تعلیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
}} | }} | ||
'''تعلیمیه''' نام دیگر فرقه «[[اسماعیلیه]]» است که از | '''تعلیمیه''' نام دیگر فرقه «[[اسماعیلیه]]» است که از اسماعیلیه نزاری و با مسلک باطن‌گرایی به وجود آمدند. | ||
== وجه تسمیه == | == وجه تسمیه == | ||
پیروان این فرقه چون خداشناسی را | پیروان این فرقه چون خداشناسی را از راه خرد و اندیشه ممکن نمی‌دانستند و تنها به هدایت و اصل تعلیم‌پذیری از [[ائمه|امام معصوم]] مستند می‌کردند؛ از این رو تعلیمیه نام گرفتند<ref>عطا‌ملک جوینی، ''تاریخ جهانگشای''، ج 3، ص 196.</ref>. | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
تعلیمیه، فرقه‌ای از | تعلیمیه، فرقه‌ای از باطنیان شاخه اسماعیله‌اند که در سده پنجم هجری قمری در میان اسماعیلیه نزاری به وجود آمدند. [[محمد بن عبدالکریم شهرستانی|شهرستانی]] نوشته است که این فرقه از باطنیه و اسماعیلیه را در خراسان به عنوان [[تعلیمیه]] نامیدند<ref>عبدالکریم شهرستانی،''الملل و النحل''، ج 1، ص 191.</ref>. گویا منشاء این نوع تفکر در اسماعیلیه و باطنیه از هنگام ظهور [[حسن صباح]] (428-518 ق) و پس از تأسیس دعوت جدید او شکل گرفته و بنیان فکری حسن صباح و پیروان وی در مورد مسائل دینی را تشکیل داده است. وی معتقد بود که خداشناسی منوط به فهم عقل و نظر نیست، بلکه وابسته به تعلیم امام است، زیرا که بیشتر مردم جهان عاقل‌اند و هر یک از آنها در [[دین]] و مسائل آن، دارای نظر و عقیده خاصی هستند و اگر در خداشناسی نظر [[عقل]] و خرد کافی بود، هیچ [[مذهب]] و عقیده‌ای حق نداشت بر غیر خود اعتراض کند، بلکه همگان در‌این‌باره مساوی بودند، زیرا هر کسی مطابق با فهم خود متدین شمرده می‌شد. اما این که می‌بینیم راه اعتراض و انکار عقائد دیگران و ردّ و اثبات آنها باز است و بعضی محتاج تقلید از دیگری هستند، ثابت می‌کند که خداشناسی تنها به وسیله امام معصوم ممکن است. این همان اساس مذهب تعلیم است که امام باید در هر زمان مردم را به تعلیم خود متعلم و متدین گرداند<ref>عبدالکریم شهرستانی ''همان''، ص 195 و 196.</ref><ref>عطا ملک جوینی، همان.</ref>. | ||
== عقاید == | == عقاید == | ||
محور عقاید مذهبی تعلیمیه مبتنی بر «اصل تعلیم» است. | محور عقاید مذهبی تعلیمیه مبتنی بر «اصل تعلیم» است. | ||
معتقدند که | معتقدند که فهم عقلی نمی‌تواند حجت باشد و حقایق را می‌بایست از راه تعلیم از «امام معصوم» آموخت. در هر عصری باید امامی معصوم و غیر جایز‌الخطایی باشد که دچار لغزش نشود تا آن‌چه را که از علم به او میرسد، به دیگران تعلیم دهد<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 122، با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref><ref>عباس اقبال آشتیانی، ''خاندان نوبختی''، ص 252.</ref>. دیگر عقاید تعلیمیه عبارت است از: وجوب تقلید در عقاید اصولی مانند وجود صانع، [[توحید]]، [[نبوت]]، [[عدل]] و غیر آن<ref>محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج 66، ص 133.</ref>. معنای جنابت نزد آنان عبارت از مبادرت کردن مستجیب به افشای سرّ است. غسل عبارت است از تجدید عهد مستجیب. زنا از نظر آنان القای نطفه علوم باطنی در نفوس افرادی است که مسبوق به عقد عهد و پیمان نیستند. [[روزه]] یعنی امساک از کشف اسرار<ref>یحیی امین شریف، ''معجم الفرق الاسلامیة''، ص 32 و 69.</ref><ref>''دائرةالمعارف تشیع''، تهران، انتشارات موسسه حکمت، سال 1391 ش، چ اول، ج 4.</ref>. | ||
دیگر عقاید تعلیمیه عبارت است از: وجوب تقلید در عقاید اصولی مانند وجود صانع، [[توحید]]، [[نبوت]]، [[عدل]] و غیر آن | |||
<ref>دائرةالمعارف | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{فرق و مذاهب}} | {{فرق و مذاهب}} | ||
[[رده:فرق و مذاهب]] | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۰۰
| تعلیمیه | |
|---|---|
 | |
| نام | تعلیمیه |
| موسس | باطنیان اسماعیلی( ترکیبی از اسماعیلیه نزاری با مسلک باطن‌گرایی) |
| عقیده | فهم‌عقلی نمی‌تواند حجت باشد و حقایق را می‌بایست از راه تعلیم از «امام معصوم» آموخت. |
تعلیمیه نام دیگر فرقه «اسماعیلیه» است که از اسماعیلیه نزاری و با مسلک باطن‌گرایی به وجود آمدند.
وجه تسمیه
پیروان این فرقه چون خداشناسی را از راه خرد و اندیشه ممکن نمی‌دانستند و تنها به هدایت و اصل تعلیم‌پذیری از امام معصوم مستند می‌کردند؛ از این رو تعلیمیه نام گرفتند[۱].
تاریخچه
تعلیمیه، فرقه‌ای از باطنیان شاخه اسماعیله‌اند که در سده پنجم هجری قمری در میان اسماعیلیه نزاری به وجود آمدند. شهرستانی نوشته است که این فرقه از باطنیه و اسماعیلیه را در خراسان به عنوان تعلیمیه نامیدند[۲]. گویا منشاء این نوع تفکر در اسماعیلیه و باطنیه از هنگام ظهور حسن صباح (428-518 ق) و پس از تأسیس دعوت جدید او شکل گرفته و بنیان فکری حسن صباح و پیروان وی در مورد مسائل دینی را تشکیل داده است. وی معتقد بود که خداشناسی منوط به فهم عقل و نظر نیست، بلکه وابسته به تعلیم امام است، زیرا که بیشتر مردم جهان عاقل‌اند و هر یک از آنها در دین و مسائل آن، دارای نظر و عقیده خاصی هستند و اگر در خداشناسی نظر عقل و خرد کافی بود، هیچ مذهب و عقیده‌ای حق نداشت بر غیر خود اعتراض کند، بلکه همگان در‌این‌باره مساوی بودند، زیرا هر کسی مطابق با فهم خود متدین شمرده می‌شد. اما این که می‌بینیم راه اعتراض و انکار عقائد دیگران و ردّ و اثبات آنها باز است و بعضی محتاج تقلید از دیگری هستند، ثابت می‌کند که خداشناسی تنها به وسیله امام معصوم ممکن است. این همان اساس مذهب تعلیم است که امام باید در هر زمان مردم را به تعلیم خود متعلم و متدین گرداند[۳][۴].
عقاید
محور عقاید مذهبی تعلیمیه مبتنی بر «اصل تعلیم» است. معتقدند که فهم عقلی نمی‌تواند حجت باشد و حقایق را می‌بایست از راه تعلیم از «امام معصوم» آموخت. در هر عصری باید امامی معصوم و غیر جایز‌الخطایی باشد که دچار لغزش نشود تا آن‌چه را که از علم به او میرسد، به دیگران تعلیم دهد[۵][۶]. دیگر عقاید تعلیمیه عبارت است از: وجوب تقلید در عقاید اصولی مانند وجود صانع، توحید، نبوت، عدل و غیر آن[۷]. معنای جنابت نزد آنان عبارت از مبادرت کردن مستجیب به افشای سرّ است. غسل عبارت است از تجدید عهد مستجیب. زنا از نظر آنان القای نطفه علوم باطنی در نفوس افرادی است که مسبوق به عقد عهد و پیمان نیستند. روزه یعنی امساک از کشف اسرار[۸][۹].
پانویس
- ↑ عطا‌ملک جوینی، تاریخ جهانگشای، ج 3، ص 196.
- ↑ عبدالکریم شهرستانی،الملل و النحل، ج 1، ص 191.
- ↑ عبدالکریم شهرستانی همان، ص 195 و 196.
- ↑ عطا ملک جوینی، همان.
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 122، با ویرایش و اصلاح عبارات.
- ↑ عباس اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ص 252.
- ↑ محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج 66، ص 133.
- ↑ یحیی امین شریف، معجم الفرق الاسلامیة، ص 32 و 69.
- ↑ دائرةالمعارف تشیع، تهران، انتشارات موسسه حکمت، سال 1391 ش، چ اول، ج 4.
