ابوالفرج، مقاتل الطالبین، ترجمه سید هاشم رسولی محلاتی، چاپ تهران، ص 150- 161.
  8. ر. ک، پیشوایی مهدی، قم، نشر موسسه امام صادق(‌علیه‌السلام)، سال 1390 هجری شمسی، ص 426.
  9. اصفهانی ابو لفرج، مقاتل الطالبیین، بیروت، نشر مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، سال 1419 قمری، چاپ سوم، ص 380