بشیریه (غلاة شیعه)

    از ویکی‌وحدت
    نسخهٔ تاریخ ‏۷ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۱۷ توسط Salehi.m (بحث | مشارکت‌ها)
    (تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
    بشیریه
    نامبشیریه
    موسسمحمد‌بن‌بشیر کوفی
    عقیدهاز واقفیه بودند (توقف امامان پس از امام موسی‌بن‌جعفر علیه‌السّلام)

    بَشیریه از «غُلاة» شیعه و پیروان محمد‌بن‌بشیر کوفی از موالی بنی‌اسد بودند.

    شرح حال موسس فرقه

    درباره او نوشته‌اند که وی اهل کوفه و نیرنگ‌باز و شعبده‏‌باز بوده و از «واقفیه» به‌شمار می‌رفته است. یعنی کسانی که درباره امامان پس از حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السّلام) قائل به توقف شدند و امامت آنان را نپذیرفتند[۱].

    جایگاه رجالی

    وی از راویان ضعیف شیعه است و مورد لعن امام‌کاظم (علیه‌السّلام) قرار گرفته است، زیرا به ایشان دروغ می‌بست[۲][۳].

    اعتقادات

    در منابع آمده است که محمد‌بن‌بشیر معتقد بود حضرت موسی‌بن‌جعفر (علیه‌السّلام) غایب شده و خود را به اهل‌نور، نورانی و به اهل‌ظلمت، ظلمانی نشان می‌دهد. از دیدگاه وی، آن‌حضرت نمرده و به زندان نیفتاده، بلکه غایب و قائم آل‌محمد است که در وقت غیبت، محمد‌بن‌بشیر را جانشین خود کرده انگشتر خود را به وی داده و آنچه را پیروانش از امر دین و دنیا احتیاج دارند به محمد‌بن‌بشیر آموخته است و بعد از وی، محمد‌بن‌بشیر امام است.

    همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلی است[۴][۵].

    آثار

    برخی از مدخل‌نویسان بدون نام بردن از اسم اثر، فقط درباره او نوشته‌اند که وی دارای کتابی نیز بوده است[۶].

    تذکر لازم

    تذکّر لازم اینکه دو راوی به نام «محمّد‌بن‌بشیر» وجود دارد:

    الف: محمّد‌بن بشیر کوفی، همزمان با موسی بن جعفر (کاظم) (علیه‌السّلام) بوده و شخصی ملعون است و بشیریه پیروان او هستند.

    ب: محمّد‌بن بشیر کوفی که برادر علی‌بن بشیر کوفی است و هر دو ثقه هستند. نجاشی از آنها نام می‌برد و می‌گوید: کتاب نوادر از این شخص ثقه است[۷] و در قم از دنیا رفته است. نکته قابل‌ ذکر این است که رجالیان هیچ نشانه روشنی برای تمییز این دو نفر هم‌نام بیان نکرده‌اند[۸].

    پانویس

    1. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 104 با اصلاح عبارات.
    2. همان.
    3. عبدالله مامقانی، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۸.
    4. محمد جواد مشکور، همان.
    5. علی تبریزی، بهجة الآمال، ج ۶، ص ۳۱۵-۳۱۸.
    6. همان.
    7. احمد بن عباس نجاشی، رجال النجاشی، ص ۳۴۴.
    8. علی تبریزی، همان، ج ۶، ص ۳۱۵.