حبیبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌وحدت
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۲۱: خط ۲۱:
    "لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان."
    "لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان."


    یعنی [[خدا|خداوند]] می‌فرماید: همیشه بنده‌ من به‌وسیله نمازهای نافله به‌من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم، پس هرگاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به‌وسیله من بشنود، چشم او می‌شوم تا به‌وسیله من ببیند، و زبان او می‌شوم تا به‌وسیله من سخن بگوید، و دست او می‌شوم تا به‌وسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150</ref>.
    یعنی [[خدا|خداوند]] می‌فرماید: همیشه بنده‌ من به‌وسیله نمازهای نافله به‌من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم، پس هرگاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به‌وسیله من بشنود، چشم او می‌شوم تا به‌وسیله من ببیند، و زبان او می‌شوم تا به‌وسیله من سخن بگوید، و دست او می‌شوم تا به‌وسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 150، با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.</ref>.


    == علت نام‌گذاری ==
    == علت نام‌گذاری ==
    [[خوارزمی]] می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع [[بهشت]] یا ترس از [[جهنم|دوزخ]] [[عبادت]] نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150 با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.</ref><ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 27 و 28.</ref><ref>خوارزمی ابو عبدالله محمد بن احمد، مفاتیح العلوم، چاپ لندن، ص 20</ref>.
    [[خوارزمی]] می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند، زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع [[بهشت]] یا ترس از [[جهنم|دوزخ]] [[عبادت]] نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند<ref>''همان''.</ref><ref>''هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب''، با تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1341 ش، ص 27 و 28.</ref><ref>ابو عبدالله محمد بن احمد خوارزمی، ''مفاتیح العلوم''، لندن، ص 20.</ref>.


    == جستارهای وابسته ==
    == جستارهای وابسته ==

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۳:۴۱

    حبیبیه
    نامحبیبیه
    عقیدههر کسی که جامی از شراب محبت حق بنوشد، عبادت از او ساقط خواهد شد.

    حبیبیه‏، فرقه‌ای است با مشی صوفی‌گری.

    تاریخچه

    در کتاب «هفتاد‌و‌سه‌ملت»، فرقه فوق با نام حبیبیه آمده است. در این کتاب اعتقادات حبیبیه بیان می‌شود که: من شرب کأس المحبة، سقط عنه العبادة. یعنی هر کسی که جامی از شراب محبت حق بنوشد، عبادت از او ساقط خواهد شد. زیرا که دل و جانش به‌دوستی و عشق عالم علوی در جوش و خروش آید و به‌نوافل و عبادات بدان حضرت تقرب یابد و چون با سعادت قرین شود، خداوند وی را به‌دوستی قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و قوایش مبدل خواهد شد.

    استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان

    چنانکه حدیث قدسی بر این ادعا گواه است:

    "لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان."

    یعنی خداوند می‌فرماید: همیشه بنده‌ من به‌وسیله نمازهای نافله به‌من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم، پس هرگاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به‌وسیله من بشنود، چشم او می‌شوم تا به‌وسیله من ببیند، و زبان او می‌شوم تا به‌وسیله من سخن بگوید، و دست او می‌شوم تا به‌وسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود[۱].

    علت نام‌گذاری

    خوارزمی می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند، زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند[۲][۳][۴].

    جستارهای وابسته

    پانویس

    1. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 150، با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.
    2. همان.
    3. هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، با تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1341 ش، ص 27 و 28.
    4. ابو عبدالله محمد بن احمد خوارزمی، مفاتیح العلوم، لندن، ص 20.