بصریون: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' گیری' به 'گیری') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''بصریون''' پیروان مکتب کلامی «معتزله» بودند | {{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب | ||
<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، 104</ref> | | عنوان =بصریون | ||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام =بصریون | |||
| نام رایج = | |||
| تاریخ شکل گیری = | |||
| قرن شکل گیری =قرن اول هجری قمری | |||
| مبدأ شکل گیری =بصره | |||
| موسس =حسن بصری | |||
| عقیده = | |||
}} | |||
'''بصریون''' پیروان مکتب کلامی «معتزله» بودند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، 104.</ref>. | |||
==تفکیک | ==تفکیک عقاید معتزله بصره و بغداد== | ||
مکتب [[معتزله]] که خود گونه‌ای انشعاب از [[مکتب بصره]] با شاخص [[حسن بصری]] بوده است، در نیمه نخست سده دوم هجری قمری، توسط [[واصل بن عطا]] و [[ | مکتب [[معتزله]] که خود گونه‌ای انشعاب یافته از [[مکتب بصره]] با شاخص [[حسن بصری]] بوده است، در نیمه نخست سده دوم هجری قمری، توسط [[واصل بن عطا|واصل‌بن‌عطا]] و [[عمرو بن‌عبید]] در [[بصره]] و با دست‌مایه‌هایی از سنت کلامی آن دیار بنا شد. در منابع مربوط به تاریخ فرق، همواره از وجوه افتراق [[معتزله]] نسبت به عالمان عصر خود، به ویژه حسن بصری سخن گفته شده است، اما باید بر این نکته تأکید کرد که زمینه‌های افکار معتزله تا حدّ درخور توجهی در محفل حسن بصری و تا اندازه‌ای محافل پیرامونی متعلق به [[معبد جهنی]] و [[جعد بن درهم|جعد‌بن‌درهم]] فراهم آمده بود.آنچه نخستین آموزگاران معتزله را بیش از همه وامدار حسن بصری می‌کند، سال‌ها تربیت در محافل او و فراگیری شیوه‌ای برای تفسیر نصوص بر پایه فهم روایی و روشی برای جمع میان نصوص و استدلال‌های عقلی در حوزه فهم دین بوده است. باید افزود که [[ابوالهذیل علاف]] از بزرگان معتزله، مبانی [[عدل]] و [[توحید]] معتزله را برگرفته از [[واصل بن عطا|واصل بن‌عطا]] از [[ابوهاشم بن‌محمد‌بن‌حنفیه]] از طریق پدرش از [[علی بن ابی طالب|علی‌بن‌ابی‌طالب]] از منبع [[وحی]] دانسته است. برخی از مؤلفان غیر معتزلی نیز ابوهاشم را صاحب المعتزلة لقب داده‌اند. تمایز مهم آموزه‌های بانیان معتزله نسبت به تعالیم آموزگارشان حسن بصری، تفکر [[منزلة بین‌المنزلتین]] برای مرتکبان کبیره بود که در صورت‌بندی، بی‌تردید نظریه‌ای نو محسوب می‌شد و معتزله را از تمامی مذاهب عصر خود جدا می‌کرد. با این‌حال، کوشش برای ارائه یک صورت‌بندی اعتدال‌گرا که مرتکب کبیره را نه خارج از دین بداند و نه مؤمن انگارد، کوششی است که در محافل بصره پیشینه داشت و نظریه کفر‌نعمت نزد [[عبدالله بن‌اباض]] و منافق انگاشتن فاسق نزد حسن بصری، حاصل چنین تأملاتی بود. تعالیم مکتب بصره، افزون بر باور یادشده در منزلت فاسق، زمینه‌ساز شکل‌گیری یکی دیگر از شعائر اعتقادی معتزله یعنی نظریه وعید نیز بوده است. قول واصل‌بن‌عطا به اختیار، اگرچه در تعالیم حسن بصری ریشه داشته، اما احتمالاً بی تأثیر از تعالیم محافل پیرامون معب جهنی و جعد بن درهم نبوده است. همچنین در برخی منابع سعی شده است تا دیدگاه حسن بصری، واصل‌بن‌عطا و عمرو بن‌عبید در باب قدر، برگرفته از تعالیم امام علی (علیه‌السّلام) دانسته شود. در باب توحید، باید آموزگاران معتزله را بیشتر مرهون محافل پیرامونی، به خصوص محفل جعد‌بن‌درهم و احتمالاً آشنایی دورادور با آموزه‌های جهم‌بن‌صفوان دانست. به هر تقدیر، [[توحید صفاتی]]، تنها به گونه‌ای ساده و ابتدایی، در کلام واصل‌بن‌عطا مورد بحث بوده است. | ||
میراث کلامی | میراث کلامی واصل‌بن‌عطا و عمرو بن‌عبید، از طریق شاگردان بصری‌شان چون [[عثمان‌بن‌خالد طویل]] و [[عمر‌بن ابی‌عثمان سمری]]، به نسل سومی منتقل شد که در اوایل سده سوم هجری قمری، زمینه شکوفایی کلام معتزلی را پدید آوردند. اگرچه تقسیم معتزله به دو مکتب بصره و بغداد از همین دوره آغاز شد، اما برجسته‌ترین متکلمان معتزله در نسل یادشده، یعنی کسانی چون ابوالهذیل علاف و [[ابراهیم‌بن‌سیار نظّام]] بصری بوده‌اند و در نسل پسین است که اهمیت دو مکتب بصره و بغداد رو به تعادل گذارده است. از این نسل‌ها نیز می‌توان بصریانی چون [[ثمامة‌بن‌اشرس]]، [[عمرو‌بن بحر‌جاحظ]]، [[جعفر‌بن‌حرب]] و [[یوسف‌بن‌عبدالله شحّام]] را نام برد که فرد اخیر حلقه واسطه میان ابوالهذیل و برجسته‌ترین متکلم بصره در اواخر قرن سوم هجری قمری، یعنی ابوعلی جبایی بود. در مباحث این دوره، روش‌های فلسفی در برخورد با مسائل کلامی به‌کار گرفته شد و در کنار مباحث پیشین کلامی و بسط آنها، در رویارویی با آموزه‌های فلسفی یونانی، آثار متعددی در مباحث دقیق کلام، چون بحث حرکت، جواهر و اعراض، طفره و ابداع پدید آمده است. در ارزیابی کلی به جز [[اصول خمسه]] که وجه مشترک میان معتزلیان بود، به سختی می‌توان بر ویژگی‌های اعتقادی دیگر به عنوان وجه تمایز دو مکتب تکیه کرد. حتی قول به تفضیل امام علی (علیه‌السّلام) بر شیخین که از گذشته به عنوان باور عام معتزلیان بغداد در برابر بصریان مطرح بوده است، از کلیت قابل تکیه‌ای برخوردار نیست. به هر حال، می‌دانیم که در میان بصریان برخی چون ابوعلی جبایی در قول اخیر و [[ابوعبدالله بصری]] با بغدادیان هم‌عقیده بوده‌اند، و در میان باقی بصریان نیز اقوال مختلفی در این باب وجود داشته است. محققان معاصر نیز به منظور روشن نمودن تمایزها میان دو مکتب، نظریاتی ارائه کرده‌اند، از جمله این که مکتب بصره از استحکام نظری بیشتری نسبت به مکتب بغداد برخوردار بوده است. نیز گفته می‌شود که بصره به سبب دوری از مرکز نهضت ترجمه، کمتر از بغداد تحت تأثیر [[فلسفه یونان]] قرار گرفته است. در بازگشت به تاریخ، باید گفت ابوعلی جبایی که در اواخر سده سوم هجری قمری ریاست معتزلان بصره را برعهده داشت، تجدیدنظرهای گسترده‌ای در باورهای سنتی بصره پدید آورد. او در نوزده مسأله کلامی با ابوالهذیل علاف به مخالفت برخاست که خود برای یک تغییر مسیر مهم در اعتزال بصره بسنده بود. با این وصف، بی ثباتی در سنت اعتزالی بصره، بیش از این بود و فرزند وی، [[ابوهاشم جبایی]] در بیست‌و‌نه مسأله با پدر خود مخالفت کرد. در میان این مسائل، یکی طرح نظریه اساسی احوال توسط ابوهاشم است که هرگز مورد پذیرش معتزله، جز پیروان ابوهاشم قرار نگرفت، پیروانی که از آن پس [[بهشمیه]] نام گرفتند. پس از ابوهاشم تا پیش از اضمحلال حلقه‌های اعتزالی در بصره، بهشمیه بر محافل غلبه داشتند، اما متکلمانی مستقل از این طریقه چون ابوالحسین بصری نیز وجود داشته‌اند. در شمار متکلمان منتسب به مکتب بصره در نسل‌های بعد، می‌توان بزرگانی چون [[ابوعلی‌ابن‌خَلآد بصری]]، [[ابوعبدالله بصری]] و [[ابواسحاق‌ابن‌عیاش بصری]] و عالمانی ایرانی منتسب به مکتب بصره، چون [[قاضی عبدالجبار همدانی|قاضی عبدالجبارهمدانی]]، [[ابومحمد ابن‌مَتَّوَیه]]، [[ابورشید نیشابوری]]، [[ابوالحسین‌بن‌علی نیشابوری]]، [[ابوالقاسم سیرافی]] و ا[[بوعمران سیرافی]] را برشمرد. به‌خصوص پس از عصر ابوعلی، مرزهای جغرافیایی دو مکتب بصره و بغداد از میان رفته بود و نه تنها محافل بصره‌گرا در بغداد رونق داشت، بلکه بغدادگرایانی نیز در بصره یافت می‌شدند<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج12، ص 202.</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | |||
{{فرق و مذاهب}} | |||
[[رده: مذاهب | [[رده:فرق و مذاهب]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۴۶
| بصریون | |
|---|---|
 | |
| نام | بصریون |
| قرن شکل گیری | قرن اول هجری قمری |
| مبدأ شکل گیری | بصره |
| موسس | حسن بصری |
بصریون پیروان مکتب کلامی «معتزله» بودند[۱].
تفکیک عقاید معتزله بصره و بغداد
مکتب معتزله که خود گونه‌ای انشعاب یافته از مکتب بصره با شاخص حسن بصری بوده است، در نیمه نخست سده دوم هجری قمری، توسط واصل‌بن‌عطا و عمرو بن‌عبید در بصره و با دست‌مایه‌هایی از سنت کلامی آن دیار بنا شد. در منابع مربوط به تاریخ فرق، همواره از وجوه افتراق معتزله نسبت به عالمان عصر خود، به ویژه حسن بصری سخن گفته شده است، اما باید بر این نکته تأکید کرد که زمینه‌های افکار معتزله تا حدّ درخور توجهی در محفل حسن بصری و تا اندازه‌ای محافل پیرامونی متعلق به معبد جهنی و جعد‌بن‌درهم فراهم آمده بود.آنچه نخستین آموزگاران معتزله را بیش از همه وامدار حسن بصری می‌کند، سال‌ها تربیت در محافل او و فراگیری شیوه‌ای برای تفسیر نصوص بر پایه فهم روایی و روشی برای جمع میان نصوص و استدلال‌های عقلی در حوزه فهم دین بوده است. باید افزود که ابوالهذیل علاف از بزرگان معتزله، مبانی عدل و توحید معتزله را برگرفته از واصل بن‌عطا از ابوهاشم بن‌محمد‌بن‌حنفیه از طریق پدرش از علی‌بن‌ابی‌طالب از منبع وحی دانسته است. برخی از مؤلفان غیر معتزلی نیز ابوهاشم را صاحب المعتزلة لقب داده‌اند. تمایز مهم آموزه‌های بانیان معتزله نسبت به تعالیم آموزگارشان حسن بصری، تفکر منزلة بین‌المنزلتین برای مرتکبان کبیره بود که در صورت‌بندی، بی‌تردید نظریه‌ای نو محسوب می‌شد و معتزله را از تمامی مذاهب عصر خود جدا می‌کرد. با این‌حال، کوشش برای ارائه یک صورت‌بندی اعتدال‌گرا که مرتکب کبیره را نه خارج از دین بداند و نه مؤمن انگارد، کوششی است که در محافل بصره پیشینه داشت و نظریه کفر‌نعمت نزد عبدالله بن‌اباض و منافق انگاشتن فاسق نزد حسن بصری، حاصل چنین تأملاتی بود. تعالیم مکتب بصره، افزون بر باور یادشده در منزلت فاسق، زمینه‌ساز شکل‌گیری یکی دیگر از شعائر اعتقادی معتزله یعنی نظریه وعید نیز بوده است. قول واصل‌بن‌عطا به اختیار، اگرچه در تعالیم حسن بصری ریشه داشته، اما احتمالاً بی تأثیر از تعالیم محافل پیرامون معب جهنی و جعد بن درهم نبوده است. همچنین در برخی منابع سعی شده است تا دیدگاه حسن بصری، واصل‌بن‌عطا و عمرو بن‌عبید در باب قدر، برگرفته از تعالیم امام علی (علیه‌السّلام) دانسته شود. در باب توحید، باید آموزگاران معتزله را بیشتر مرهون محافل پیرامونی، به خصوص محفل جعد‌بن‌درهم و احتمالاً آشنایی دورادور با آموزه‌های جهم‌بن‌صفوان دانست. به هر تقدیر، توحید صفاتی، تنها به گونه‌ای ساده و ابتدایی، در کلام واصل‌بن‌عطا مورد بحث بوده است.
میراث کلامی واصل‌بن‌عطا و عمرو بن‌عبید، از طریق شاگردان بصری‌شان چون عثمان‌بن‌خالد طویل و عمر‌بن ابی‌عثمان سمری، به نسل سومی منتقل شد که در اوایل سده سوم هجری قمری، زمینه شکوفایی کلام معتزلی را پدید آوردند. اگرچه تقسیم معتزله به دو مکتب بصره و بغداد از همین دوره آغاز شد، اما برجسته‌ترین متکلمان معتزله در نسل یادشده، یعنی کسانی چون ابوالهذیل علاف و ابراهیم‌بن‌سیار نظّام بصری بوده‌اند و در نسل پسین است که اهمیت دو مکتب بصره و بغداد رو به تعادل گذارده است. از این نسل‌ها نیز می‌توان بصریانی چون ثمامة‌بن‌اشرس، عمرو‌بن بحر‌جاحظ، جعفر‌بن‌حرب و یوسف‌بن‌عبدالله شحّام را نام برد که فرد اخیر حلقه واسطه میان ابوالهذیل و برجسته‌ترین متکلم بصره در اواخر قرن سوم هجری قمری، یعنی ابوعلی جبایی بود. در مباحث این دوره، روش‌های فلسفی در برخورد با مسائل کلامی به‌کار گرفته شد و در کنار مباحث پیشین کلامی و بسط آنها، در رویارویی با آموزه‌های فلسفی یونانی، آثار متعددی در مباحث دقیق کلام، چون بحث حرکت، جواهر و اعراض، طفره و ابداع پدید آمده است. در ارزیابی کلی به جز اصول خمسه که وجه مشترک میان معتزلیان بود، به سختی می‌توان بر ویژگی‌های اعتقادی دیگر به عنوان وجه تمایز دو مکتب تکیه کرد. حتی قول به تفضیل امام علی (علیه‌السّلام) بر شیخین که از گذشته به عنوان باور عام معتزلیان بغداد در برابر بصریان مطرح بوده است، از کلیت قابل تکیه‌ای برخوردار نیست. به هر حال، می‌دانیم که در میان بصریان برخی چون ابوعلی جبایی در قول اخیر و ابوعبدالله بصری با بغدادیان هم‌عقیده بوده‌اند، و در میان باقی بصریان نیز اقوال مختلفی در این باب وجود داشته است. محققان معاصر نیز به منظور روشن نمودن تمایزها میان دو مکتب، نظریاتی ارائه کرده‌اند، از جمله این که مکتب بصره از استحکام نظری بیشتری نسبت به مکتب بغداد برخوردار بوده است. نیز گفته می‌شود که بصره به سبب دوری از مرکز نهضت ترجمه، کمتر از بغداد تحت تأثیر فلسفه یونان قرار گرفته است. در بازگشت به تاریخ، باید گفت ابوعلی جبایی که در اواخر سده سوم هجری قمری ریاست معتزلان بصره را برعهده داشت، تجدیدنظرهای گسترده‌ای در باورهای سنتی بصره پدید آورد. او در نوزده مسأله کلامی با ابوالهذیل علاف به مخالفت برخاست که خود برای یک تغییر مسیر مهم در اعتزال بصره بسنده بود. با این وصف، بی ثباتی در سنت اعتزالی بصره، بیش از این بود و فرزند وی، ابوهاشم جبایی در بیست‌و‌نه مسأله با پدر خود مخالفت کرد. در میان این مسائل، یکی طرح نظریه اساسی احوال توسط ابوهاشم است که هرگز مورد پذیرش معتزله، جز پیروان ابوهاشم قرار نگرفت، پیروانی که از آن پس بهشمیه نام گرفتند. پس از ابوهاشم تا پیش از اضمحلال حلقه‌های اعتزالی در بصره، بهشمیه بر محافل غلبه داشتند، اما متکلمانی مستقل از این طریقه چون ابوالحسین بصری نیز وجود داشته‌اند. در شمار متکلمان منتسب به مکتب بصره در نسل‌های بعد، می‌توان بزرگانی چون ابوعلی‌ابن‌خَلآد بصری، ابوعبدالله بصری و ابواسحاق‌ابن‌عیاش بصری و عالمانی ایرانی منتسب به مکتب بصره، چون قاضی عبدالجبارهمدانی، ابومحمد ابن‌مَتَّوَیه، ابورشید نیشابوری، ابوالحسین‌بن‌علی نیشابوری، ابوالقاسم سیرافی و ابوعمران سیرافی را برشمرد. به‌خصوص پس از عصر ابوعلی، مرزهای جغرافیایی دو مکتب بصره و بغداد از میان رفته بود و نه تنها محافل بصره‌گرا در بغداد رونق داشت، بلکه بغدادگرایانی نیز در بصره یافت می‌شدند[۲].
