حبیبیه (شاذلیه): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱۱: خط ۱۱:
| عقیده = معتقدند که وقتی بنده به‌درجه‌ معرفت رسید و از دوستی دیگران برید و دوست [[خدا]] شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود.
| عقیده = معتقدند که وقتی بنده به‌درجه‌ معرفت رسید و از دوستی دیگران برید و دوست [[خدا]] شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود.
}}
}}
'''حبیبیه'''، شاخه‌ای از [[صوفیه]] است که از سلسله [[شاذلیه]] منشعب شده است.
'''حبیبیه'''، شاخه‌ای از [[تصوف|صوفیه]] است که از سلسله [[شاذلیه]] منشعب شده است.


== تاریخچه ==
== تاریخچه ==
پیروان این [[صوفیه|طریقت صوفیه]] بیشتر در [[شمال آفریقا|شمال‌آفریقا]] به‌ویژه کشورهایی چون [[مراکش]]، [[مصر]]، [[سوریه]]، [[لیبی]] و [[سودان]] حضور دارند.
پیروان این [[صوفیه|طریقت صوفیه]] بیشتر در [[شمال آفریقا]] به‌ویژه کشورهایی چون [[مراکش]]، [[مصر]]، [[سوریه]]، [[لیبی]] و [[سودان]] حضور دارند.


== اعتقادات ==
== اعتقادات ==
پیروان این فرقه معتقدند که وقتی بنده به‌درجه‌ی معرفت رسید و از دوستی دیگران برید و دوست خدا شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود و پس از آن، مقید بودن بر [[شرع]] و [[احکام‌شرعی]] بر او [[حرام]] می‌گردد، زیرا  تکلیف، موجب آزار حبیب می‌شود. آیا نمی‌دانید که خداوند بندگانش را در [[بهشت]] به [[عبادت]] و [[نماز]] و [[روزه]] تکلیف نمی‌کند، زیرا دوست بر دوست و یار بر یار وارد و تکلیف از ایشان برداشته می‌شود<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 149 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> .<ref>ابو محمد عثمان بن عبدالله بن الحسن العراقی، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آی، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 69</ref> .<ref>مقدس اردبیلی، حدیقه الشیعه، نشر گلی، ص 578</ref>.
پیروان این فرقه معتقدند که وقتی بنده به درجه معرفت رسید و از دوستی دیگران بُرید و دوست خدا شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود و پس از آن، مقید بودن بر [[شرع]] و [[احکام شرعی]] بر او [[حرام]] می‌گردد، زیرا  تکلیف، موجب آزار حبیب می‌شود. آیا نمی‌دانید که خداوند بندگانش را در [[بهشت]] به [[عبادت]] و [[نماز]] و [[روزه]] تکلیف نمی‌کند، زیرا دوست بر دوست و یار بر یار وارد و تکلیف از ایشان برداشته می‌شود<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 149 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> .<ref>ابو محمد عثمان بن عبدالله بن الحسن العراقی، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آی، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 69</ref> .<ref>مقدس اردبیلی، حدیقه الشیعه، نشر گلی، ص 578</ref>.


== اصول اعتقادی پنجگانه حبیبیه ==
== اصول اعتقادی پنجگانه حبیبیه ==
خط ۳۵: خط ۳۵:
== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{فرق و مذاهب}}


[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:صوفیه]]
[[رده:صوفیه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۰۷

حبیبیه (شاذلیه)
نامحبیبیه (شاذلیه)
عقیدهمعتقدند که وقتی بنده به‌درجه‌ معرفت رسید و از دوستی دیگران برید و دوست خدا شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود.

حبیبیه، شاخه‌ای از صوفیه است که از سلسله شاذلیه منشعب شده است.

تاریخچه

پیروان این طریقت صوفیه بیشتر در شمال آفریقا به‌ویژه کشورهایی چون مراکش، مصر، سوریه، لیبی و سودان حضور دارند.

اعتقادات

پیروان این فرقه معتقدند که وقتی بنده به درجه معرفت رسید و از دوستی دیگران بُرید و دوست خدا شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود و پس از آن، مقید بودن بر شرع و احکام شرعی بر او حرام می‌گردد، زیرا تکلیف، موجب آزار حبیب می‌شود. آیا نمی‌دانید که خداوند بندگانش را در بهشت به عبادت و نماز و روزه تکلیف نمی‌کند، زیرا دوست بر دوست و یار بر یار وارد و تکلیف از ایشان برداشته می‌شود[۱] .[۲] .[۳].

اصول اعتقادی پنجگانه حبیبیه

حبیبیه رعایت پنج اصل:

  1. خوف ظاهری و باطنی؛
  2. پیروی از سنت؛
  3. عدم اعتنا به‌خلق؛
  4. تسلیم و رضا؛
  5. توکل در شادی و محنت را از پایه‌های اعتقادی خود می‌شمرند[۴] .[۵]. که البته فقط ظاهر این شعارها حفظ و به هیچکدام عمل نمی‌شود.

جستارهای وابسته

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 149 با ویرایش و اصلاح عبارات
  2. ابو محمد عثمان بن عبدالله بن الحسن العراقی، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آی، چاپ آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 69
  3. مقدس اردبیلی، حدیقه الشیعه، نشر گلی، ص 578
  4. زرین کوب عبدالحسین، ارزش میراث صوفیه، ص 98 به بعد
  5. معصوم علی شاه نعمت‌اللهی شیرازی، طرائق الحقایق، ج 3.