بسلمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''بسلمیه''' یا خلالیه از فرق «[[راوندیه|راوندیه]]» یعنى شیعیان آل عباس هستند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =بسلمیه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =بسلمیه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =
| موسس = حفص‌بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال»
| عقیده =پیرو عقاید راوندیه 
}}
'''بسلمیه''' یا خلالیه منشعب شده از فرقه «[[راوندیه|راوندیه]]» یعنی شیعیان آل‌عباس هستند.


==موسس==
== موسس ==
موسس این فرقه شخصی به نام حفص بن سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود.
موسس این فرقه شخصی به نام حفص‌بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود.


==تاریخچه==
== تاریخچه ==
از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه های قدرت [[عباسیان]] در [[عراق]] نقش موثری داشت، حفص بن سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی گرایش شیعی داشت و در ابتدا تصمیم داشت خلافت را به اولاد [[امام علی علیه‌السلام]] برگرداند.
از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه‌های قدرت [[عباسیان]] در [[عراق]] نقشی موثر داشت، حفص بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی گرایش شیعی داشت و در ابتدا تصمیم داشت خلافت را به اولاد [[علی بن ابی‌طالب|علی بن ابی طالب]] (علیه‌السّلام) برگرداند<ref> دینوری ابن قتیبه، الامامة والسیاسة، ج 2، ص 162.</ref>. اما در این امر بین فرزندان عباس و فرزندان امام علی (علیه‌السّلام) مردد بود. به همین دلیل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله‌بن‌حسن‌بن‌حسن (علیه‌السّلام) و خطاب دیگری به [[جعفر بن محمد (صادق‌)
<ref> دینوری ابن قتيبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 162.</ref>اما در این امر بین فرزندان عباس و فرزندان امام علی علیه‌السلام مردد بود. به همین دلیل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله بن حسن بن حسن علیه‌السلام و خطاب دیگری به [[امام صادق علیه‌السلام]] بود تا با آن‌ها بیعت كند.
|جعفر بن محمد (علیه‌السّلام)]] بود تا با آنها بیعت کند<ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصیة، ص 268.</ref>. امام صادق (علیه‌السّلام) با درایت خویش می‌‌دانست که ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست، به همین دلیل در حضور پیک نامه ابوسلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابوسلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن‌حسن بدون دقت نظر پیام وی را پذیرفت و همین امر باعث بدبینی عباسیان و کشته شدن عبدالله و فرزندانش شد<ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصیة، ص 268.</ref> و پیش‌بینی امام صادق (علیه‌السّلام) به واقعیت پیوست؛ زیرا هنوز پیک ابوسلمه به کوفه نرسیده بود که ابوسلمه با ابوعباس بیعت کرد و نیروهای خود را در اختیار وی گذاشت<ref>مسعوی علی بن حسین، اثبات الوصیه، ص 268.</ref>. اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن‌عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر [[ابومسلم خراسانی|ابومسلم‌ خراسانی]] او را به قتل رساند<ref>دینوری ابن قتیبه، الامامه والسیاسه، ج 2، ص 165.</ref>.
<ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref>امام صادق علیه‌السلام با درایت خویش می‌‌دانست كه ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست. به همین دلیل در حضور پیک نامه ابو سلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابو سلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن حسن بدون دقت نظر پیام وی را پذیرفت و همین امر باعث بدبینی عباسیان و كشته شدن عبدالله و فرزندانش شد و <ref>مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref> پیش بینی امام صادق علیه‌السلام به واقعیت پیوست؛ زیرا هنوز پیك ابوسلمه به كوفه نرسیده بود كه ابوسلمه با ابوعباس بیعت كرد و نیروهای خود را در اختیار وی گذاشت.<ref>مسعوی علی بن حسین، اثبات الوصيه، ص 268.</ref> اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر [[ابو مسلم خراسانی]] او را به قتل رساند. <ref>دینوری ابن قتیبه، الامامه والسياسه، ج 2، ص 165.</ref>


==اعتقادات==
== اعتقادات ==
بسلمیه معتقدند که [[امامت]] پس از [[حسنين|حسنین]] و [[محمد بن حنفيه|محمد بن حنفیه]] به ابو هاشم و [[ابو العباس سفاح]] مى ‏رسد. آنان امامت را حق ابو سلمه حفص بن سلیمان خلال وزیر و صاحب و مؤسس خلافت عباسى مى ‏دانستند و حتی هاشم بنى حكیم مقنع صاحب ماه نخشب، ابو سلمه را خدا مى ‏دانست و مى ‏گفت:
بسلمیه معتقدند که [[امامت]] پس از حسنین و [[محمد بن حنفیه|محمد بن حنفیه]] به ابوهاشم و [[ابوالعباس سفاح]] می‌‏رسد. آنان امامت را حق ابوسلمه حفص بن‌سلیمان خلال وزیر و صاحب و مؤسس خلافت عباسی می‌‏دانستند و حتی هاشم بنی حکیم مقنع صاحب ماه نخشب، ابوسلمه را خدا می‌‏دانست و می‌‏گفت:بعد از ابوسلمه روح خدا در او «حلول» کرده است<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>.
بعد از ابو سلمه روح خدا در او «حلول» كرده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>


==پانویس==  
== پانویس ==
{{پانویس}}


[[رده: فرق و مذاهب]]
{{فرق و مذاهب}}
[[رده: کلام ]]
 
[[رده: مذاهب کلامی ]]
[[رده:فرق و مذاهب]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۵۱

بسلمیه
نامبسلمیه
موسسحفص‌بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال»
عقیدهپیرو عقاید راوندیه

بسلمیه یا خلالیه منشعب شده از فرقه «راوندیه» یعنی شیعیان آل‌عباس هستند.

موسس

موسس این فرقه شخصی به نام حفص‌بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود.

تاریخچه

از جمله افرادی که در تحکیم بخشی پایه‌های قدرت عباسیان در عراق نقشی موثر داشت، حفص بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. وی گرایش شیعی داشت و در ابتدا تصمیم داشت خلافت را به اولاد علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) برگرداند[۱]. اما در این امر بین فرزندان عباس و فرزندان امام علی (علیه‌السّلام) مردد بود. به همین دلیل دو نامه نوشت که خطاب یکی به عبدالله‌بن‌حسن‌بن‌حسن (علیه‌السّلام) و خطاب دیگری به [[جعفر بن محمد (صادق‌) |جعفر بن محمد (علیه‌السّلام)]] بود تا با آنها بیعت کند[۲]. امام صادق (علیه‌السّلام) با درایت خویش می‌‌دانست که ابوسلمه از شیعیان علوی استواری نیست، به همین دلیل در حضور پیک نامه ابوسلمه را سوازند و به آورنده نامه گفت که ابوسلمه شیعه شخص دیگری است، اما عبدالله بن‌حسن بدون دقت نظر پیام وی را پذیرفت و همین امر باعث بدبینی عباسیان و کشته شدن عبدالله و فرزندانش شد[۳] و پیش‌بینی امام صادق (علیه‌السّلام) به واقعیت پیوست؛ زیرا هنوز پیک ابوسلمه به کوفه نرسیده بود که ابوسلمه با ابوعباس بیعت کرد و نیروهای خود را در اختیار وی گذاشت[۴]. اما تزلزل ابوسلمه باعث شد تا ابن‌عباس به او بدبین شده سر انجام با نظر ابومسلم‌ خراسانی او را به قتل رساند[۵].

اعتقادات

بسلمیه معتقدند که امامت پس از حسنین و محمد بن حنفیه به ابوهاشم و ابوالعباس سفاح می‌‏رسد. آنان امامت را حق ابوسلمه حفص بن‌سلیمان خلال وزیر و صاحب و مؤسس خلافت عباسی می‌‏دانستند و حتی هاشم بنی حکیم مقنع صاحب ماه نخشب، ابوسلمه را خدا می‌‏دانست و می‌‏گفت:بعد از ابوسلمه روح خدا در او «حلول» کرده است[۶].

پانویس

  1. دینوری ابن قتیبه، الامامة والسیاسة، ج 2، ص 162.
  2. مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصیة، ص 268.
  3. مسعودی علی بن حسین، اثبات الوصیة، ص 268.
  4. مسعوی علی بن حسین، اثبات الوصیه، ص 268.
  5. دینوری ابن قتیبه، الامامه والسیاسه، ج 2، ص 165.
  6. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 با ویرایش و اصلاح عبارات.