قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''قزلباشیه''' | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
| عنوان = قزلباشیه | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام = | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری = | |||
| مبدأ شکل گیری = فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوی | |||
| موسس = | |||
| عقیده = خدا در [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیهالسّلام)]] تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون [[حضرت عیسی|حضرت عیسی (علیهالسّلام)]] حلول کرده بود. حضرت عیسی و [[حضرت مریم]] (علیهماالسّلام) را مظهر الوهیت میدانند. | |||
}} | |||
'''قزلباشیه''' يا صاحبان عمامه سرخ، فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوی بودند. | |||
==علامت قزلباشیه == | |||
این فرقه كلاه‌ها و عمامه های سرخ را به سر می‌گذاشتند. كلاه‌های قرمز، نشانه و آرمی از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب می‌آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت. | |||
==پراکندگی جغرافیایی== | ==پراکندگی جغرافیایی== | ||
آنان در | آنان در آناتولی پراکندهاند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آنها مخلوطی از کُرد و تُرک میباشد. | ||
==آداب و رسوم== | ==آداب و رسوم== | ||
| خط ۸: | خط ۲۳: | ||
==اعقتادات== | ==اعقتادات== | ||
ایشان معتقدند که خدا در [[ | ایشان معتقدند که خدا در [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیهالسّلام)]] تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون [[حضرت عیسی|حضرت عیسی (علیهالسّلام)]] و [[حضرت موسی|حضرت موسی (علیهالسّلام)]] و [[حضرت داود|حضرت داوود (علیهالسّلام)]] حلول کرده بود. حضرت عیسی و [[حضرت مریم]] (علیهماالسّلام) را مظهر الوهیت میدانند و از بین نمازها، [[نماز شب]] را با آواز میخوانند و گاهی با نواختن آلات موسیقی برگزار می‌کنند و حضرت علی، حضرت عیسی، حضرت موسی و حضرت داوود (علیهماالسّلام) را مورد تقدیس قرار میدهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغکشان است که آن را به ترکی «چراغی سوندیران» گویند و در آن تاریکی بر گناهان خود میگریند و اظهار پشیمانی می‌کنند. سپس تکهای نان و کاسهای از شراب گرفته، نان را در آن میاندازند و بین حاضران تقسیم می‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندی را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم می‌کنند. به روحانیون خود «دده» میگویند و معتقدند که دده‌ها، واسطهای بین خدا و انسان‌اند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref><ref>صراف احمد حامد، الشبک من فرق الغلاة فى العراق، بغداد، سال 1954 میلادی، ص 242- 245.</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده: فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۰۵
| قزلباشیه | |
|---|---|
 | |
| مبدأ شکل گیری | فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوی |
| عقیده | خدا در علی (علیهالسّلام) تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون حضرت عیسی (علیهالسّلام) حلول کرده بود. حضرت عیسی و حضرت مریم (علیهماالسّلام) را مظهر الوهیت میدانند. |
قزلباشیه يا صاحبان عمامه سرخ، فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوی بودند.
علامت قزلباشیه
این فرقه كلاه‌ها و عمامه های سرخ را به سر می‌گذاشتند. كلاه‌های قرمز، نشانه و آرمی از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب می‌آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.
پراکندگی جغرافیایی
آنان در آناتولی پراکندهاند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «نصیریه» است و نژاد آنها مخلوطی از کُرد و تُرک میباشد.
آداب و رسوم
قزلباشیه موی سر را نمیتراشند و ریش‌ها را بلند می‌کنند و نماز پنجگانه را به جا نمی‌آورند و ماه رمضان روزه نمیگیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه میگیرند و بر شهادت امام حسن و امام حسین میگریند.
اعقتادات
ایشان معتقدند که خدا در علی (علیهالسّلام) تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون حضرت عیسی (علیهالسّلام) و حضرت موسی (علیهالسّلام) و حضرت داوود (علیهالسّلام) حلول کرده بود. حضرت عیسی و حضرت مریم (علیهماالسّلام) را مظهر الوهیت میدانند و از بین نمازها، نماز شب را با آواز میخوانند و گاهی با نواختن آلات موسیقی برگزار می‌کنند و حضرت علی، حضرت عیسی، حضرت موسی و حضرت داوود (علیهماالسّلام) را مورد تقدیس قرار میدهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغکشان است که آن را به ترکی «چراغی سوندیران» گویند و در آن تاریکی بر گناهان خود میگریند و اظهار پشیمانی می‌کنند. سپس تکهای نان و کاسهای از شراب گرفته، نان را در آن میاندازند و بین حاضران تقسیم می‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندی را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم می‌کنند. به روحانیون خود «دده» میگویند و معتقدند که دده‌ها، واسطهای بین خدا و انسان‌اند[۱][۲].
